Η ψυχοθεραπεία είναι συζήτηση..

Η ψυχοθεραπεία είναι συζήτηση, η συζήτηση δεν είναι ψυχοθεραπεία. 

    Με αφορμή μια πρόσφατη συνέδρια, βρέθηκα μπροστά στην αναζήτηση απαντήσεων της συμβουλευόμενής μου για τις διαφορές που υπάρχουν σε μια συζήτηση με έναν πολύ καλό φίλο σε σχέση με την συζήτηση με τον ψυχιθεραπευτή.
    Η αλήθεια είναι πως μια αμηχανία την ένιωσα, διότι πέρα από την ματαίωση που αισθάνθηκα εκείνη την ώρα για τις ώρες σπουδών, τα χρήματα και την ενέργεια που διέθεσα όλα τα χρόνια, ένιωσα και μια ανάγκη και ένα χρέος να διευκρίνησω αυτό τον διαχωρισμό που φαντάζει στα μάτια κάποιων ως “αυτονόητος” και στα μάτια κάποιων άλλων ως λεπτή διαχωριστική γραμμή.
    Φυσικά και η παρουσία φίλων στη ζωή μας είναι καταλυτικής σημασίας. Για κάποιους μάλιστα, είναι ευλογία να μπορείς να στηριχτείς, να μιλήσεις, να πάρεις συμβουλές και να ανακουφιστείς σε έμπιστα, διαλεγμένα άτομα που είναι ικανά και διαθέσιμα να σε ακούσουν και να είναι αυτή η σχέση, σαν μια δίοδος για εξωτερίκευση συναισθημάτων και αφορμή για ανάδυση χρήσιμων  προβληματισμών.
    Όμως, η ψυχοθεραπεία, αν και αρχίζει και αυτή μέσα σε ένα υποστηρικτικό πνεύμα αποδοχής και ειλικρίνειας ακολουθεί μια εξέλιξη, αυτής της εν αρχής συζήτησης θεραπευτή – θεραπευόμενου, η οποία δεν περιορίζεται μόνο σε ζητήματα που άπτονται  συμβουλών. Δεν αγγίζει μόνο λύσεις “δουλεμένες” π.χ στη δική μου σχέση δούλεψε αυτό, κάντο και εσύ-μιλώντας ως φίλος- και σίγουρα δεν είναι προσπάθειες επίλυσης προβλημάτων οι οποίες συνήθως καταλήγουν στο να τα ανακυκλώνουν και να τα εντείνουν, αντί να τα επιλύουν. Σίγουρα δεν είναι και μια συζήτηση που εμπεριέχει διάφορες  σκέψεις, ιδέες και λέξεις σκόρπιες αλλά μια συζήτηση δομημένη, που γίνεται με ευθύνη και η χρήση τεχνικών και λέξεων γίνεται  με μαεστρία και συγκροτημένη σκέψη πίσω από κάθε νεύμα, παύση και πρόταση.
    Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία προσφέρει απλόχερα τον χρόνο που χρειάζεται ο θεραπευόμενος ώστε να δει, να αναστοχαστεί, να πάρει απόσταση, να επεξεργαστεί, να συνειδητοποιήσει. Μια διαδικασία κατά τη διάρκεια της οποίας δίνεται η δυνατότητα να φέρω σε συνειδητό επίπεδο τους λόγους των σκέψεων, των ενεργειών μου, των πράξεών μου για να μπορέσω να υλοποιήσω επιθυτές αλλαγές σε ένα ασφαλές κλίμα, γεμάτο φροντίδα και αποδοχή, χωρίς επικριτική στάση.