Βλέπω γύρω μου βιτρίνες… Ανθρώπους σε βιτρίνες. Ανθρώπους να επεξεργάζονται βιτρίνες, να τις γλείφουν, να τις φωτογραφίζουν. Ανθρώπους μέσα σε βιτρίνες να ποζάρουν, να λούζονται…

Στα παιδιά μας δίνουμε επιβράβευση. Το γρήγορο ή μεγάλο «μπράβο» που κάποτε συνοδεύεται από ένα δωράκι, χρήματα, σίγουρα ένα χαμόγελο και περηφάνια. Στους συντρόφους μας…

Πως είναι άραγε η ζωή χωρίς να έχεις πλέον μηδαμινό χρόνο, χωρίς να πνίγεσαι, να πιέζεσαι, να βιάζεσαι; Χωρίς να μπορείς πια να χρησιμοποιήσεις δικαιολογίες…

Ένστικτα… αυτά να ακούς. Όχι τα άλλα, τα φτιαχτά, τα ξένα. Τα προσποιητά, τα εμποτισμένα. Ξένα είναι, αλλονών. Το δικό σου το κούρδισμα παρακολούθα. Ξέρει…

«Είμαι καλά, ναι. Ηρεμώ ξανά, όπως μου αξίζει», απάντησα στο τηλέφωνο. Θυμάμαι, κάποτε, ευχόντουσαν οι γονείς μου να «ηρεμήσω». Να βρω την «ψυχική ηρεμία» που…

Χούφτες είμαστε. Που αδειάζουν, που γεμίζουν, που βαραίνουν… χούφτες όχι ερμητικά κλεισμένες, με τόσες δα σχισμές να προσπαθούν να υπερκαλύψουν η μια την άλλη, σαν…