βάζοντας σε αταξία τη ζωή μου

Αταξία. Τι αταξία είναι αυτή! Μια ζωή άτακτη. Και πάντα να βρίσκω ό,τι ψάχνω. Να χαίρομαι εκείνες τις ψηλές νότες που ξεφεύγουν από τον χάρακα του πενταγράμμου. Αταξία. Και άτακτη.

Το χάος μου. Δικό μου.

Η μαμά μου, μου έλεγε πάντα ότι η αταξία του δωματίου μου, δείχνει την αταξία που κυριαρχεί στο κεφάλι μου. Ή μήπως το κυριεύει;

Ο σύντροφός μου, από την άλλη, υποστηρίζει ότι αποζητώ την αταξία γιατί μέσα σε αυτήν βρίσκω ευκολότερα εμένα.

Η τάξη δεν έχει κανένα ενδιαφέρον άλλωστε… Και κανέναν βαθμό δυσκολίας.

Ποια είναι αυτή η περιβόητη τάξη που ψάχνουμε; Που νιώθουμε άνετα μέσα σε αυτήν; Το βατό; Το ξεκάθαρο; Το νοικοκυρεμένο, κλινικά αποστειρωμένο, συγκεντρωμένο, κατηγοριοποιημένο. Τα μαχαίρια εδώ, τα κουτάλια εκεί και στη μέση πιρούνια μυτερά. ouch.

Η τάξη μέσα στην τάξη, που θα σου ανοίξει το συρτάρι και θα βρεις κουτάκια μέσα σε κουτάκια μέσα σε τάξη μέσα στο μέσα. Σε ομαδοποίηση. Και ομοιότητα.

Και τι γίνεται τελικά με εκείνη την μία ντουλάπα που όλοι έχουμε κάπου μέσα στην τάξη μας, η οποία περιέχει πεταμένα, ριγμένα, στοιβαγμένα, καταχωνιασμένα, απλωμένα όλα αυτά που δεν χωράνε στην τάξη μας; Όλοι την έχουμε αυτή την ντουλάπα. Το συρτάρι. Ο χώρος κάτω από το κρεβάτι. Η σχισμή πίσω από την πόρτα. Η σχισμή στην τάξη μας.

Είμαι άτακτη. Πολύ. Κι ας ζω συχνά σε τάξη. Στην τάξη που μπαινοβγαίνεις κι εσύ.

Φοίβη.-

#ροζδύναμη