Μία πρόταση, μία ερώτηση, 6 γράμματα, πόση ουσία; Αν μου έδινες τώρα μία γόμα και μπορούσα να σβήσω κάτι, θα ήταν σίγουρα η λέξη «πρέπει». Ο θεραπευτής δεν έχει «πρέπει». Είναι σαν να ρωτάς τον εαυτό σου πότε πρέπει να αναπνέεις, πότε πρέπει να κλαις ή πότε πρέπει να φας. Με λίγα λόγια, η ανάγκη να επισκεφθείς κάποιον με τον οποίο θα μιλήσεις και θα σε ακούσει είναι μία ανάγκη που προκύπτει χωρίς προγραμματισμό. Έχει νόημα να βγει από μέσα σου, να σου χτυπήσει την εσωτερική πόρτα και εσύ να την καλοδεχτείς.
Εμένα δεν μπορεί να με βοηθήσει κανείς.
Κλασική εισαγωγική ατάκα- απάντηση ανθρώπου με τον οποίο μιλάς και του προτείνεις τη βοήθεια ειδικού. Από αυτή και μόνο την πρόταση, καταλαβαίνεις πόση πραγματική ανάγκη έχει για βοήθεια. Αρνείται τόσο πολύ να «ανοιχτεί», να χαλαρώσει και βασικώς να μοιραστεί που προσπαθεί να πείσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό πως πραγματικά κανείς δεν έχει τη δύναμη να τον κάνει να νιώσει καλά.
Μα εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα, είμαι μια χαρά.
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Όταν ο περίγυρος επιμένει πως χρειάζεσαι στήριξη και βοήθεια και εσύ αρνείσαι πεισματικά, θα εξετάσουμε έναν και μοναδικό παράγοντα. Αρνείσαι να πας γιατί έτσι ασχολούνται περισσότερο μαζί σου;
Οι ψυχολόγοι είναι πεταμένα λεφτά, πετάνε βλακείες και πληρώνονται.
Ήρθε μία φορά ένας πελάτης στο γραφείο μου να ζητήσει συμβουλές για τα παιδιά του. Εγώ τότε δεν είχα παιδιά και μου λέει : «πραγματικά πιστεύεις ότι μπορείς να με βοηθήσεις ενώ δεν έχεις παιδιά; Τι ιδέα μπορεί να έχεις εσύ;» Χαμογέλασα και έδωσα την πιο λογική απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό: «για να πας σε καρδιολόγο και να τον εμπιστευτείς, πρέπει να έχει πάθει και ο ίδιος ο καρδιολόγος έμφραγμα; Ή μήπως πρέπει να καταργήσουμε τους άντρες γυναικολόγους-μαιευτήρες επειδή δεν γεννάνε οι ίδιοι και άρα δεν ξέρουν τίποτα;»
Πήγα μία φορά και δεν με βοήθησε καθόλου.
Λογικό και αναμενόμενο. Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί. Η κάθε συνεδρία είναι ξεχωριστή όπως και ο κάθε άνθρωπος. Η κάθε συνεδρία και η σχέση μεταξύ του θεραπευτή και του θεραπευόμενου είναι σαν μία ανθρώπινη σχέση, έχει χημεία. Μπορεί να συναντήσεις τον θεραπευτή σου και να φύγεις το ίδιο δευτερόλεπτο και αντίστοιχα να νιώσεις υπέροχα μαζί του από τα πρώτα λεπτά. Χρειάζεται υπομονή, αργά και σταθερά βήματα και πάνω από όλα είναι απαραίτητοι οι στόχοι.
Κάνω θεραπεία, πότε πρέπει να σταματήσω;
Ούτε εδώ υπάρχει όριο ή ταβάνι. Η συνεδρία μπορεί να λήξει όποτε το επιθυμεί ο θεραπευόμενος. Για μένα, είναι σημαντικό να σταματήσει όταν αισθάνεται ο ίδιος ο θεραπευόμενος την επιθυμία να το κάνει. Γίνεται ένα κλικ που λέει «τώρα είμαι έτοιμος, μπορώ».
Το μεγαλύτερο ψέμα είναι πως ο θεραπευτής δίνει λύσεις.
Αυτός που δίνει λύσεις είναι ο εαυτός σου ο ίδιος. Ο θεραπευτής είναι εκεί για να σου δείξει τον δρόμο, να σε ακούσει, να λάβει το μοίρασμα σου. Όπως είπε και ένας αγαπημένος μου Καθηγητής «είναι σαν να έχεις ένα βρώμικο παράθυρο. Ο θεραπευτής είναι το άζαξ. Αν ο θεραπευόμενος δεν κάνει τις σωστές κινήσεις για να καθαρίσει το τζάμι μόνος του, το τζάμι θα είναι για πάντα βρώμικο»
Αφιερωμένο σε όσους ψάχνουν την ευτυχία τους από τότε που γεννήθηκαν 2η φορά.
#ροζδύναμη
Ονομάζομαι Παναγιώτα Σαχαρίδη, γεννήθηκα το 1986 στην Ορμύλια Χαλκιδικής όπου και μεγάλωσα. Από παιδί λάτρευα να μιλάω με ανθρώπους, να ακουμπούν οι ψυχές μας. Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έπειτα έκανα το δεύτερο πτυχίο μου στη Θεσσαλονίκη αναφορικά με τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό επαγγελματικά από το 2010 και πλέον διδάσκω σε παιδιά, εφήβους, ενήλικες και ΑμεΑ. Εφαρμόζω το πρόγραμμα της Χοροθεραπείας και της Συμβουλευτικής μέσω κίνησης. Τον Φλεβάρη του 2021 ολοκλήρωσα το πρώτο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα την Κλινική Ψυχική Υγεία και τον Μάρτη του 2021 ξεκίνησα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με θέμα την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ζω, αγαπώ, συναισθάνομαι, βιώνω.
Σχόλια