Γειά! Είμαι η Μαρίνα και ανάμεσα σε τόσα άλλα πράγματα αγαπώ να διαβάζω και να λέω ιστορίες. Κάπως έτσι θα τα συνδυάσω συστήνοντας αγαπημένα μου βιβλία.

Τα χρόνια της αθωότητας

Τα χρόνια της αθωότητας είναι τα χρόνια εκείνα που μπορούμε να πιστέψουμε στον εξιδανικευμένο έρωτα ή εκείνα που αθώοι πιστεύουμε στη σημασία των κοινωνικών υποχρεώσεων;

Η ιστορία του βιβλίου ξεκινά στα 1870 όταν στη Νέα Υόρκη επιστρέφει από την Ευρώπη η κόμισσα Ολένσκα ξεφεύγοντας από έναν αποτυχημένο γάμο. Εκεί θα ταράξει την ήρεμη, τακτοποιημένη ζωή των Άρτσερ και Μέι, ενός μελλόνυμφου, υποδειγματικού ζευγαριού της εποχής, καθώς ένας δυνατός αλλά ανέλπιδος έρωτας αναπτύσσεται μεταξύ Άρτσερ και Ολένσκα.

Η ιστορία αυτή όμως δεν είναι μόνο η ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου. Η συγγραφέας μας συστήνει τους τρεις βασικούς χαρακτήρες μέσα από τη σκιαγράφηση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ο φέρελπις νέος, η τρυφερή –εκπαιδευμένη να γίνει η τέλεια σύζυγος- μνηστή, η θλιμμένη αλλά δυναμική κόμισσα μπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι κοινωνικών συμβάσεων,  οικογενειακών υποχρεώσεων και κανόνων ενός συχνά υποκριτικού καθωσπρεπισμού. Και ξεδιπλώνοντας τη ιστορία οι χαρακτήρες επαναπροσδιορίζονται. Η Ολένσκα δεν είναι τόσο τολμηρή παρά ψάχνει ασφάλεια, η Μέι είναι περισσότερο δυνατή παρά αθώα, ο Άρτσερ είναι τελικά πιο συντηρητικός από ότι θα ήθελε να πιστεύει.

 Η Ίντιθ Γουόρτον αντιμετωπίζει με ειρωνία μια κοινωνία, στην οποία η ίδια στην προσωπική της ζωή έβγαλε τη γλώσσα, περιγράφοντας μια «παλιά» Νέα Υόρκη. Και κλείνοντας την ιστορία ανοίγει ερωτήματα. Το καθήκον κλέβει την ευτυχία; Απόλυτος είναι ο έρωτας που ποτέ δεν αντιμετώπισε τη φθορά της καθημερινής τριβής; Είναι αιώνιο το δίλημμα πάθος ή καθήκον; Και τέλος, θα πρόσθετα προς σκέψη, η σημερινή κοινωνία μήπως υποκρίνεται την ελευθερία της ενώ στην πραγματικότητα είναι το ίδιο συντηρητική όπως 150 χρόνια πριν;

Η Ίντιθ Γουόρτον γεννήθηκε το 1862 στη Νέα Υόρκη.”Τα χρόνια της αθωότητας” είναι το δωδέκατο βιβλίο της με το οποίο  γίνεται η πρώτη συγγραφέας που κερδίζει Πούλιτζερ (1921). Το 1993 το βιβλίο μεταφέρεται στον κινηματογράφο από τον Μάρτιν Σκορτσέζε.

 Πραγματική μοναξιά είναι να ζεις ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που το μόνο που θέλουν από σένα είναι να προσποιείσαι.

( από το βιβλίο)  

Σχόλια

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *