Τα παιδιά φοβούνται παρά πολλά πράγματα. Το σκοτάδι,τα “τέρατα”, τα έντομα. Είναι μερικά παιδιά που φοβούνται πολλά και διάφορα και κάποια άλλα που δεν φοβούνται και τίποτα.
Στον παιδικό σταθμό είχα μία ιδιαίτερη περίπτωση φόβου. Ήμασταν ακόμα στην προσαρμογή παιδιών. Είχε έρθει ένα παιδάκι και δεν ξεκολλούσε από τους γονείς του. Ήταν στο άλλο τμήμα. Πρώτη φορά πήγαινε παιδικό σταθμό. Ήταν κοντά τρία χρόνων.
Οι γονείς είχαν ενημερώσει τις δασκάλες του πως ο μικρός έχει φοβία στα άλλα παιδάκια. Όταν ήταν πιο μικρός καταλάθος τον έσπρωξε ένα άλλο παιδάκι και έπεσε αλλά δεν χτύπησε. Απλά φοβήθηκε πολύ. Όταν τον ξαναπήγαν σε παιδότοπο να παίξει, δεν ήθελε να μπει μέσα. Γενικά ακόμα και με τα ξαδερφάκια του δεν έπαιζε. Τους απέφευγε.
Πήγαν συμβουλεύτηκαν κάποιον αρμόδιο γι’αυτό το θέμα και τους είπε πως καλό θα ήταν να τον γράψουν στον παιδικό σταθμό. Και να κοινωνικοποιηθεί και σιγά σιγά να του φύγει αυτός ο φόβος. Και έτσι γράφτηκε το παιδί και ήρθε.
Κάθε μέρα οι δασκάλες του έδιναν αγώνα ώστε να τον πάρουν από τους γονείς του. Τον είχαν πάντα από κοντά και τον ωθούσαν να πάει να παίξει με άλλα παιδάκια. Καθόταν πάντα σε μία άκρη ώστε να μην τον χτυπήσει καταλάθος κάποιο άλλο παιδί. Ποτέ δεν καθόταν στην παρεούλα. Φοβόταν να ήταν δίπλα σε κάποιο άλλο παιδί.
Αυτή η κατάσταση κράτησε περίπου δύο μήνες. Κάθε μέρα οι δασκάλες του τον έλεγαν δες τι κάνουν τα παιδιά εκεί ώστε να του κινήσουν την περιέργεια και να πάει. Τίποτα όμως. Ακόμα και παιδάκια τον πλησίαζαν να παίξουν όλοι μαζί αλλά προτιμούσε να κάτσει μόνος του. Φοβόταν μην πέσει πάνω του άλλο παιδί.
Μια μέρα μας ήρθε ένα νέο κορίτσι. Ήταν στο ίδιο τμήμα μαζί με αυτό το παιδί. Έκλαιγε γιατί ήταν πρώτη φορά που πήγαινε και αυτή παιδικό σταθμό. Την πλησίασε και την ρωτούσε γιατί κλαίει. Και έτσι κάθησαν δίπλα δίπλα και μιλούσαν μέχρι να έρθει η ώρα να τους πάρουν οι γονείς τους σπίτι.
Έκτοτε άρχισαν να κάνουν παρέα μαζί. Μιλούσαν και έπαιζαν. Δεν φοβόταν πια μήπως καταλάθος τον χτυπήσει άλλο παιδί. Μέρα με την μέρα έπαιζαν και με άλλα παιδάκια. Ο φόβος του εξαφανίστηκε. Και κάποιο παιδί να έπεφτε καταλάθος πάνω του απλά το προσπερνούσε. Οι γονείς του ήταν χαρούμενοι που ο γιος τους δεν φοβόταν τα άλλα παιδάκια.
#ροζδυναμη
Το όνομα μου είναι Μαρία και είμαι από την Θεσσαλονίκη. Έχω σπουδάσει βοηθός βρεφονοπιοκομού. Είμαι στην Κύπρο τα τελευταία δύο χρόνια. Ζω πλέον στη περιοχή του Λάρνακα. Μέσω της στήλης μου θα συζητήσω ότι έχει σχέση με Παιδιά. Θα ανταλλάξουμε απόψεις, θα λύσουμε ό, τι υπάρχει και γενικά, θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο πάντα για τα παιδιά και τους γονείς τους.
Σχόλια