Γυάλινα παιδιά.

Πρόσεχε!

Μην σκαρφαλώνεις, γιατί θα χτυπήσεις. Μη τρέχεις, γιατί θα πέσεις. Μην τρως γρήγορα, γιατί θα πνιγείς. Μην βγάζεις το μπουφάν, γιατί θα κρυώσεις. Μην φας παγωτό, γιατί θα αρρωστήσεις. Μην παίζεις με τα χώματα, γιατί θα λερωθείς. Μην κάνεις βουτιές, γιατί θα πονάνε τα αυτιά σου. Μην κάνεις πατίνι γιατί κινδυνεύεις, μην χρησιμοποιείς το μαχαίρι γιατί θα κοπείς, μην πηγαίνεις γρήγορα με το ποδήλατο, μην πιάνεις τα σκαθάρια,

Μην, μην … μην σε εκμεταλλευτούν, μην πληγωθείς, μην δίνεις αν δεν πάρεις, μην δένεσαι για να μην πονέσεις, μην αποτύχεις για να μην ματαιωθείς. Παιδί μου σε προσέχω!

Εκεί που η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη για τις σχέσεις, εκεί αρχίζει και η εξουσία. Η ύπαρξη και ενίσχυση του φόβου ως μέτρο χειραγώγησης. Διότι είναι διαφορετικό να εκπαιδεύσεις το παιδί δημοκρατικά και ουσιαστικά για να γεμίσεις με εφόδια την μετέπειτα πορεία της ζωής του και διαφορετικό να εκπαιδεύσεις το παιδί σου με κυρίαρχο συναίσθημα τον φόβο για να μάθει να προστατεύεται.

Φόβος. Ένα από τα πιο ισχυρά συναισθήματα το οποίο μπορεί να φανεί ευεργετικό για την ζωή στην κατάλληλη δοσολογία αλλά και άκρως εγκλωβιστικό για την φαντασία, την διάθεση για εξερεύνηση και την εξέλιξή  όταν έχει αναπτυχθεί σε υπέρμετρο βαθμό.

Ξέρω, θέλεις να νιώθει ασφάλεια το παιδί σου, όμως αναλογίσου, πότε ο φόβος λειτουργεί προστατευτικά και πότε καταστροφικά;

Πως ενισχύεις την τόλμη του, το θάρρος του και την ικανότητά του ώστε να μάθει ποιες είναι οι δυνάμεις του και πως μπορεί να τις αξιολογήσει χωρίς να τις αντιμετωπίζει ως φόβους; Αν δεν γνωρίσει ποια είναι τα όρια του και αν δεν έρθει σε επαφή με τις επιλογές του; Αν μεγαλώνει με τον φόβο και την αναστολή περιμένοντας την δική σου έγκριση συνεχώς πως θα μπορεί να σταθεί στις δικές του δυνάμεις αργότερα και πως θα μπορεί να εμπιστευτεί μιας και ζει και συναναστρέφεται σε ένα σύστημα ανθρώπων και σχέσεων;

Πως το «γυάλινο» παιδί θα μπορέσει να αντέξει αν δεν το θωρακίσεις; Η ανθεκτικότητά του θα βασίζεται σε ένα συνεχές βασανιστικό ερωτηματικό, θα είναι συνεχώς γεμάτο αμφιβολίες, για το τι να πράξει και ποιο θα ήταν το καλύτερο, το ιδανικό και θα αμφιταλαντεύεται συνεχώς μήπως και κάνει λάθος και απειληθεί.

            Σα να μην υπάρχει μια εξισορροπημένη έκθεση επιλογών και με τις θετικές και τις αρνητικές πιθανότητες ώστε να μπορεί να επιλέγει κάθε φορά και να δίνεται βαρύτητα μόνο σε όλα τα άσχημα σενάρια, μονοσημικά, θέτοντάς εν τέλει το παιδί στον μονόδρομο «φόβος για την ζωή». Γονιέ, αναλογίσου, πως θα ζήσει αν φοβάται την ζωή; Πως θα ζήσει αν φοβάται να ρισκάρει, να αγαπήσει, να νιώσει, να πράξει; Πως θα πιστέψει ότι δεν είναι απλά ένα εύθραυστο παιδί αλλά ένα παιδί με αντοχές και δυναμικές;

            Αν λοιπόν δεν θέλεις το παιδί σου ως ενήλικας να δυσκολεύεται να αποφασίσει λόγω φόβου αποτυχίας, να δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει συγκρούσεις, να κρατάει σε απόσταση τους άλλους, να ζητάει με το παραμικρό βοήθεια από τους άλλους λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στον εαυτό του και να μην αναγνωρίζει τις ανάγκες του και τα θέλω του τότε μάλλον θα πρέπει αυτό το «γυάλινο» παιδί να εκπαιδευτεί πως εκτός από την ευθραυστότητα, τα «μην» και τα όχι υπάρχει και η δυνατότητα επιλογής, η δυνατότητα ανάληψης ευθύνης και ρίσκου. Υπάρχει η δυνατότητα απεγκλωβισμού και ρευστοποίησης του στερεού γυαλιού σε κάτι πιο ευέλικτο και δυναμικό. Βοήθησέ το να αντέχει, να νιώσει, να επιλέξει, να ζήσει, να έχει πίστη στον εαυτό του!

#ροζ δύναμη