Στο καβούκι του φόβου..

• 

Φόβος. Η προστασία σου από κινδύνους. Η επιβίωσή σου μιας και σε ενεργοποιεί να δράσεις όταν βρίσκεσαι σε κίνδυνο.
Φόβος όμως σημαίνει και διακοπή της πρόσβασης στην ασφάλειά σου. Ένα εμπόδιο το οποίο θέτεις στον εαυτό και το οποίο όταν εδραιωθεί μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη, σε φοβία.
    Μπορείς άραγε να κρατήσεις τον φόβο μόνο σε λειτουργικό επίπεδο;

• 

       Το κύριο πρόβλημα που προκαλεί ο φόβος και όλα τα συναισθήματα που διεγείρει, όπως ο πανικός, η οργή, το μίσος, η ζήλια και ο θυμός, είναι πως αποτελούν μια από τις βασικές πηγές για την δημιουργία αυτοάνοσων νοσημάτων μιας και η ανεξέλεγκτη ύπαρξή τους καταβάλλουν το ανοσοποιητικό σου σύστημα.  Αυτό εξηγείται άλλωστε λόγω της δομής του εγκεφάλου μας όπου βιώνει την εσωτερική αυτή ενεργοποίηση απο τα αρνητικά συναισθήματα ως σύγκρουση εσωτερική. Έτσι,σε μια σύγκρουση βιώνεις έναν συνεχή συναγερμό κατά τη διάρκεια του οποίου αυξάνεται η πίεση αίματος, οι χτύποι της καρδιάς σου, η αναπνοή σου επιταχύνεται, δημιουργούνται σπαστικές κίνησεις στο έντερο,” πετρώνουν” οι μύες του αυχένα σου. Όταν πρόκειται για βαθύτερη σύγκρουση τοτε  “παραπλανείται” το ανοσοποιητικό σου σύστημα και αντιλαμβάνεται τα ίδια του κύτταρα ως απειλή με αποτέλεσμα να λειτουργεί επιθετικά προς τα ίδια του τα όργανα δημιουργωντας αυτοάνοσες παθήσεις.
Και ενώ πρόκειται για συναίσθημα που λειτουργεί προστατευτικά μετατρέπεται σε εμπόδιο για την εξέλιξή σου, σε εμπόδιο για την υγεία σου.

• 

      Πρωτού λοιπόν ο φόβος εξελιχθεί σε φαύλο κύκλο. Πρώτου ο φόβος να καταπιεί την ζωή σου και να σε φυλακίσει ίσως ήρθε η ώρα να αναλογιστείς πως θέλεις να ζεις. Ελεύθερος απολαμβάνοντας την ευημερία και την ευμάρεια ή φυλακισμένος πίσω από συναισθήματα γεμάτα πόνο και ασθένεια.

• 

Αν επιλέγεις την ελευθερία, τότε μάλλον ήρθε η ώρα για να διδαχθείς πως να ακούς τα συναισθήματα αυτά, πως να τα αναγνωρίζεις, πως να τα αποδέχεσαι και να τα ευχαριστείς που ήρθαν να σε ενεργοποιήσουν για κάτι αποφεύγοντας ενδεχομένως χειρότερες καταστάσεις. Η μάθηση έκφρασης των συναισθημάτων σου με τόλμη είναι το επόμενο βήμα, μιας και είναι πολύ σύνηθες να εσωτερικεύεις όλα όσα σε πονάνε από τους άλλους και να τα ενστερνίζεσαι ή να τα υιοθετείς σα να ήταν δικά σου κομμάτια. Πόσες φορές άραγε δεν “κατάπιες” τα λόγια σου για να μην προκαλέσεις σύγκρουση; Και πόσες άλλες δέχτηκες απόρριψη και δεν διεκδίκησες ότι σου αξίζει; Ίσως κέρδισες την ειρήνη. Μια ειρήνη όμως ψεύτικη, μιας και βαθιά μέσα σου γεννιούνται συναισθήματα με αρνητικό πρόσημο. Καταπίνοντας λοιπόν όσα σε “κερνάνε” διογκώνεις τον φόβο, τον θυμό και την απογοήτευση. Στοιβάζεις και έπειτα ξεσπάς βίαια καταλήγοντας εν τέλει σε αυτό που αρχικά ήθελες να αποφύγεις ή απλά τα εσωτερικεύεις και εν τέλει δημιουργείται εσωτερική σύγκρουση που προκαλεί αργά ή γρήγορα αυτοάνοσες παθήσεις. Τέλος, η αληθινή συγχώρεση του εαυτού σου για όλα όσα επέτρεψες να του συμβούν, για τον πόνο που δεχτήκες να ζήσεις και για τον εγκλωβισμό που του επέβαλες είναι καθοριστικής σημασίας έως οτου χαλαρώσεις και συνειδητοποιήσεις πως το παν είναι ο τρόπος που αφηγείσαι το κάθε τι που σου συμβαίνει. Το πως δέχτηκες το γεγονός, πως το επεξεργάστηκες και το φιλτράρες. Έως ότου αποδεχθείς πως σου αξίζει να ζεις απαλλαγμένος από οτιδήποτε σου στερεί το δικαίωμά σου για ηρεμία.

• 

Πως σου αξίζει η χαρά και όχι ο πόνος.

Αλήθεια, εσένα τι σου αξίζει;

Μήπως ήρθε η ώρα να βγεις από το καβούκι σου;

•