Ονομάζομαι Ελένη Καλαμαρά. Από το 2001 είμαι εγγεγραμμένο μέλος του Παγκύπριου Συλλόγου Φυσιοθεραπευτών Κύπρου και εργάζομαι ως φυσιοθεραπεύτρια έκτοτε. Μετά το 2000 επέστρεψα από την Αμερική όπου και πήρα το πρώτο μου πτυχίο (BSc) ως φυσιοθεραπεύτρια και ξεκίνησα να εργάζομαι σε διάφορα κέντρα αποκατάστασης. Τα τελευταία 9 χρόνια εργάζομαι σε ειδικό σχολείο που εμπίπτει στο Υπουργείο Παιδείας με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Το 2018 απέκτησα το μεταπτυχιακό μου δίπλωμα στην Ορθοπεδική Αποκατάσταση (MSc). Έχω κάνει διάφορες εξειδικεύσεις κυρίως πάνω σε μυοσκελετικά περιστατικά, ενώ η εργασιακή μου εμπειρία μετρά αισίως 20 χρόνια.

Εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν στις μέρες μας από χρόνιο πόνο. Επηρεάζει την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων σε πολύ μεγάλο βαθμό.  Σε μια έρευνα που έγινε στην Ευρώπη το 1998 βρήκαν ότι 1 στους 5 ανθρώπους που υποφέρουν από χρόνιο πόνο έχει χάσει την δουλειά του ως αποτέλεσμα του πόνου. Επίσης 1 στους 5 έχει πάθει κατάθλιψη λόγο του πόνου που αισθάνεται. Το κόστος που επιφέρει αυτή η μάστιγα της εποχής είναι τεράστιο τόσο στα συστήματα υγείας των χωρών αλλά και στην μειωμένη παραγωγικότητα των εργαζομένων που πολλές φορές καταλήγουν σε επιδόματα ανικανότητας.

Χρόνιος πόνος καθορίζεται το σύμπτωμα του πόνου που διαρκεί περισσότερο από 6 μήνες. Η επιμονή του πόνου μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα προκαλεί αλλοιώσεις στην φυσιολογία των ιστών της περιοχής. Οι υποδοχείς των ερεθισμάτων στέλνουν συνεχόμενα σήμα προς τον εγκέφαλο με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται και κατ επέκταση  να διαφοροποιείται στον εγκέφαλο το ερέθισμα αυτό. Μελέτες με απεικονίσεις των περιοχών του εγκεφάλου που ενεργοποιούν το σύμπτωμα του πόνου εμφανίζουν αλλοιώσεις στα άτομα τα οποία έχουν χρόνιο πόνο.


Χαρακτηριστικός ο τίτλος της εικόνας, ο εγκέφαλος μαθαίνει – προσαρμόζεται στον πόνο. Βλέπουμε με κίτρινο χρώμα τις περιοχές που ενεργοποιούν πόνο πόσο πιο αυξημένες είναι στην δεύτερη εικόνα όπου είναι το άτομο με παρατεταμένη αίσθηση του πόνου σε αντίθεση με ένα άτομο που περνάει την οξεία φάση δηλαδή την πρώτη φάση  1-5 μέρες από τον τραυματισμό.

Με λίγα λόγια έχουμε πόνο σε μια περιοχή του σώματος μας όμως δεν υπάρχει η παθολογία που την προκαλεί, οι ιστοί συνεχίζουν να στέλνουν σήματα πόνου χωρίς να υπάρχει τραυματισμός.  Υπάρχει η λεγόμενη θεωρία της ¨Πύλης του πόνου¨. Είναι  το όριο στο οποίο ξεκινά ο ιστός να στέλνει σήμα στον εγκέφαλο για τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκεται το μέρος του σώματος που είναι εκτεθειμένο σε τραυματισμό. Τότε ο εγκέφαλος με τη σειρά του δρα ανάλογα, είτε με την αποφυγή κίνησης, είτε με τράβηγμα του χεριού από την φωτιά κ.α.


Είναι μια πολύ απλή απεικόνιση της θεωρίας της Πύλης πόνου όπου έχουμε 2 ερεθίσματα το ένα έντονο οξύ ερέθισμα και το άλλο ένα μουντό μη καθορισμένο σήμα πόνου να εισέρχονται στην πορεία για τον εγκέφαλο όπου εκεί θα γίνει η επεξεργασία τους. Τα διόδια αντιστοιχούν στην Πύλη του πόνου δηλαδή τι θα επιτραπεί να περάσει προς τον εγκέφαλο.  

Στα άτομα με χρόνιο πόνο το όριο της Πύλης της έναρξης του πόνου είναι πολύ πιο μειωμένο και άρα οι ασθενείς αυτοί  πονάνε πιο γρήγορα και συνέχεια, και αποφεύγουν να κάνουν δραστηριότητες που ενεργοποιούν το σύμπτωμα. Άρα πονάνε πιο εύκολα και πονάνε πιο πολύ από άλλους. Ένα παράδειγμα ατόμων που υποφέρουν από χρόνιο πόνο είναι τα άτομα που πάσχουν από οστεοαρθρίτιδες, ρευματοειδής αρθρίτιδες, ινομυαλγίες και άλλα αυτοάνοσα νοσήματα.

Ο χρόνιος πόνος συνυπάρχει και με άλλα σωματικά συμπτώματα όπως η κόπωση, κακή ποιότητα ύπνου, διαταραχές της διάθεσης, μυοσκελετικούς πόνους και ψυχοσωματικά συμπτώματα.

Είναι μια περίπλοκη και δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι άνθρωποι που υποφέρουν με χρόνιο πόνο. Συνήθως είναι εξαντλημένοι από τις πολλές επισκέψεις σε γιατρούς, φαρμακευτικές αγωγές και θεραπείες χωρίς να βλέπουν αποτέλεσμα. Ο ρόλος της φυσιοθεραπείας σε τέτοιους πάσχοντες είναι η καθοδήγηση τους σε δραστηριότητες που αρχικά δεν προκαλούν πόνο ούτως ώστε ο ασθενής να αρχίσει να δραστηριοποιείται, να μην φοβάται να κινηθεί. Επίσης να εξηγηθεί στον ασθενή ότι ο πόνος που αισθάνεται δεν είναι επειδή υπάρχει πρόβλημα και ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί γι αυτό. Εκτός από τις ήπιες ασκήσεις ένα άλλο μέσο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί είναι ο βελονισμός, η υδροθεραπεία, η Yoga, Pilates, διάφορες τεχνικές μάλαξης κ.α. Χρειάζεται συλλογική και συστηματική  δουλειά μαζί με τον θεράποντα ιατρό του πάσχοντα αλλά και την ενεργώ συμμετοχή του ιδίου. Χρειάζονται στήριξη στην μακροχρόνια προσπάθεια και κατανόηση γιατί ο στόχος είναι να αλλάξουμε τα δεδομένα τα οποία έχουν καταγραφεί στο νευρικό σύστημα του ασθενή μας.

#ροζ δύναμη

Σχόλια

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *