Σήμερα ξύπνησα μετά από πολλές ώρες ύπνου, έτσι για αλλαγή. Απόλαυσα το τίποτα. Έσβησα.
Το είχα ανάγκη. Όχι εγώ. Το σώμα μου. Και έκλεισε τον «σκληρό».
Είχα αιώνες ολόκληρους να ξαπλώσω και να μείνω εκεί, ακίνητη. Χωρίς κανένα πέταγμα σκέψης ή υπόνοια ενόχλησης συμβάντος να αρχίσει να με σπρώχνει προς τον ξύπνιο. Εκεί, στο τέλος του τούνελ. Ευτυχώς χτες έμεινα εκεί μέσα. Σε αυτό το προστατευμένο περιβάλλον, το στεγανοποιημένο κι απολύτως μονωμένο. Το απέξω, το πριν, έμεινε στη θέση του. Αμετακίνητο. Χωρίς να κάνει κίνηση ματ σαν πιόνι που βρυχάται κάθε που αλλάζει θέση και πλησιάζει.
Σκέφτομαι, πόσο συχνά επιτρέπω πια στο Σώμα μου να κάνει τα δικά του; Το ακούω. Ξέρω πότε θα ασθενήσω πριν συμβεί. Πότε δεν είμαι καλά, οργανικά. Πότε κάτι πάει λάθος. Αλλά ο Ύπνος έχει γίνει νόρμα που ανήκει στο εξωτερικό περιβάλλον. Στο φως, στη φασαρία, στο τηλέφωνο, στους ανθρώπους τους ξένους. Ο δικός μου Ύπνος. Ο στυλοβάτης. Ο θεμελιωτής των αντοχών, της ενέργειας, της μέρας μου.
Έχω προσπαθήσει να βρω διάφορα τρικ να εξευμενίσω τους μικρούς, πρόχειρους, αχνούς εφιάλτες. Με ήχους, σκοτάδι, άρωμα ηρεμίας. Αλλά είδες που οι αγωνίες μας είναι πιο εκκωφαντικές από την ανάγκη για ήμερα βράδια.
Έχω να κατακτήσω πολλά ακόμα.
Φοίβη.-
#ροζδύναμη
Γεια! Είμαι η Φοίβη Σιταρά, επαγγελματίας κειμενογράφος / δημοσιογράφος. Λατρεύω τις γάτες, τη Μουσική (goth, celtic, electro, classical), τη Σοκολάτα, τον Αφρώδη Οίνο, τις Μηχανές, τα HOGs (games). Με έλκουν οι άνθρωποι που ξέρουν να γελούν, να δίνουν, να ανοίγονται, να ψάχνονται.
Σχόλια