Ονομάζομαι Παναγιώτα Σαχαρίδη, γεννήθηκα το 1986 στην Ορμύλια Χαλκιδικής όπου και μεγάλωσα. Από παιδί λάτρευα να μιλάω με ανθρώπους, να ακουμπούν οι ψυχές μας. Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έπειτα έκανα το δεύτερο πτυχίο μου στη Θεσσαλονίκη αναφορικά με τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό επαγγελματικά από το 2010 και πλέον διδάσκω σε παιδιά, εφήβους, ενήλικες και ΑμεΑ. Εφαρμόζω το πρόγραμμα της Χοροθεραπείας και της Συμβουλευτικής μέσω κίνησης. Τον Φλεβάρη του 2021 ολοκλήρωσα το πρώτο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα την Κλινική Ψυχική Υγεία και τον Μάρτη του 2021 ξεκίνησα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με θέμα την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ζω, αγαπώ, συναισθάνομαι, βιώνω.

Ω ναι, έχω ψάξει κινητό την ώρα που κοιμόταν ο καλός μου. Ω ναι, έχει γυαλίσει το μάτι μου όταν τον έπιασα να κοιτάζει άλλη. Ω ναι, έχω τρέξει πιο γρήγορα και από τον Κεντέρη για να δω ποιος τον καλεί στο κινητό του στις 00.30 νυχτιάτικα.

Είναι κακό να ζηλεύω;

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που δεν αντέχουν τα σκηνικά ζήλειας στο πετσί τους ούτε για μία ώρα, άλλους που το «παίζουν» άνετοι και από μέσα τους καίγονται, άλλους που ακόμα και την ανάσα την ελέγχουν και άλλους που ζηλεύουν υπό όρους. Η ζήλεια επηρεάζει τρία σημεία: τη σκέψη, το σώμα και τη συμπεριφορά. Σχετίζεται με μία μόνιμη αναστάτωση και έναν ανυπόφορο φόβο εγκατάλειψης, προδοσίας και εξαπάτησης. Δεν έχει νόημα- για εμένα, αν θες,- να διαχωρίζουμε τη ζήλεια σε «φυσιολογική» και «παθολογική», έχει νόημα να την ονομάσουμε ¨λειτουργική» και «μη λειτουργική». Εκείνη που προέρχεται από συγκεκριμένες καταστάσεις της ζωής μας στις οποίες υπήρξε αντικειμενικό αίτιο,  όπως το βίωμα μίας απιστίας, και εκείνη που μας επισκέπτεται απρόσκλητη.

Η ζήλεια ξεκινά από την παιδική μας ηλικία.

Είναι γεγονός. Σε περιπτώσεις στις οποίες οι συναισθηματικές σχέσεις του παιδιού είναι απρόβλεπτες, δεν έχουν σταθερότητα και συνέπεια και δεν υπάρχει το αίσθημα της ασφάλειας είναι πολύ πιθανό για το παιδί να αισθάνεται καχυποψία και να βρίσκεται σε μία μόνιμη ετοιμότητα. Μεγαλώνοντας, αρχίζει να γίνεται ένας ενήλικας που δυσκολεύεται να πιστέψει τον σύντροφο, αισθάνεται ανάξιος να αγαπηθεί και βιώνει έναν μόνιμο φόβο εγκατάλειψης και απόρριψης.

Το άτομο που ζηλεύει έχει περισσότερη ανάγκη να αγαπηθεί παρά να αγαπήσει.

Η ζήλεια είναι μία μορφή εγωισμού. Σε θέλω δικό μου, μόνο για εμένα, θέλω να αγαπάς και να φροντίζεις μόνο εμένα. Άρα; Ζηλεύω γιατί θέλω κι άλλο από εσένα. Αυτό το επιπλέον που ζητώ συνεχώς δεν έχει να κάνει με τη σχέση,  δεν είναι ένα συστατικό που θα την εξελίξει , που θα της προσφέρει βάθος και ουσία. Είναι ένα συστατικό που σχετίζεται με την εγωιστική μας φύση, εκείνη που είναι αχόρταγη και θέλει μόνιμα κάτι ακόμη για να “γεμίσει”.

Η ζήλεια έχει νόημα.

 Και το νόημα είναι μεγάλο. Είναι ο οδηγός που θα σε κατευθύνει εύκολα στις σκοτεινές σου πλευρές, είναι το χέρι που θα σου δείξει τον δρόμο προς τον αληθινό εαυτό σου, είναι ένα ταξίδι προς την προσωπική ωριμότητα και την αυτογνωσία. Θα σε βοηθήσει να συνειδητοποιήσεις τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου και τις πράξεις σου. Θα σου μάθει να επιλέγεις εναλλακτικές λύσεις για την ανάγκη να ασκείς έλεγχο. Θα σου διδάξει το δώρο της συζήτησης.

Η ζήλεια θα σε βοηθήσει να ξαναβρείς εσένα μέσα από εσένα.

#ροζδύναμη

Σχόλια

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *