Περί Χρόνου…

“Ο Παπαλάνγκι δεν έχει χρόνο”. * Κείμενο απο το βιβλίο ” ο Παπάλανγκι”. Παπαλάνγκι: ο λευκός, ο ξένος, ο σύγχρονος άνθρωπος. Λόγια του φυλάρχου Τουιάβι,από το νησί Τιαβέα -Σαμόα, μετά απο ένα ταξίδι του στις αρχές του 20ου αιώνα, που τα κατέγραψε ένας ιεραπόστολος.

..Ο Παπαλάνγκι, αγαπάει αυτό που δεν πιάνεται και που όμως υπάρχει, τον χρόνο. Κάνει πολύ φασαρία και λέει πολλές ανοησίες γι´αυτόν. Παρόλο που ο χρόνος ποτέ δεν ειναι περισσότερος απ´οσο χωράει στο διάστημα μεταξύ ανατολής και δύσης του ήλιου, για τον Παπαλάνγκι, ποτέ δεν είναι αρκετός. Είναι μονίμως δυσαρεστημένος με τον χρόνο του και κατηγορεί το μεγάλο Πνεύμα που δεν του έχει δώσει περισσότερο.
Ο Παπαλάνγκι ξοδεύει όλη του την δύναμη και στρέφει όλες τις σκέψεις στο πως θα μπορέσει να κάνει τον χρόνο όσο το δυνατόν πιο ταχύ.Χρησιμοποιεί το νερό και τη φωτιά,τη θύελλα και τις αστραπές του ουρανού για να τον σταματήσει. Βάζει σιδερένιους τροχούς κάτω απο τα πόδια του και δίνει στα λόγια του φτερά για να έχει περισσότερο χρόνο. Και προς τι όλος ο κόπος;Τι κάνει με τον χρόνο του; Ποτέ δεν μπόρεσα να ανακαλύψω. Ο Παπαλάνγκι δεν έχει καταλάβει τι είναι ο χρόνος, δεν τον έχει αντιληφθεί σωστά και γι´αυτό τον κακοποιεί με τις ωμές του συνήθειες. Παραπονιέται ” κρίμα που πέρασε πάλι μια ώρα”.Συνήθως παίρνει και θλιμμένο ύφος σαν κάποιον που κουβαλάει μέσα του μεγάλη δυστυχία, παρόλο που την ίδια στιγμή αρχίζει μια εντελώς φρέσκια ώρα.
Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα,σκέφτομαι μονο οτι θα είναι μια βαριά αρρώστια. ” Ο χρόνος με αποφεύγει!”, ” ο χρόνος τρέχει σαν το άλογο”, ” δώσε μου λίγο χρόνο” – έτσι παραπονιέται ο λευκός άνθρωπος. Εγώ λέω οτι αυτό θα είναι ενα είδος αρρώστιας´γιατί οταν ο λευκός έχει διάθεση να κάνει κάτι,όταν η καρδιά του λαχταράει ας πούμε να βγει στον ήλιο ή να κάνει βόλτα με το κανό στο ποτάμι ή να κάνει έρωτα με το κορίτσι του, τότε συνήθως καταστρέφει το κέφι του, επιμένοντας να σκέφτεται: εμένα δε μου έλαχε χρόνος για να είμαι χαρούμενος. Ο χρόνος υπάρχει, αυτός όμως δεν τον βλέπει, όση καλή διάθεση και αν έχει.Αναφέρει χιλιάδες πράγματα, που του παίρνουν τον χρόνο,κάθεται γκρινιάζοντας και παραπονούμενος πάνω σε μια δουλειά, για την οποία δεν έχει όρεξη, η οποία δεν τον ευχαριστεί, την οποία κανένας δεν τον αναγκάζει να την κάνει εκτός απο τον ίδιο του τον εαυτό. Αν όμως ξαφνικά αντιληφθεί οτι έχει χρόνο, οτι χρόνος υπάρχει ή αν του δώσει κάποιος άλλος χρόνο – οι Παπαλάνγκι δίνουν συχνά ο ένας στον άλλο χρόνο, τίποτα μάλιστα δεν εκτιμάται περισσότερο απο αυτήν την πράξη- τότε του λείπει πάλι η διάθεση ή είναι κουρασμένος από την δουλειά και χωρίς κέφι και πάντα αναβάλλει για αύριο αυτό για το οποίο σήμερα δεν έχει χρόνο..

Αναρωτιέμαι άραγε πως μοιάζει ο χρόνος; Μήπως μπορεί να τον κατακτήσει κάποιος; Να τον πιάσει; Να τον αγγίξει; Μπορεί ενδεχομένως κάποιος να τον αντιληφθεί με τις αισθήσεις του; Εμένα πάντως ο χρόνος μου θυμίζει ενα πατρόν. Ένα πατρόν που ρίχνω επάνω στα γεγονότα που επιλέγω να παρατηρήσω, το σχεδιάζω και το κόβω, σύμφωνα με αυτο. Έπειτα παιρνω τα γεγονότα και τα ράβω και έτσι αυτά αποκτούν νόημα και οι παρατηρήσεις μου αποκτούν μια διαχρονική σχέση με αυτό. Αναλόγως με τη συνθήκη, την διάθεση, την περίσταση, διαλέγω ενα κοστούμι και λειτουργώ. Με άγχος, πιο νωχελικά, πιο απαιτητικά.
Εσάς τι σας θυμίζει και με τι τον παρομοιάζετε; Πως αντιλαμβάνεστε το παρόν, το μέλλον, το παρελθόν, το λεπτό, το δευτερόλεπτο; Πως σχετίζονται άραγε τα όνειρά μας με τον χρόνο που περνάει; Αν συμφωνήσουμε πως τα όνειρά μας, είναι οι συνθήκες που συμβαίνουν μόνο ωραία πράγματα, που εκφράζουν τις ανάγκες και τους στόχους μας. Που συμβαίνουν μόνο όσα επιθυμούμε να συμβούν και δε συμβαίνουν όλα όσα δεν επιθυμούμε. Οτι ειναι η παιδική μας χαρά και η μοναδική γεμάτη ασφάλεια εκπλήρωση των φαντασιώσεων μας. Τότε ο χρόνος που δίνουμε στον εαυτό μας για να κάνει όνειρα, για να τα δημιουργήσουμε και να τα υλοποιήσουμε είναι αρκετός; Πόσες φορές αναλογιστήκατε, ποια η σχέση μου με τον χρόνο; Πως ειναι αυτή η σχέση σας με την ώρα,οταν βρίσκεστε σε μια πραγματικά πολύ καλή φάση της ζωής σας; Ποιες ημέρες κυλάνε ποιο γρήγορα και ποιες πιο αργά; Πόσο χρόνο χρειάζεστε για να προσαρμοστείτε σε νέα δεδομένα, σε μια νέα συνθήκη, όπως μια απόφαση μετανάστευσης, μια νέα εργασία..; Αλήθεια, πόσο χρόνο χρειάζεστε επίσης για να μετατρέψετε τον πόνο σε χαμόγελο; Πόση έκταση έχει για εσάς το παρόν; Και όταν σκέφτεστε το μέλλον,απο ποια χρονική στιγμή και επειτα, συμπεριλαμβάνεται στη σκέψη σας;
Πολλά τα ερωτήματα που γεννά η ύπαρξη και η μελέτη του χρόνου και σχετίζεται με το άγχος, τους υψηλούς στόχους, την αποτυχία, την απόλαυση κ.α.
Άραγε θα διαθέσεις χρόνο για να βρεις τις απαντήσεις σου;

Μπορώ να με αγαπώ ακόμα και αν δεν προλαβαίνω να με αγαπώ..;!

Με πολύ σεβασμό & αγάπη,

Μαρία.