Για όσα Αντίο δεν είπαμε…

Πρόσφατα έχασα μια Γυναίκα. Από εκείνες που εκτίμησα, που αγκάλιασα, που κοίταξα ολόισια, άνοιξα το πορτάκι και τον ενθουσιασμό μου. Ήταν πράγματι ιδιαίτερη. Την είδα από κοντά τον Νοέμβρη, πριν φύγω για το ταξίδι μου στο Νεπάλ. Τα είπαμε. Την αγκάλιασα, φιληθήκαμε, αποχώρησε. Της μίλησα τέλη Γενάρη. Εδώ κι εκεί, ψίχουλα της καθημερινότητας, των 100 μέτρων που τρέχουμε και ο τερματισμός δεν έρχεται ποτέ. Αναχώρησε. Δυο μήνες μετά.

Συγκλονιστικό αυτό το διάστημα. Να λες «πού χάθηκε». «να της μιλήσω». «τι έκανε τελικά με τη δουλειά». «με εκείνο το σεμινάριο…». Τουλάχιστον την σκέφτηκα. Ναι, αυτό είναι ένας καλός επίδεσμος στην τύψη. Την σκέφτηκα. Πράγματι. Αναρωτήθηκα πού χάθηκε και δεν με τσίγκλησε πρωί-πρωί με το ύφος, την απορία, τη δήλωσή της.

Σύντομα θα έχουμε γεννητούρια. Μια φίλη, άλλη φυσιογνωμία που εκτιμώ, θα βγάλει ζωή από μέσα της. Θα δώσει όνειρα, ορμές, κίνηση, ενέργεια. Σελίδα που άνοιξε. Σελίδα που γύρισε.

Το τελευταίο διάστημα, λες και είναι συνεννοημένες, διάφορες φίλες και γνωστές κρύβονται πίσω από την ετικέτα του “busy”. Καμία σχέση με το μπιζ (μπιζάρισμα), έτσι; Κάποιες δεν εργάζονται! Κάποιες εργάζονται χαλαρό part-time. Κάποιες είναι θεότρελες καριερίστριες σαν κι εμένα. Και κάπου εκεί, στο τσακίρ κέφι, αναρωτιέμαι πριν φουσκώσω σαν γαλόπουλο από τα νεύρα… «Εγώ γιατί ΈΧΩ χρόνο;». Γιατί κάθε φορά που βλέπω μήνυμα στο Facebook ή το viber, θα απαντήσω αντί να το αγνοήσω; Πως μπορείς να βλέπεις μήνυμα, να το έχεις δει, ναι, και να μην το απαντάς; Ή πώς μπορείς να ανοίγεις διάλογο και να απαντάς την επομένη; Είμαι ούφο. Και τα Αντίο μου τα κρατάω. Θα το πω κι εγώ κάποτε. Έως τότε, ας ανταλλάζουμε θετική ενέργεια με τους ανθρώπους που εκτιμήσαμε για κάποιο λόγο. Ας τους δώσουμε τη στιγμή που μας κέρδισαν, τη στιγμή που μας έκαναν να χαμογελάσουμε, να γελάσουμε, να αλλάξουμε γκριμάτσα και διάθεση. Αφού μας έδωσαν τον χρόνο τους και μια ζεστή παλάμη, γιατί να μην τους δώσουμε τη μια στιγμή, με όποιον τρόπο;; αντίο. μικρό. [για τώρα]

Φοίβη.-

#ροζδύναμη