Μόνο με τα ρούχα τους

Μόνο με τα ρούχα τους

Μια πνοή ανέμου στο παράθυρο. Απέναντι, ένα άλλο παράθυρο με τραβηγμένα στόρια. Το ασανσέρ περίμενε σιωπηλό στον ίδιο όροφο δεν το είχε καλέσει κανένας. Ολόκληρο το συγκρότημα κατοικιών ήταν σιωπηλό, κι εγώ ήμουν εκεί μέσα μόνη, με μοναδική συντροφιά ένα καινούριο φόρεμα. Ντύσε με, σκέφτηκα, κρυώνω. (απόσπασμα,από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 Η Βίβιεν επιστρέφοντας στο πατρικό της, για να μαζέψει τα πράγματα των νεκρών γονιών της, περνάει από ένα κατάστημα ρούχων που ανήκε στην παλιά αγαπημένη του θείου της Γιούνις. Η ηλικιωμένη πια Γιούνις την πείθει να δοκιμάσει ένα κόκκινο φόρεμα και έκπληκτη η Βίβιεν ανακαλύπτει πόσο διαφορετική νιώθει, πως το ύφασμα έχει τη δύναμη να της θυμίσει το κορίτσι που ήταν κάποτε και να ξυπνήσει αναμνήσεις. Και έτσι ξεκινάει η αφήγηση.

 Η Βίβιεν είναι κόρη Εβραίων μεταναστών από την Ουγγαρία, οι οποίοι έχουν αποποιηθεί το παρελθόν τους και αδυνατούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Άνθρωποι που έζησαν στη σκιά, σ’ ένα συγκρότημα κατοικιών στο κέντρο του Λονδίνου, κρύβοντας την καταγωγή τους και μεγαλώνοντας προσεκτικά την κόρη τους, η οποία πάντα ντρεπόταν για την αναπηρία της μητέρας της και τη δειλία του πατέρα της.Η Βίβιεν μέσα σ’ αυτόν τον ασφυκτικά περιορισμένο κόσμο είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει κάποιους εκκεντρικούς γείτονες και να γίνει φίλη με μια ηλικιωμένη, τα ρούχα της οποίας οικειοποιήθηκε μετά τον θάνατό της. Τότε θα επιδιώξει η ίδια να έρθει σε επαφή με τον θείο της, τον μοναδικό της συγγενή, ο οποίος έχει ήδη περάσει πάνω από μία δεκαετία στη φυλακή και τον οποίο οι γονείς κρατούσαν πάντα σε απόσταση. Από αυτόν θα ανακαλύψει την ιστορία της οικογένειάς της.Η Βίβιεν θα επιμείνει και θα μάθει πολλές δυσάρεστες αλήθειες και στοιχεία της οικογενειακής της ιστορίας που οι γονείς της επιμελώς κρατούσαν κρυμμένα: τον διωγμό τους από τους ναζί, την εβραϊκή τους καταγωγή, τη γλώσσα τους και όλη την προσπάθεια να απαλείψουν το παρελθόν τους.Ο εκκεντρικός θείος θα της προσφέρει τη δυνατότητα μεταμόρφωσης που χρειάζεται για να εισέλθει ξανά στη ζωή. Της προσφέρει, επίσης, πολυτέλεια, και τη λάμψη που λείπει από τον αποστειρωμένο και φοβισμένο κόσμο των γονιών της.

(Μία σκέψη : Ο πρωτότυπος τίτλος είναι the clothes on their backs. Τα ρούχα-ταυτότητα είναι ίσως βάρος; Δίνει αίσθηση προσωρινού; οτι δεν ανήκουν αλλά μπορεί κάποιος απλά να τα ‘έριξε’ πάνω του;)

Κατά την απόδοση της συναισθηματικής ζωής τής κεντρικής της ηρωίδας,το βιβλίο μιλάει ταυτόχρονα για την πολιτική, την ιστορία,  τη μετανάστευση. Για το φασισμό, το ξέσπασμα του εθνικισμού και την πανκ σκηνή των 70ς. Το μυθιστόρημα θέτει τα θέματα της εβραϊκής ταυτότητας, της εξορίας και της έννοιας της πατρίδας.

H συγγραφέας Linda Grant χρησιμοποίησε τα ρούχα σε αυτό το μυθιστόρημα ως αλληγορία των προσωπικοτήτων. Τα ρούχα που επιλέγουμε έχουν τη δύναμη να μας μεταμορφώνουν, να μας αλλάζουν από έξω προς τα μέσα και να επηρεάζουν όχι μόνο την εικόνα μας, αλλά και το πώς νιώθουμε. Τα ρούχα είναι όπως τα προσωπεία,ταυτότητες που προσωρινά υιοθετούμε. Δείχνουν αυτό που είμαστε ή αυτό που θα επιθυμούσαμε να είμαστε.

Τα ρούχα είναι κώδικες, η Βίβιεν αλλάζει μορφές. Καθώς ξεκινά την αφήγηση κάθε ιστορία είναι μια στρώση ύφασμα.Όπως στο κλείσιμο μιας κουραστικής μέρας, η Βίβιεν βγάζει ένα ένα αυτά τα ρούχα, τα διπλώνει και τα τακτοποιεί δίπλα της στην καρέκλα. Θα χρειαστεί χρόνο και δοκιμασίες για να ανακαλύψει ποια είναι, να γράψει την ιστορία της και να καταλάβει που ανήκει.

υ.γ. Θυμάστε το παιχνίδι με τις χάρτινες φιγούρες που τους αλλάζαμε ρούχα και χαρακτήρα ?

H μόδα δεν είναι μόνο αισθητική δήλωση. Είναι η έκφραση μιας κοινωνικής επιθυμίας, μιας πολιτικής τάσης – και από αυτή την άποψη είναι πράγματι η τέχνη του σήμερα. Ή, μάλλον, «η κατανόηση της σημασίας του ενεστώτα», σύμφωνα με τον ορισμό της Βρετανίδας συγγραφέως Λίντα Γκραντ

Η Linda Grant είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος. Το 2000 διακρίθηκε με το λογοτεχνικό βραβείο Orange για το βιβλίο της “When I Lived in Modern Times” και το 2006 με το διεθνές βραβείο Lettre Ulysses για το “The People on the Street A Writer’s View of Israel”. Αρθρογραφεί στις εφημερίδες Guardian, Telegraph και στο περιοδικό Vogue

#ροζδύναμη