Μπαλί-Ιάβα

Πρώτη (και δεύτερη) γνωριμία με την Ινδονησία

Part I

Δεν περίμενα να μου αρέσει το Μπαλί (τόσο). Το είχα στο μυαλό μου ως έναν άκρως τουριστικό προορισμό, με τα πάντα «αμερικανοποιημένα», φτιαχτά, κουρδισμένα για την ψυχαγωγία του ξένου που έρχεται εδώ να ξεδώσει, να φωτογραφηθεί, να πει ότι «πήγε Μπαλί». Γιατί το διάλεξα; Ήταν (είναι) ένας μακρινός προορισμός τον οποίο συμφωνήσαμε με τον σύντροφό μου πως θέλουμε από κοινού να επισκεφτούμε. Τα μεγάλα μου ταξίδια μέχρι στιγμής τα έκανα μόνη μου. Υπήρξε, συνεπώς, η τέλεια ευκαιρία, για μια πρώτη –και δεύτερη–γνωριμία με την Ινδονησία. Κι άλλωστε, συνδυαζόταν το ταξίδι αυτό με την Ιάβα. Αυτή, μάλιστα!

Το Μπαλί, λοιπόν, δεν είναι η Νούσα Ντούα. Αυτή είναι μια αποστειρωμένη Γλυφάδα, ένα Ξυλόκαστρο, ένα Λουτράκι τελοσπάντων. Αν μείνεις στο Ubud ή το έχεις ως αφετηρία για τις εξορμήσεις σου, θα δεις τον πραγματικό μπαλινέζικο τρόπο ζωής, θα επισκεφτείς ευκολότερα και σε μικρότερο χρόνο προσέγγισης μνημεία και ορυζώνες, θα δεις μια άλλη φύση. Στο Μπαλί γίνεται ο χαμός από μηχανάκια και κίνηση. Για 1 χιλιόμετρο μπορεί να χρειαστείς και 40 λεπτά, ναι. Παρόλα αυτά, έχει από τα μικρότερα ποσοστά τροχαίων. Δεν ξέρω πώς. Πρέπει όσο οδηγούν να είναι τρελά στην τσίτα όλοι, με αντανακλαστικά στο 101%. Γιατί κατά τα άλλα είναι σούπερ χαλαροί, ήρεμοι, ζεν άνθρωποι. Καλόκαρδοι, φιλικοί, που αγαπούν έντονα τον τόπο τους, είναι περήφανοι για αυτόν και θέλουν να τον συστήσουν παρακάτω. Δεν έχουν αλλοιωθεί από τον τουρισμό, ούτε από τη ζήτηση που έχει η χώρα τους. Θα σε φιλέψουν τηγανητό ρύζι κι εκπληκτικό luwak καφέ ή τσάι γάλακτος, θα σου ανοίξουν το σπίτι τους να σου δείξουν τον οικογενειακό ναό και την αποθήκη με το ρύζι που θα τους κρατήσει όλη τη χρονιά… Άλλωστε μια μπαλινέζικη οικογένεια τρώει καθημερινά 3-5 κιλά ρύζι! Και είναι πεντανόστιμη η κουζίνα τους. Και σούπερ υγιεινή. Αλλά αυτός ο καφές… και η καστανή τους ζάχαρη.

Εδώ οι ντόπιες κεραμιδόγατες έχουν κοντύτερη ουρά. Που μοιάζει κομμένη. Αλλά δεν είναι. Όλοι ανεξαιρέτως, θαρρώ από τα γεννοφάσκια τους, οδηγούν μηχανάκι. Φορώντας κράνος. Θα βρεις πολυάριθμους ναούς κι εκτάσεις με μικρούς καταρράκτες, νερό να εξαγνιστείς και να καθαρίσεις την ψυχή σου. Μην το πιείς όμως, το νερό εδώ δεν είναι πόσιμο. Κι αν κάποτε υπήρχαν αρκετά “no-no’s” που έπρεπε να προσέξεις (βλέπε παγάκια, φρούτα καθαρισμένα, παγωτό κλπ.), αν και έφαγα έξω σε ντόπιο ταβερνάκι (τύπου warung, δηλαδή το δικό μας «βρώμικο») και δοκίμασα ακόμη και καθαρισμένο durian (πεντανόστιμο τελικά το εσωτερικό και δεν μυρίζει και τόοοοσο άσχημα εξωτερικά, φήμες), δεν έπαθα απολύτως τίποτα. Τα noodles τους, θεϊκά. Η μπύρα Bintang που ήδη μου λείπει, εύγευστη πολύ. Η κοκκινο-καστανή τους ζάχαρη, από κοκοφοίνικες, που την κάνουν και γλύκισμα, κάπως παστή, σα μαλακό παστέλι, πολύ ιδιαίτερη. Τι άλλο; Ο ινδουισμός σε κερδίζει. Σε ηρεμεί. Σε καλοδέχεται. Οι άνθρωποι και οι πράξεις τους διέπονται από το κάρμα. Αυτό, από μόνο του, λέει πολλά. Πώς να μην είναι καλός ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι οι πράξεις –και οι σκέψεις του– είναι ο οδηγός για την επόμενη ζωή;

Εδώ σε περιμένει πολλή ανάβαση-κατάβαση με άγρια σκαλοπάτια, πανύψηλα και αλλοιωμένα από τον χρόνο και τις πατημασιές. Μην έρθεις πιστεύοντας πως θα ξεκουραστείς. Αυτή, νομίζω, είναι και η μεγαλύτερη παγίδα. Εδώ θα έρθεις για να περπατήσεις, να ανέβεις, να κατηφορίσεις, να εξερευνήσεις μέρα-μεσημέρι με 99% υγρασία, να εγκλωβιστείς στην κίνηση για ώρες. Ουφ. Ευτυχώς έχω εμφιαλωμένο νερό και σνακ.

Το Μπαλί αξίζει να το επισκεφτείς μόνος σου, εννοώ όχι οργανωμένα με ταξιδιωτικό γραφείο. Αλλά να ενορχηστρώσεις μόνος σου ό,τι θες να δεις, στους δικούς σου χρόνους. Απόφυγε τον μήνα Αύγουστο, οι τιμές ξεπερνούν αυτές της Δύσης. Υπάρχουν άπειρα γραφεία με ντόπιους οδηγούς –οι καλύτεροι!– που ξέρουν πού να σε πάνε, πότε και για πόση ώρα, ώστε να απολαύσεις το πραγματικό Μπαλί. Επίσης υπάρχει η πλατφόρμα Gojek, η οποία είναι εξαιρετική: σου στέλνει οδηγό, μηχανάκι ή αυτοκίνητο, ό,τι ώρα τον θες, άνετα και οικονομικά, να πας από τη μία άκρη στην άλλη του νησιού. Ασφαλής απόλυτα, αυτός ο προορισμός έχει να κάνεις δραστηριότητες: Έκανα πρώτη φορά στη ζωή μου zipline, πάνω από ορυζώνες, snorkeling πάνω από κοραλλιογενείς υφάλους –ναι, φυσικά κόπηκα–, ήπια τους χυμούς δροσερής καρύδας κατευθείαν από την πηγή, και δοκίμασα –όπως κάνω πάντοτε– άφοβα την τοπική κουζίνα και όσες περισσότερες γεύσεις προλάβαινα.

Στις ελεύθερες μέρες μου επισκέφτηκα τον Ζωολογικό Κήπο στο Ubund που, ναι, αξίζει, έκανα 3ωρο μασάζ στη φύση κάτω από τους ήχους καταρράκτη και ποταμού, δείπνησα και έκανα πρωινό μπροστά στον Ινδικό ωκεανό με τα πόδια χωμένα στην άμμο, στο Πεμουτεράν. Κατά την κατάδυσή μου με αναπνευστήρα, είδα θαλάσσια χελώνα και πελώριους μωβ αστερίες ελάχιστα μέτρα μακριά μου. Έκανα ντους υπαίθρια στο εξωτερικό μπάνιο του δωματίου μου, κοιμήθηκα –σχεδόν τυλίχτηκα– με κουνουπιέρα, επισκέφτηκα το χωριό Ταρό στη μέση του πουθενά, άγγιξα, έβαλα σε βαζάκι κι ελευθέρωσα δεκάδες πυγολαμπίδες που στέλναν κίτρινα και πορτοκαλί σήματα Μορς κι αναπαραγωγής.

κι εδώ η συνέχεια:: https://pinkpower.group/2023/09/03/%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%af-%ce%b9%ce%ac%ce%b2%ce%b1-part-ii/

Φοίβη.-