Πιάσε τ’ Άστρα της Ζωής

Βιβλίο: Πιάσε τ’ Άστρα της Ζωής
Συγγραφέας: Ζοέλ Λοπινό
Εκδόσεις: Καστανιώτης, 2017
Κατηγορία: Κοινωνικό Μυθιστόρημα
Σελίδες: 462

Λίγα Λόγια για τη Συγγραφέα
Η συγγραφέας Ζοέλ Λοπινό, Γαλλίδα με ρίζες από την Κρήτη, εργάστηκε στην Αθήνα ως εκπαιδευτικός, μέχρι που το 1996 – ανακαλύπτοντας τον ίδιο της τον εαυτό – συνειδητοποίησε και την αναγκαιότητα να κάνει αυτό για το οποίο γεννήθηκε, να γράφει μυθιστορήματα και παραμύθια, σε μια γλώσσα μάλιστα που δεν είναι η μητρική της. Τα τελευταία πέντε χρόνια ζει μόνιμα στα Χανιά της Κρήτης.

Το «Πιάσε τ’ Άστρα της Ζωής» είναι ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα. Η Τζόι, η ηρωίδα, είναι Ελληνογαλλίδα και ζει στην Αθήνα, σε ένα περιβάλλον στο οποίο ασφυκτιά. Παντρεμένη με έναν πετυχημένο άντρα που όμως συστηματικά την απατά, νιώθει τη ψεύτικη αγάπη να φθείρει και να δηλητηριάζει τη ζωή της. Έτσι, η ηρωίδα τολμά να ακούσει την καρδιά της (Η Τζόι τράβηξε την εξώπορτα του διαμερίσματός της με μια ακλόνητη αποφασιστικότητα). Αποφασίζει να εγκαταλείψει την πετυχημένη για τους άλλους ζωή της στην πρωτεύουσα και να ζήσει στα Σφακιά της Κρήτης (…για αποσκευές, μονάχα τις αποφάσεις της έπαιρνε μαζί). Εν πλω, θα γνωρίσει έναν άντρα και αυτή η γνωριμία θα είναι η αρχή ενός μεγάλου έρωτα (Η ζωή την καρτερούσε με χέρια ξέχειλα από εκπλήξεις και περιπέτειες). Θα μοιραστούν στιγμές πόθου και αφοσίωσης, αλλά σύντομα θα βρεθούν μπροστά σε αδιέξοδο. Θα τα καταφέρουν άραγε; Ποιοί θα βρεθούν δίπλα τους και ποιοι απέναντί τους; Η αμοιβαία αγάπη θα τους κάνει ευτυχισμένους ή η αγάπη τού καθενός για τον εαυτό του;

Τα περισσότερα μυθιστορήματα της Λοπινό είναι μυθιστορήματα αγάπης. Η αγάπη είναι ο προορισμός μας, λέει η ίδια. Σε αυτό το μυθιστόρημα, η συγγραφέας πραγματεύεται τον έρωτα και την απλότητα της ευτυχίας. Περιγράφει τον ενθουσιασμό, τις φάσεις του έρωτα και του πάθους, την υπέρβαση που απαιτεί η πραγματική αγάπη και – κυρίως – την αναζήτηση της εσωτερικής αρμονίας. Ήδη, ο τίτλος έχει ένα αισιόδοξο λεκτικό, που ερμηνεύεται ως προτροπή – παραίνεση να απολαμβάνουμε τη ζωή και όχι απλά να επιβιώνουμε ζώντας στο ψέμα από δειλία. Η ζωή θέλει θάρρος, όπως λέει η πρώτη πρόταση στο οπισθόφυλλο.
Η ηρωίδα στην αρχή του μυθιστορήματος δεν θέλει να ζήσει, γιατί ο πόνος και η μοναξιά έχουν φωλιάσει στο μυαλό και την καρδιά της. Άνθρωποι που έχουν περάσει μεγάλες δυσκολίες στη ζωή τους, κάποια στιγμή κάτι «ραγίζει» μέσα τους και αποφασίζουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, αντί να βουλιάζουν από φόβο και ανασφάλεια. Η Τζόι ήθελε να ζήσει σε έναν χώρο πιο αληθινό, ήθελε να κάνει ένα επάγγελμα που της άρεσε, ήθελε να βρει μια αληθινή σχέση, και αυτά έκανε. Οι εσωτερικές εξελίξεις στη ζωή της Τζόι ακολουθούν τις εξωτερικές. Η ζωή σού δίνει αυτά που θέλεις και για τα οποία προσπαθείς. Η ζωή αγαπάει τους ανθρώπους που τολμούν. Η ελπίδα είναι η τελική επίγευση.
Η γραφή της Λοπινό, με καλοδουλεμένη γλώσσα, έχει έναν δυναμισμό ισάξιο των έντονων συναισθημάτων που περιγράφει και του τοπίου των Σφακιών και των ανθρώπων του, δημιουργώντας πραγματικά ένα υφαντό. Η άγρια ομορφιά του τοπίου παρεισφρέει σε όλο το μυθιστόρημα, πραγματικά είναι ένας ύμνος στην ομορφιά της Κρήτης. Ωστόσο, το νόημα δεν αναλώνεται στην περιγραφή, παραμένει μεστό, καθώς – χωρίς να είναι αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα – η συγγραφέας την ίδια χρονική στιγμή που γράφει το μυθιστόρημα, βιώνει η ίδια τη δίψα να συναντήσει τον εαυτό της. Πώς να μην συμφωνήσεις μαζί της ότι «δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση από το να εκπληρώνει κανείς τα παιδικά του όνειρα»; Ονειρευτείτε, λοιπόν, και πραγματοποιήστε τα όνειρά σας!