Η απιστία αλλιώς..

   «Έπαθα σοκ με τον εαυτό μου. Δεν πίστευα ούτε εγώ πως θα μπορούσα να δω άλλη γυναίκα ερωτικά και όμως. Έχω μια σύζυγο για την οποία δεν έχω να σου πω τίποτα αρνητικό και νιώθω πολλές ενοχές γι’αυτο.
    Πλέον, θυμώνω τόσο μα τόσο με τον εαυτό μου. Νιώθω πως την κοροϊδεύω, το ξέρω ότι το κάνω δηλαδή και δεν της αξίζει. Έχω ανάγκη να τις τα πω όλα, οτι συνέβει τους τελευταίους μήνες και να της ζητήσω συγχώρεση. Κάθε φορά όμως που γεμίζω θάρρος και είμαι βέβαιος για την επιλογή μου, σκέφτομαι πως θα τα γκρέμισω όλα και φοβάμαι. Πως θα την ξανά αντικρίσω; Πως θα αντιδράσει; Θα πληγωθεί πολύ. Θα εναντιωθούν όλοι; Τα παιδιά; Όλα αυτά κατακλύζουν το μυαλό μου. Νιώθω πως το κεφάλι μου θα σπάσει από την ένταση, καίγομαι,δένεται η γλώσσα μου και τελικά καταλήγω στην “εύκολη” λύση, αυτή της αναζήτησης αυτότιμωρίας για να εξιλεωθώ,για να ανακουφιστώ και να νιώσω και έστω λίγο ισάξιός της.
    Ο μεγαλύτερός μου φόβος? Να μη θιχτεί η αξιοπρέπεια όλων μας. Την αγάπησα τόσο πολύ. Το λάθος μου? Αδικαιολόγητο. Η συνείδησή μου λέει πως έπρεπε να είχες χωρίσει εξ αρχής, όμως ποιος ορίζει το συναίσθημα, οταν γεννιέται; Ποιος πιστεύει εξ αρχής πως θα υπάρχει τέτοια εξέλιξη; Ποιος να αντισταθεί όταν δέχεται φροντίδα και αγάπη που στερήθηκε;
Στερήθηκε. Στερήθηκα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν της χρεώνω τίποτα. Για όλη την εξέλιξη αυτή ευθύνομαι εγώ. Όμως στερήθηκα. Τα τελευταία 4 χρόνια και ειδικότερα μετά την γέννηση του δεύτερου παιδιού μας, χάθηκε. Μια υπέροχη, όμορφη, γλυκιά και τρυφερή μητέρα. Όλο ενέργεια για τα παιδιά, για το σπίτι και τους γύρω όμως όταν μέναμε μόνοι, απομάκρυνση. Στην αρχή και εγώ είχα υπομονή, ήμουν γεμάτος κατανόηση, την φρόντιζα, της έλεγα να ξεκουράζεται, να προσέχει τον εαυτό της, να κοιμάται και πάνω από όλα να μου μιλάει. Καθόλου απαιτητικός. Η ίδια μου έλεγε συνεχώς πως ήταν τυχερή που με είχε δίπλα της.Όταν ανταποκρινόταν ερωτικά – όλο και πιο σπάνια- ένιωθα πως την ξαναέβρισκα,μετά από λίγες ημέρες όμως πάλι μόνος. Αυτό το αίσθημα, σταδιακά άρχιζε να με κατακλύζει. Μου μιλούσε όμορφα, με σεβασμό αλλά χωρίς ερωτική χροιά, παρά μόνο συντροφική. Ο χρόνος περνούσε και εγώ σταδιακά την διεκδικούσα πιο έντονα, της έλεγα πως την χάνω, ότι κάτι λείπει πλέον και εκείνη συμφωνούσε. Η κατανόηση είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε θυμό.        Ξαναπροσπαθούσαμε, επανερχόταν για λίγο και ήρεμουσα. Μετά από λίγο όμως επικρατούσε το ίδιο χάσιμο στη δουλειά, στα παιδιά, στο σπίτι. Ξέρω, πολλοί ρόλοι για μια γυναίκα, γιαυτό άλλωστε ήμουν σε όλα δίπλα να την βοηθάω και να υποστηρίζω. Το παράπονό μου είχε γίνει βουνό. Είχα επιλέξει αυτή τη γυναίκα, την είχα ερωτευτεί τόσο πολύ, την είχα διεκδικήσει, την είχα κατακτήσει και όλα τα χρόνια ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι.

Κατά βάθος, ίσως γνώριζε πως με έδιωχνε. Ισως αυτό να ήταν πιο υποφερτό για την ίδια, το να μην “χρεωθεί” την ευθύνη της διάλυσης του γάμου μας. Ίσως και πάλι, να μην αντιλήφθηκε ποτέ το πόσο μόνος ένιωθα. Ακόμη και έτσι να ειναι όμως, αυτό για εμένα σημαίνει ή πως δεν με άκουγε ή πως χάθηκε τελείως η επικοινωνία μας όπου πλέον δεν αναγνώριζε ούτε τις ανάγκες μας. Ναι την απάτησα, όμως τα τελευταία χρόνια ήμουν τόσο μόνος. Όχι, δεν ήμουν ποτέ αδιάφορος και όχι δεν είναι το τρίτο πρόσωπο “άντρο χωρίστρα”, όπως θα σκεφτόταν οι περισσότεροι.
Ήμουν υπόδειγμα συζύγου και το ξέρουμε και οι δύο. Όμως κάτι πήγε λάθος, κάποιο “άνοιγμα” υπήρξε που ίσως να μην φροντίσαμε αρκετά ώστε να κλείσει. Ισως πάλι να κουράστηκαμε να κλείνουμε άλλα διάφορα “ανοίγματα” του περίγυρού μας, των παιδιών μας, των υποχρεώσεων με αποτέλεσμα να μην φροντίσουμε τη σχέση μας όπως τότε,οπως παλιά που θυμάμαι πως ήμασταν ερωτευμένοι. Ίσως όμως και αν δεν υπήρχε το τρίτο πρόσωπο, να συνέχιζα να μένω δίπλα της δυστυχισμένοι πλέον και οι δύο και αντί στις επετείους να κάνουμε πάρτυ και να σβήνουμε κεράκια χαράς, να κάναμε πλέον μνημόσυνο της σχέσης μας και να καίγαμε κεράκια εις μνήμη της.. Πριν λοιπόν πάρεις τον ρόλο του “θύματος”, του “απατημένου” και κρίνεις αυστηρά τον “θύτη” και την «ξελογιάστρα”, σκέψου αν ήσουν και εσύ κατά μία έννοια “θύτης” για την εξέλιξη της δικής σου σχέσης».

Πολλές οι ιστορίες περί απιστίας και άλλες τόσες οι εξηγήσεις του καθενός που επιλέγει την δημιουργία σχέσης με ένα τρίτο πρόσωπο. Πολλά τα κίνητρα και διαφορετικές οι καταλήξεις. Αλλά ζευγάρια χωρίζουν, άλλοι σύντροφοι δεν μαθαίνουν ποτέ την αλήθεια και για άλλα ζευγάρια γίνεται η καλύτερη αφορμή για να ξανακλείσουν τα “ανοίγματα” την σχέσης τους και να ενεργοποιηθούν. Εξάλλου, η τελική έκβαση εξαρτάται πάντοτε από εμάς. Πάντα μα πάντα έχω την επιλογή.. 

Με αγάπη και πολύ σεβασμό, 

Μαρία.