Ξέρεις εκείνα τα βότσαλα, τα λεία… που τα χέρια δεν σκαλώνουν σε καμιά τους κουφαλίτσα; Κι όταν τα γυρίζεις ανάποδα, να χαϊδέψεις την κοιλιά τους, σου γδέρνουν στακάτα την παλάμη; Έτσι είναι και οι άνθρωποι.
Το yin και το yang.
Μια δυαδικότητα που αλληλοσυμπληρώνεται βίαια. Αταίριαστα.
Σαν μια πόρτα, που τη γυρνάς για να δεις την «καλή» και την «κακή» πλευρά. Σαν ένα κάδρο ή καθρέφτη που βλέπεις ξεκάθαρα μπροστά σου και γυρίζοντας βλέπεις το «τίποτα» το κρυφό.
Ναι, οι άνθρωποι δεν είμαστε μόνο ένα πράγμα. Σαν γλυπτό, είμαστε 5 και 6 και 7 πλευρές. Μαζί. Εναλλάξ. Μαζί. Στρώματα χρωματικά, στρώματα ψυχικά, στρώματα συναισθηματικά. Όχι εγκεφαλικά. Αυτό είναι πάντα το μονοκόμματο, το μονοδιάστατο. Το εκεί, μπηγμένο.
Αλλά αυτή η σαγρέ επιφάνεια των ανθρώπων, που συχνά πρέπει να βάλεις το χέρι σου μέσα-μέσα και να ψαχουλέψεις στα σκοτεινά περνώντας πάνω από καρφιά και στραβοκομμένα γυάλινα παζλ, αυτό που κόβει είναι και που μένει. Που ίσως αδικεί. Που ίσως είναι, ήταν η πραγματικότητα.
Και περιμένεις στο επόμενο σκαλοπάτι που θα φτάσεις στο γείσο, στην πλατφόρμα με τη θέα, να δεις τον αμβλύ άνθρωπο, τον αναγκύλωτο, που τον έχει γλείψει ο χρόνος, τα στοιχειά της φύσης, οι άλλοι άνθρωποι. Και στρογγύλεψε, και λείανε, κι είναι χάδι. Μόνο.
Υπάρχεις; Έρχεσαι; Σε περιμένω.
Φοίβη.-
#ροζδύναμη
Γεια! Είμαι η Φοίβη Σιταρά, επαγγελματίας κειμενογράφος / δημοσιογράφος. Λατρεύω τις γάτες, τη Μουσική (goth, celtic, electro, classical), τη Σοκολάτα, τον Αφρώδη Οίνο, τις Μηχανές, τα HOGs (games). Με έλκουν οι άνθρωποι που ξέρουν να γελούν, να δίνουν, να ανοίγονται, να ψάχνονται.
Σχόλια