Το όνομα μου είναι Μαρία και είμαι από την Θεσσαλονίκη. Έχω σπουδάσει βοηθός βρεφονοπιοκομού. Είμαι στην Κύπρο τα τελευταία δύο χρόνια. Ζω πλέον στη περιοχή του Λάρνακα. Μέσω της στήλης μου θα συζητήσω ότι έχει σχέση με Παιδιά. Θα ανταλλάξουμε απόψεις, θα λύσουμε ό, τι υπάρχει και γενικά, θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο πάντα για τα παιδιά και τους γονείς τους.

Η αλήθεια είναι ότι ως δασκάλα δεν αντιμετώπισα κάποιος από τους γονείς να έχει σοβαρό θέμα υγείας. Το συνάντησα σε προσωπικό επίπεδο και ήταν από τις χειρότερες στιγμές στην ζωή μου.

Όπως είχα γράψει στο πρώτο μου άρθρο έχω μια αδερφή που είναι παντρεμένη και έχει δύο αγοράκια, ο μικρός ανήκει στο φάσμα του αυτισμού. Τον Ιανουάριο του 2017 η αδερφή μου είχε κάτι συμπτώματα και πήγε να κάνει εξετάσεις. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν αυτά που δεν θέλει να ακούει κανείς. Αρχικό στάδιο καρκίνου στο πάγκρεας. Σαν πρώτη φάση σοκαρίστηκαμε όλοι μας. Έπειτα έγιναν οι απαραίτητες διαδικασίες. Μα πάνω από όλα μπροστά στα παιδιά δεν δείξαμε τίποτα απολύτως. Απλά ότι η μαμά και ο μπαμπάς θα λείψουν για λίγες μέρες.

Έφυγαν Αθήνα για να γίνει η αφαίρεση της κύστης που υπήρχε. Τον μεγάλο τον είχε η μητέρα μου. Τον μικρό τον κράτησα εγώ για να μην χαλάσει το πρόγραμμα του και τις λογοθεραπείες του. Όταν σηκώθηκε έψαχνε την μαμά του αλλά τον έλεγα ότι θα έρθει η μαμά σε λίγες μερες. Αυτό γινόταν κάθε μέρα. Είχαν ενημερωθεί οι δασκάλες τους και το χειρίστηκαν κατάλληλα.

Η αδερφή μου έκανε την επέμβαση και ήταν επιτυχής. Δεν υπήρχε μετάσταση στα άλλα όργανα. Η μεγάλη μου αδερφή που κατέβηκε και αυτή Αθήνα με είπε πως ήταν τόσο δυνατή, για τα παιδιά της. Μιλούσαμε μέσω κάμερας και έπαιρνε δύναμη από τα παιδιά της. Στην αρχή ο μικρός την κρατούσε μούτρα και δεν την μιλούσε. Νόμιζε ότι τον παράτησε και έφυγε. Μετά της χαμογέλασε όμως. Σε λίγες μέρες θα ερχόντουσαν.


Όταν ήρθαν ο μεγάλος έτρεξε πάνω της με προσοχή. Είχε μεγάλη τομή και ένα σωληνάκι και ήθελε προσοχή. Κατάλαθος μπήκε στο δωμάτιο και είδε την τομή και έκλαιγε και έβγαλε θυμό. Και γενικά για λίγες μέρες είχε τρομερές αντιδράσεις. Ο μικρός κοιμόταν όταν ήρθε. Όταν ξύπνησε και την είδε, την αγκάλιασε. Δεν ξεκολλούσαν από τους γονείς τους. Ειδικά ο μικρός δεν της άφηνε το χέρι.

Έμεινα στην αδερφή μου δύο μήνες μέχρι να συνέλθει τελείως. Ο μικρός αν δεν έβλεπε την μαμά του όταν φύγει για το σχολείο ή όταν ερχόταν από το σχολείο, έκλαιγε. Η ανάπτυξη του παρέμεινε στάσιμη για αρκετό καιρό λόγω αυτού του γεγονότος.Οι δασκάλες μας είχαν ενημερώσει ότι θα υπάρξει αυτό το ενδεχόμενο.Ο μεγάλος με τον καιρό του έφυγε ο θυμός και την προστάτευε.

Σήμερα η αδερφή μου ειναι υγιέστατη. Κάνει επανέλεγχο κάθε έξι μήνες. Ο μεγάλος μου ανιψιός την βοηθάει απίστευτα. Ο μικρός βελτιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο. Του έχει μείνει όμως ένα πράγμα. Πριν φύγει η μαμά του να πάει κάπου, του εξηγεί που θα πάει γιατί νομίζει πως θα φύγει πάλι. Έτσι ούτε κλαίει και συνεχίζει και το παιχνίδι του.

#ροζδυναμη

Σχόλια

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *