Το γράμμα ως συνάντηση.

     Γράμμα προς τον απόντα γονιό.

     “Επιτέλους βρήκα τρόπο να στο εκφράσω. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ! Κουράστηκα να φροντίζω τα παιδιά, για δύο. Κουράστηκα να λείπεις και να παλεύω την καθημερινότητα χωρίς εσένα. Εσύ στον κόσμο σου αλλά εγώ προσπαθώ να είμαι στον δικό τους, στον μικρόκοσμό τους. Στο μαγικό τους σύμπαν. Ξέρεις, η διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, αφορά και εσένα. Αφορά τις αξίες μας, τις αρχές μας, τις σκέψεις μας, τις προσδοκίες μας, τις σχέσεις μας. Αφορά τα παιδιά και εμάς.
   Θυμάμαι να μου λες “σε όλα μαζί” . Θυμάμαι να με κοιτάς στα μάτια και να υπόσχεσαι πως δε θα με αφήσεις. Και όμως με αφήνεις καθημερινά και πάντα λείπεις. Ακούω παράπονα από τα μικρά, όμως σε δικαιολογώ γιατί σε καταλαβαίνω. Τα παιδιά όμως όχι. Θέλουν εσένα και όχι δικαιολογίες. Σε έχουν ανάγκη. Τα παιδιά χρειάζονται όρια.  Χρειάζονται γονείς. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που συζητήσες με την μικρή; Πότε ήταν η πιο πρόσφατη φορά που έβγαλες βόλτα τον μεγάλο; Πότε τα νανούρισες; Πότε ανέλαβες να τους εξηγήσεις το αποτέλεσμα της πράξης τους και την συνέπεια αυτής; Πότε τα αγκάλιασες για παρηγοριά; Πότε έπαιξες μαζί τους; Και πότε τους είπες πόσο περηφάνια νιώθεις ως γονιός τους;

• 

    Ένας καταιγισμός ερωτήσεων το γράμμα αυτό θα μου πεις. Όμως, δεν περιμένω απαντήσεις.
    Περιμένω συνειδητοποίηση, δράση και ισότιμη ανάληψη ευθυνών. Περιμένω συνέπεια του ρόλου σου και σύμπνοια για την μελλοντική τους πορεία. Συνεργασία και αγάπη. Περιμένω να μπορείς να σταθείς με σταθερότητα και να μπορώ να σε εμπιστευτώ και πάλι.. Όπως τότε, που κάναμε όνειρα για οικογένεια και παιδιά. Είσαι ο ίδιος υπέροχος άνθρωπος! Αυτός που γνώρισα και αγάπησα. Θυμάσαι;
    Ξέρεις, θέλω πολύ να δω και εγώ πως να διορθώσω συμπεριφορές που σε πληγώνουν ή που σε διώχνουν. Να αναγνωρίσω και να αποδεχτώ. Να αλλάξω.

    Λοιπόν, τι λες; Μήπως ήρθε η ώρα να το δουν αυτό και τα παιδιά μας; Να τους δώσεις την ευκαιρία να σε γνωρίσουν καλύτερα και να τα γνωρίσεις καλύτερα; Να ανασυντάξουμε τα θέλω μας, τις ανάγκες μας και τους κανόνες του σπιτιού μας; Να γίνουν πράξη τα πιστεύω μας και να τα επικοινωνήσουμε με τα παιδιά; Να αφήσουμε τα πείσματα και τις εντάσεις;
   Να αφεθούμε στην απόλαυση του ρόλου μας ως γονείς. Να δώσουμε χρόνο και χώρο στα παιδιά. Να είμαστε δίπλα τους και να χτίζουμε κάθε μέρα,καθε στιγμή.

   Η πίστη και η αισιοδοξία μου με ακολουθεί για το καλύτερο και ανώτερο δυνατό καλό και το γράμμα αυτό μια ακόμη προσπάθεια σύνδεσης και σκέψης μαζί σου και μαζί μου.
   Σε αγαπώ.”

     Υπάρχουν πολλοί τρόποι έκφρασης  συναισθημάτων όπως λύπης, φόβου, αγανάκτησης, χαράς, έντασης, θυμού, γαλήνης. Φυσικά, ο διάλογος είναι πρωταρχικης σημασίας αλλά τι γίνεται όταν κολλάμε, όταν κομπιάζουμε και δεν υπάρχουν λόγια να εκφραστούμε ή όταν ο άλλος δεν μας ακούει; Είναι βέβαιο πως ο λόγος, δεν ειναι πάντοτε τόσο προσβάσιμος όταν πιεζόμαστε. Αυτό, μπορεί να αδικήσει και εμάς και τον άλλο και να φέρει τον διάλογο σε συνεχή αδιέξοδα και συγκρούσεις. Μπορεί να παρευρμηνευτεί ή ακόμη και να μας φέρει σε μια δυσάρεστη θέση να πούμε κουβέντες που πληγώνουν.
   Ένας λοιπόν εξίσου αποτελεσματικός τρόπος για να έρθω σε επαφή με τον ανώτερο μου εαυτό, με την σοφία μου και να το επικοινωνήσω με τον άλλο, είναι το γράμμα.
Το γράμμα, δίνει πάντοτε την δυνατότητα να πάρω απόσταση, να δω, να συνειδητοποιήσω, να διορθώσω, να αναλάβω, να διεκδικήσω, να ελέγξω αντιδράσεις, να δώσω ευκαιρία και χρόνο, να μη ξεχάσω, να σβήσω και να ξαναγράψω, να υπενθυμίσω, να καταλάβω και τον άλλο, να μην αδικήσω.
Δίνει ευκαιρία και στον παραλήπτη να δει την δική μου οπτική, χωρίς πίεση για απάντηση και χωρίς επίκριση. Και φυσικά έχω πάντοτε την δυνατότητα να το στείλω, να το κρατήσω, να το σκίσω, να το κάψω..

• 

   Το γράμμα ως μια μέθοδος επικοινωνίας και λύτρωσης.
   Έσεις; Είχατε ποτέ αυτή την εμπειρία; Έχετε στείλει ποτέ γράμμα σε κάποιον άλλο ή στον εαυτό σας;  Δώσατε αυτή την προοπτική στις σχέσεις σας ή στον εαυτό σας;

Με σεβασμό και αγάπη,

Μαρία Γαΐδαρτζή.

#pinkpower