Ονομάζομαι Παναγιώτα Σαχαρίδη, γεννήθηκα το 1986 στην Ορμύλια Χαλκιδικής όπου και μεγάλωσα. Από παιδί λάτρευα να μιλάω με ανθρώπους, να ακουμπούν οι ψυχές μας. Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έπειτα έκανα το δεύτερο πτυχίο μου στη Θεσσαλονίκη αναφορικά με τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό επαγγελματικά από το 2010 και πλέον διδάσκω σε παιδιά, εφήβους, ενήλικες και ΑμεΑ. Εφαρμόζω το πρόγραμμα της Χοροθεραπείας και της Συμβουλευτικής μέσω κίνησης. Τον Φλεβάρη του 2021 ολοκλήρωσα το πρώτο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα την Κλινική Ψυχική Υγεία και τον Μάρτη του 2021 ξεκίνησα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με θέμα την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ζω, αγαπώ, συναισθάνομαι, βιώνω.

Ξαπλωμένη στον καναπέ, απογευματάκι, χαζεύεις χαλαρά στα social media. Σε λούζει ένας κρύος ιδρώτας και περνάνε μπροστά από τα μάτια σου όλες οι αιθέριες υπάρξεις. Σκέφτεσαι γρήγορα πως η Α. έχει πιο ωραίο στήθος από εσένα, η Β. έχει καλύτερη δουλειά, η Γ. έκανε τη δική της οικογένεια ενώ εσύ δεν έχεις καν σχέση, η Δ. δεν έχει παιδιά και κάνει τόσα πολλά ταξίδια ενώ εσύ έχεις παιδιά και σύζυγο και αξύριστες μασχάλες, η Ε. κάνει το μεταπτυχιακό της ενώ εσύ παλεύεις να τελειώσεις τη σχολή σου και άλλα αμέτρητα παραδείγματα που σε κάνουν να νιώθεις κατώτερη.

Αν ξεκινήσεις από την ετυμολογία της λέξης θα διαπιστώσεις εκπληκτικά πράγματα!

“Κατώτερη”, αυτή που σε έναν χώρο βρίσκεται πιο κάτω, σε μικρότερη βαθμίδα ιεραρχικής κλίμακας, χειρότερης ποιότητας, ατελής ή σε αρχικά στάδια διαδικασίας. Τι σε αντιπροσωπεύει καλύτερα από όλα αυτά; Είναι μαγικό πώς μία ετυμολογία μπορεί να ξεμπερδέψει το ψυχολογικό κουβάρι που έχεις μέσα σου. Σίγουρα ακουμπάς σε κάποιον από αυτούς τους ορισμούς, κάπου σε συναντάς, κάπου σε βρίσκεις.

Αισθανόμαστε κατώτεροι μέσα από τους άλλους.

Οι γονείς είναι αυτοί που στήνουν το βασικό σχέδιο για όλη μας τη ζωή. Τα σχόλια που ακούμε από εκείνους, οι εκφράσεις στοργής και αποδοχής, το βλέμμα, ο ήχος και ο τόνος της φωνής τους. Φαντάσου το σαν έναν ιστό αράχνης. Όταν οι γονείς υφαίνουν μεθοδικά, αργά και σταθερά, ο ιστός δεν θα έχει κενά και η αράχνη θα αισθάνεται ασφαλής. Όσο πιο πολλά κενά υπάρχουν, τόσο πιο εύκολα χαλάει ο ιστός και μπαίνει ο εισβολέας. Αν η αράχνη μεγάλωσε με ασφάλεια, δεν θα μπορέσει να την επηρεάσει καμία εισβολή.

Οι συγκρίσεις είναι το μεγαλύτερο πλήγμα!

Κάθε φορά που ένας γονέας συγκρίνει το παιδί του με κάποιο άλλο ή και με τον ίδιο τον γονέα, τότε χτίζεται η πιο γερή βάση για το αίσθημα της κατωτερότητας. Το παιδί μαθαίνει πως πάντα κάποιος καταφέρνει κάτι καλύτερο και πιο σημαντικό από εκείνο με αποτέλεσμα να βυθίζεται σε έναν φαύλο κύκλο σε όλη του τη ζωή. Θα έρθουν οι φίλοι, οι σύντροφοι, τα παιδιά και εκείνο θα είναι για πάντα το παιδί που δεν τα κατάφερνε όλα τέλεια.

Η τελειότητα, μία ατέλειωτη πλάνη.

Γιατί έχουμε άγχος και φόβο πιστεύεις; Γιατί κυνηγάμε το τέλειο, το ιδανικό, το ολοκληρωμένο, το αλάνθαστο. Τον τέλειο σύντροφο, την τέλεια δουλειά, τα τέλεια παιδιά, το τέλειο σώμα και πρόσωπο. Η τελειότητα είναι μέσα μας ακριβώς επειδή είμαστε ατελείς. Φανταστείτε μία ζωή όπου όλα θα ήταν τέλεια…Ανυπόφορο ακούγεται. Δεν θα είχαμε στόχους, δεν θα παλεύαμε για τίποτα, θα τα είχαμε όλα έτοιμα και η δυστυχία θα ήταν ο μόνιμος σύντροφος μας.

Έχει νόημα να αποδεχτείς πως ήρθες στη ζωή για να ξεχωρίσεις. Ο καθένας είναι μοναδικός επειδή είναι ο ένας και δεν υπάρχει άλλο αντίγραφο. Ζήσε το τώρα και αγκάλιασε τον ξεχωριστό εαυτό σου.

#ροζδύναμη

Σχόλια

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *