Πολλές φορές συναντάω τη λέξη της αυτοεκτίμησης και άπειρες φορές αναρωτιέμαι τι είναι αυτό τελικά που μας βοηθά να εκτιμάμε τον εαυτό μας. Πρόκειται για χαρακτηριστικά; Για την εικόνα; Για τον ψυχισμό; Γιατί υπάρχουν γυναίκες που περπατάνε και τρίζει ο τόπος και άλλες που είναι λες και κρύβονται μην τις δει κανείς; Το έμαθαν ή το απέκτησαν; Και τελικά διορθώνεται ή όχι;
Η αυτοεκτίμηση δεν είναι η εικόνα του εαυτού μας αλλά η συνολική γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας.
Το να μην μου αρέσει η μύτη μου ή το να ξέρω ότι είναι ελάττωμα μου να αργώ στα ραντεβού δεν είναι σημάδια χαμηλής αυτοεκτίμησης. Έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση αν πιστεύω πως δεν αξίζω σαν γυναίκα, αν νιώθω πως έχω κατώτερη αξία, αν σκέφτομαι πως είμαι απωθητική και άλλα αμέτρητα παραδείγματα. Είναι οι πεποιθήσεις που έχω για τον εαυτό μου. Φαντάσου το δηλαδή σαν μία ταμπέλα που αναβοσβήνει και είναι αυτή που σε περιγράφει. Σε περιγράφει όμως σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια και δεδομένα. Και από εκεί ξεκινάει η ρίζα του προβλήματος. Με απλά και κατανοητά λόγια: «Πώς σε βλέπεις με μία λέξη;»
Η χαμηλή αυτοεκτίμηση ξεκινά από την παιδική ηλικία αλλά αναπαράγεται σε όλη τη ζωή μας.
Κάνε εικόνα έναν σάκο του μποξ. Βαράει η μάνα και σε λέει «ανίκανη», βαράει ο πατέρας και σε λέει «άχρηστη». Η επόμενη κίνηση που θα δεχτείς από κάποιον άνθρωπο στη ζωή σου, ακόμα κι αν έρχεται να σου πει τα ομορφότερα λόγια του κόσμου, θα είναι κίνηση για να προφυλαχθείς. Γιατί έμαθες να δέχεσαι χτυπήματα και να τα υπομένεις. Οι γονείς μπορεί να είναι απορριπτικοί, επικριτικοί, υπερπροστατευτικοί, να συγκρίνουν τα αδέρφια μεταξύ τους ή ακόμα και να υπερεκτιμούν τις ικανότητες των παιδιών τους. Όλες αυτές οι συμπεριφορές είναι το λίπασμα που ρίχνουν για να ανθίσει ένα λουλούδι με χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Η αυτοεκτίμηση έχει άμεση σχέση με την αυτοπεποίθηση.
Η αυτοπεποίθηση είναι η έκφραση του εαυτού μας προς τα έξω. Έχει νόημα λοιπόν να έχει δομηθεί καλά το «μέσα» μας , να το έχουμε αποδεχτεί και να το έχουμε αξιολογήσει ώστε να μπορούμε να το προβάλλουμε λειτουργικά και προς τα έξω. Για παράδειγμα, ας σκεφτούμε ένα σπίτι. Το τσιμέντο και τα υλικά του εαυτού είναι η βάση για να γίνει το σπίτι. Το πως θα φαίνεται αυτό το σπίτι είναι η αυτοπεποίθηση. Αν τα υλικά είναι «πειραγμένα», θα είναι πειραγμένη και η εικόνα του.
Όταν έχω αυτοεκτίμηση σημαίνει πως αναγνωρίζω τα λάθη μου και προσπαθώ να βελτιώνομαι.
Το να περπατάω με τη μύτη ψηλά και να νομίζω ότι είμαι εγώ και καμία άλλη, δεν είναι αυτοεκτίμηση, δεν είναι καν εκτίμηση. Η εκτίμηση του εαυτού έρχεται όταν αναγνωρίζω αρχικά τις πλευρές του εαυτού μου, τις αγκαλιάζω, τις κατανοώ και τις αποδέχομαι. Δεν με ενδιαφέρει να τις αλλάξω, με ενδιαφέρει όμως να τις κάνω περισσότερο λειτουργικές ώστε να διευκολύνουν τη ζωή μου και τη ζωή μου με τους άλλους.
Να είσαι ο εαυτός σου γιατί καμία δεν είναι σαν εσένα.
#ροζδύναμη
Ονομάζομαι Παναγιώτα Σαχαρίδη, γεννήθηκα το 1986 στην Ορμύλια Χαλκιδικής όπου και μεγάλωσα. Από παιδί λάτρευα να μιλάω με ανθρώπους, να ακουμπούν οι ψυχές μας. Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έπειτα έκανα το δεύτερο πτυχίο μου στη Θεσσαλονίκη αναφορικά με τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό επαγγελματικά από το 2010 και πλέον διδάσκω σε παιδιά, εφήβους, ενήλικες και ΑμεΑ. Εφαρμόζω το πρόγραμμα της Χοροθεραπείας και της Συμβουλευτικής μέσω κίνησης. Τον Φλεβάρη του 2021 ολοκλήρωσα το πρώτο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα την Κλινική Ψυχική Υγεία και τον Μάρτη του 2021 ξεκίνησα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με θέμα την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ζω, αγαπώ, συναισθάνομαι, βιώνω.
Σχόλια