Η Ζωή, ένα Τεφτέρι

Με θυμόταν! Είναι μαγικό. Θυμόταν τότε που…

Μπήκε στο μπαρ. Πόσο ηλεκτρισμένο να βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, στο τυχαίο. Ε ναι, μου χαμογέλασε. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Μικρό το μπαρ, μικρός ο κόσμος. Φυσικά με ένα διάπλατο χαμόγελο, α λα Τζόκερ, τον πλησίασα, τον αγκάλιασα σφιχτά… «Που είσαι εσύ, ρε;». «Ομολογώ», μου απάντησε. «Ένιωσα αμηχανία. Σκέφτηκα να φύγω». «Γιατί;;» τον κατακεραύνωσα. «Μα… γιατί δεν στα έδωσα ποτέ πίσω!», απολογήθηκε ενοχικά. «Άσε μας ρε, γιατί στα ζήτησα πίσω; Δεν σου είπα ότι στα δίνω; Και γι’αυτό δεν θα μου μιλούσες;».

Δεν ξέρω, ίσως η ηθική μου είναι πειραγμένη, ίσως συρταριάζω αλλιώς τα πράγματα.

Η ζωή είναι ταχογράφος. Με εγκοπές. Με τομές. Κι ένα διάστιχο που άλλοτε συρρικνώνεται κι άλλοτε σπρώχνει. Η ζωή είναι Τεφτέρι. Τα γραμμένα του δεν αλλάζουν. Όμως ξεθωριάζουν. Τα καινούργια του, καθαρογραμμένα, αποτυπωμένα με μελάνη που κάθισε στο πεντάγραμμο, φιγουράρουν γυαλισμένα. Τι ξεχνάς, τι θυμάσαι…

Θέλοντας και μη, κάποια τα θυμάσαι εντονότερα, το λοιπόν. Είναι το μπακαλοτέφτερο. Εκεί που σημειώνεις ακόμη κι όταν σου τελειώνει η μελάνη. Τι σου χρωστάνε, τι σου πήραν και για πόσο. Θα ξεφτίσουν κι αυτά βέβαια. Αλλά πάλι κάποια, εκεί θα μένουν. Σαν την ταφόπλακα. Τόσο απόλυτα. Μηδενικά. Κάποτε τα γραφόμενα γίνονται πολύχρωμη ίριδα. Παιδική ζωγραφιά, abstract ζωηροσύνη.

Κι εγώ, σαν χρυσόψαρο, ξεχνώ. Αλλά θυμάμαι. Κρατώ. Τεφτέρι αόρατο. Και προχωρώ. Αλλά θυμάμαι. Όταν πρέπει. Εκεί που πρέπει. Για μένα. Σου είπα ότι πάντα μου άρεσε το χαρτί, ε;

Φοίβη.-

#ροζδύναμη