Κάτι πολύ δημιουργικό και παρεΐστικο συμβαίνει κάθε Τετάρτη και Σάββατο στις 10:00 στην οδό Ερμού. Γυναίκες κι άντρες κάθε ηλικίας μαζεύονται στον υπόγειο χώρο του καταστήματος της κας Στέλλας, για να μάθουν από έμπειρη δασκάλα τα μυστικά του νήματος ή για να συνεχίσουν σε ήρεμους ρυθμούς το πλεκτό τους. Η ίδια η κυρία Στέλλα, γεμάτη εμπειρίες, γλυκύτητα και λαμπερό βλέμμα, με φιλοξενεί για μια κουβέντα δίπλα στα μαλλιά, τα εργαλεία και τα ρομαντικά δημιουργήματα.
συνέντευξη στη Φοίβη Σιταρά
Ούτε πέντε λεπτά από την άφιξή μου στο κατάστημα της Στέλλας Καρανίκη, εμφανίστηκε ο σύζυγος Κώστας, ένας απίστευτα εκλεπτυσμένος άνθρωπος, να μου κάνει δώρο ένα ξύλινο ρεσώ καμωμένο από τα χέρια του, στο εργαστήριό του που βρίσκεται στον ίδιο χώρο.
Πάρα πολλά! Και νωρίς, βέβαια, αλλά και αργά. Η ζωή μου όλη είναι να την γράψεις σε βιβλίο! (γελά)
Τον σύζυγο, Κώστα, πότε τον γνώρισες;
Τον Κώστα τον γνώρισα το ’95. Όταν ήρθε Κύπρο από την Αγγλία, έψαχνε να νοικιάσει. Εγώ ήμουν χωρισμένη και περνούσα δύσκολα, οικονομικά. Είχαν πεθάνει οι γονείς μου, οπότε μετακόμισα στο σπίτι τους και το δικό μου, το νοίκιασα στον «ξένο» που ήρθε… (γελά)
Α! Έτσι έγινε η γνωριμία σας. Αρκετά ρομαντικά.
Ναι. Σιγά-σιγά αναπτύχθηκε το αίσθημα. Πως μας έσμιξε η Τύχη; Είχα ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα με τα παιδιά μου μέσα, κοντά σε περιβόλι που είχε αγοράσει ο Κώστας. Ο γιος μου τον φώναξε για βοήθεια. Μαζεύτηκε κόσμος, ειδοποιήθηκε το ασθενοφόρο. Ο Κώστας ζήτησε από το ασθενοφόρο να μη με πάνε στο νοσοκομείο, αλλά στο Απολλώνειο. Τους είπε ότι αναλαμβάνει εκείνος τα πάντα! Εκεί έπρεπε να χειρουργηθώ άμεσα γιατί είχα σπάσει τα πόδια μου… Ρώτησαν από το νοσοκομείο «Ποιος είναι ο συγγενής;» και ο Κώστας απάντησε «Εγώ! Εγώ είμαι ο σύζυγος»! Παντρευτήκαμε το 2005. Είναι ένα Δώρο που μου φύλαγε η Ζωή…
Στα 60 μου, ζω τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου
Ας περάσουμε σε σένα τώρα. Αυτοσυστήσου!
Εγώ είμαι η Στέλλα. Το πατρικό μου είναι Κοτζιάπασιη. Είμαι από το Μάμμαρι. Ένα χωριό έξω από τη Λευκωσία. Προέρχομαι από μια πολυμελή οικογένεια (7 παιδιά και μια θεία που μεγάλωνε μαζί μας). Δύσκολα παιδικά χρόνια. Το 1979 προσλήφθηκα στην ΑΗΚ και αφυπηρέτησα το ’13 εθελοντικά. Με επηρέασε πολύ η αδερφή μου, που ζει στην Αθήνα. Με τρόμαξε λιγάκι («Φύγε τώρα, μετά δεν θα έχουν να σας δώσουν τίποτα») κι έφυγα.
Πως προέκυψε το Hobby Lobby, το κατάστημά σου με νήματα για πλέξιμο;
Δεν μου αρέσει να κάθομαι στο σπίτι. Καθόλου.
Έπλεκες;
Όχι, όχι. Ήταν το μόνο πράγμα που δεν είχα κάνει στη ζωή μου. Είχα ασχοληθεί με ξυλογλυπτική, με ζωγραφική, αγγειοπλαστική στον ελεύθερό μου χρόνο, αλλά βελονάκι δεν είχα πιάσει ποτέ. Ήθελα να κάνω κάτι που δεν το είχα ξανακάνει!
Ναι. Αλλά δεν ασχολήθηκες απλώς, χομπίστικα. Το έκανες επιχείρηση! Αυτό είναι το παράξενο.
Επειδή μου άρεσε! Όταν άγγιξα το βελονάκι, όταν δημιούργησα το πρώτο μου πλεκτό, μια μπλούζα, το αγάπησα σαν παιδί μου. Μου πρότεινε λοιπόν ο άντρας μου να ανοίξουμε ένα μαγαζάκι, να το δουλεύω. Μου άρεσε πολύ η ιδέα, αλλά δεν ήθελα να ανοίξω μαγαζί, να το λειτουργώ έτσι. Μια και στην εποχή μας ο κόσμος αφυπηρετεί νωρίς και πολλές κοπέλες θα βρεθούν στη δική μου τη θέση να κλειστούν στο σπίτι, σκέφτηκα να το κάνω εργαστήριο-κατάστημα. Αν όσοι αφυπηρετούν μένουν στο σπίτι, θα γεμίσει ο τόπος με ψυχολογικά άρρωστα άτομα. Ο κυρίαρχος ρόλος του Hobby Lobby, λοιπόν, είναι εργαστήριο με πρώτες ύλες. Μετά έρχεται το κατάστημα.
Εσύ δίνεις ζωή στο νήμα…
Τι συμβαίνει στο Hobby Lobby;
Βγαίνει ο κόσμος από το σπίτι, έρχεται εδώ, μαθαίνει κάτι, κοινωνικοποιείται. Φτιάχνουν κέικ, πουρέκια κλπ. στο σπίτι κι έρχονται εδώ, στην Παρέα τους! Όντως, οι περισσότεροι που έρχονται εδώ αυτό έχουν ανάγκη! Έρχονται με το πλεκτό τους. Μπορεί να μην έχουν ανάγκη να ρωτήσουν, να μάθουν, αλλά θα έρθουν!
Αυτή η Συνάντηση συμβαίνει συγκεκριμένες μέρες;
Ναι. Γιατί φέρνουμε έμπειρη δασκάλα. Έχουμε ελεύθερα θέματα, ό,τι θέλει η κάθε μια φτιάχνει. Μια κοπέλα που απέκτησε εγγονάκι, θα έρθει εδώ να φτιάξει ή να μάθει ζακετούλα, ζιπουνάκια. Μια άλλη κοπέλα μπορεί να θέλει να μάθει μπλουζάκια για την ίδια. Παντελόνες, σάλι… Κάθε Τετάρτη και κάθε Σάββατο έχουμε την έμπειρη δασκάλα εδώ. Από τις 10:00 και για 2 ώρες περίπου.
Παραδίδεις όμως κι εσύ μαθήματα!
Εγώ κάνω θεματικά σεμινάρια πλεξίματος, συνήθως την εποχή του καλοκαιριού. Μπορεί να φτιάξουμε τσάντα, μπορεί μαγιώ… Σκέφτομαι να ασχοληθώ με μακραμέ το καλοκαίρι, που είναι πολύ της μόδας!
Μια δικτυωτή καλοκαιρινή μπλούζα. Μου άρεσε πάρα πολύ και το συνέχισα.
Αν όσοι αφυπηρετούν μένουν στο σπίτι, θα γεμίσει ο τόπος με ψυχολογικά άρρωστα άτομα
Αγαπημένο μαλλί έχεις;
Μου αρέσει το Μερίνο. Όλα έχουν τη χάρη τους, ανάλογα με το τι θα πλέξεις.
Τι είδη νήματος και πλέξης υπάρχουν; Αν το λέω σωστά.
Ναι, νήματα υπάρχουν για κάθε εποχή. Υπάρχει το βαμβακερό για το καλοκαίρι, το ακρυλικό και το μάλλινο για τον χειμώνα. Ή τα σύμμεικτα. Εδώ υπάρχει η παρεξήγηση για το αγνό παρθένο μαλλί: Φοριέται χειμώνα-καλοκαίρι, ενώ ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι φοριέται μόνο χειμώνα.
Επειδή είναι αγνό μαλλί, αναπνέει, ναι…
Ναι, είναι ωραίο νήμα, δε σε αφήνει να ιδρώσεις και φοριέται άνετα το καλοκαίρι.
Πλέξεις;
Πλέξεις έχει πάρα πολλές: Απλές -καμιά φορά λέμε, η ομορφιά βρίσκεται στο απλό- και υπάρχουν και πράγματα που τους πηγαίνει η πιο ανάγλυφη πλέξη. Κάθετί έχει την πλέξη του.
Είναι λιγάκι όπως η ζωγραφική, που βάζεις το χρώμα και την προσωπική σου πινελιά;
Φυσικά. Θα μάθεις αυτό που θα μάθεις, αλλά μπορείς να βάλεις το δικό σου γούστο και touch μέσα. Δεν ακολουθείς πιστά ένα πατρόν. Ακολουθείς το δικό σου γούστο. Το YouTube, να ξέρεις, είναι μεγάλη πηγή πληροφόρησης.
Το πλέξιμο είναι το καλύτερο αγχολυτικό, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, σε ηρεμεί… σαν προσευχή!
Το νήμα έχει ζωή;
Εσύ θα τους δώσεις ζωή! Το νήμα είναι άψυχο. Αυτό που θα δημιουργήσεις εσύ, όμως, έχει μέσα ζωή, τον χρόνο σου, αγάπη.
Πόσο εύκολο είναι για κάποιον που είναι άσχετος -καλή ώρα!-, να μάθει κάποια βασικά;
Αυτό μην το λες. Είχαμε νεαρά άτομα που δεν ήξεραν να κρατούν το βελονάκι. Όπως κι εγώ δεν ήξερα! Και να δεις πράγματα που έχουν φτιάξει, να τρελαθείς… Αν σου αρέσει και το προχωρήσεις, είναι μαγεία.
Βλέποντάς το απέξω, μου έκανε πάντα εσωστρεφές χόμπι το πλέξιμο. Κάθεσαι μόνος σου, είσαι εσύ και το νήμα σου και συνομιλάτε…
Όχι! Το πλέξιμο είναι, να ξέρεις, χαλαρωτικό. Είναι το καλύτερο αγχολυτικό! Το πλέξιμο σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, πιο ήρεμο. Είναι ψυχοθεραπεία. Είναι ευφορία. Ακόμη είναι σαν προσευχή. Οι μοναχοί πλέκουν, κάνουν εργόχειρο. Παίρνουν από μένα βαμβακερή κλωστή και πλέκουν κομποσκοίνια μικρά και χρυσή κλωστή για τα κεντήματά τους. Δεν ξέρω αν το ξέρεις… Διάσημοι ηθοποιοί, όπως ο Russel Crow, η Julia Roberts, η Cameron Diaz, πλέκουν!
Άρα έχουμε και άντρες στο παιχνίδι!
Βέβαια. Από τους άντρες ξεκίνησε το πλέξιμο! Στον Μεσαίωνα.
Έχω… μεσάνυχτα.
Βέβαια! Ήταν καθαρά αντρικό επάγγελμα. Όχι χόμπι. Πολύ αργότερα που βιομηχανοποιήθηκε το πλέξιμο, έμεινε χόμπι «γυναικείο».
Πέρασα μια δύσκολη ζωή χωρίς να διαμαρτυρηθώ ποτέ!
Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με το πλέξιμο;
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όταν ενδιαφέρθηκα να μάθω, μου είπε μια κοπέλα από την Ψιμολόφου όπου μένω, ότι η γειτόνισσά μου, η κυρία Θεοδώρα Ιωάννου, είναι η καλύτερη δασκάλα Επιμορφωτικών και είναι στο χωριό. Ήμουν καινούργια στο χωριό!
Γιατί επέλεξες την οδό Ερμού για το κατάστημά σου;
Έχουμε λίγη τρέλα! (γελά) Μου αρέσει το άρωμα της Παλιάς Πόλης. Μου αρέσει εδώ!
Από την βεβαιότητα κι ασφάλεια του Δημοσίου πέρασες σε κάτι δικό σου. Νιώθεις ότι θα έπρεπε να το είχες κάνει νωρίτερα;
Ναι, ναι! Πιστεύω ότι έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα. Στη ζωή, όμως, προχωρώντας μαθαίνεις. Στην ΑΗΚ που ήμουν, δεν μου άρεσε αυτό που έκανα γιατί είμαι άτομο που, από τη φύση μου, θέλω να έρχομαι σε επαφή με κόσμο. Γι’αυτό κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, πάντα ανήκα σε ομάδες. Ήμουν για πάνω από 25 χρόνια στο χορευτικό της ΑΗΚ και ταξιδεύαμε σε όλο τον κόσμο. Ήμουν στη χορωδία…
Στέλλα, έχεις μια πολύ γεμάτη ζωή, ένα ψήγμα αγγίζω… Τι είναι αυτό που σε γεμίζει χαρά και τι θλίψη;
Γενικά, είμαι χαρούμενος άνθρωπος. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με τη ζωή μου. Και με όσα έζησα, τα δύσκολα ή κακά, και με τα καινούργια, θετικά που ήρθαν. Τα παιδιά μου μου δίνουν πολλή χαρά, οι φίλοι μου, ο άντρας μου, ο κόσμος που έρχεται εδώ κι ενθουσιάζεται με αυτά που φτιάχνει… Με απογοητεύει η αχαριστία πολλές φορές, γιατί δίνομαι πάρα πολύ στους ανθρώπους.
Για μένα που είμαι περαστική από την Ερμού, η γειτονιά μου βγάζει μια τρυφερότητα κι ένα άρωμα που μου θυμίζει πολύ αθηναϊκές συνοικίες παλιών χρόνων. Εσύ είσαι εδώ και φαντάζομαι την «πονάς» διαφορετικά τη γειτονιά.
Εδώ, πρέπει να ξέρεις, ήταν μια σκουριασμένη γειτονιά. Δεν υπήρχε τίποτα, πέραν από τα σπιτάκια του δήμου, στην Μίνωος. Ήρθα με τον άντρα μου, πήραμε αυτό το κτίριο κι αναστηλώσαμε αυτό το κομμάτι της γειτονιάς. Όλη αυτή τη μεριά, εμείς την φτιάξαμε. Δεν υπάρχει βεβαίως περίπτωση να πάρουμε πίσω τα χρήματα που ρίξαμε, αλλά κάναμε κάτι πάρα πολύ ωραίο.
Έχεις βλέψεις για τη γειτονιά, να γίνει κάτι; Γνωρίζω ότι υπήρχαν σκέψεις να καθιερωθεί η Ερμού ως δρόμος όπου θα γίνονταν πολύ συχνά παζαράκια, γιορτές…
Προσπαθούμε πάρα πολύ να φέρουμε κόσμο, κι εγώ και οι κοπέλες εδώ. Είναι κάτι που ήθελε και ο δήμαρχος. Είναι ένας συνεχής αγώνας. Μακάρι να είχαμε περισσότερη στήριξη από τον δήμο και θα κάναμε θαύματα. Πάντως έστω με την ελάχιστη στήριξη που έχουμε, πάλι κάνουμε!
Όλα γίνονται για κάποιον σκοπό
Στη ζυγαριά της ζωής, τι βαραίνει τελικά περισσότερο; Η επαγγελματική καταξίωση, η αυτογνωσία και η ισορροπία, οι φίλοι, ο σύντροφος; Ποια είναι η πυξίδα σου, ο φάρος σου;
Φάρος μου είναι ολόκληρη η οικογένειά μου, τα παιδιά μου, ο άντρας μου… Δεν έχω βλέψεις για χρήματα ή επιτυχία. Αν ήταν αυτός ο στόχος μου, θα πορευόμουν αλλιώς. Να περνάμε καλά, αυτό είναι όλο.
Έχεις αγαπημένο μότο;
Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε για τίποτα! Πέρασα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, αργότερα πάλι δυσκολίες, είχα το ατύχημα… Ποτέ μου δεν διαμαρτυρήθηκα. Πιστεύω ότι επειδή ποτέ μου δεν βαρυγκόμησα, έρχεται μια στιγμή -άλλοι θα το πουν Θεό, άλλοι Φύση, άλλοι Κάρμα- που τα παίρνεις πίσω. Δηλαδή σε πληρώνει! Το ατύχημα που έπαθα το 2003 μου έφερε τον άντρα μου! Αλλά ούτε τότε γκρίνιαξα… Βλέπω ότι ανταμείβομαι. Για όλα! Αυτή τη στιγμή, στα 60 μου, ζω τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Λέω, λοιπόν, ότι αυτός ο Θεός, αυτό το Σύμπαν, είπε «αρκετά!».
Σε μια Γυναίκα που θέλει πολύ να φτιάξει κάτι δικό της, τι την συμβουλεύεις;
Το πιο σημαντικό; Να πιστεύει στον εαυτό της! Αν δεν πιστέψεις αυτό που θες να κάνεις, δεν θα γίνει ποτέ.
Σε ευχαριστώ πολύ!
Παρακαλώ.
#ροζδύναμη
Γεια! Είμαι η Φοίβη Σιταρά, επαγγελματίας κειμενογράφος / δημοσιογράφος. Λατρεύω τις γάτες, τη Μουσική (goth, celtic, electro, classical), τη Σοκολάτα, τον Αφρώδη Οίνο, τις Μηχανές, τα HOGs (games). Με έλκουν οι άνθρωποι που ξέρουν να γελούν, να δίνουν, να ανοίγονται, να ψάχνονται.
Σχόλια