Οποίο τίτλο και να βάλω για το συγκεκριμένο άρθρο σήμερα δεν θα αρμόζει για αυτήν την κατάσταση που ζούμε. Συμβαίνει ακριβώς δίπλα μας και δεν μπορούμε να βοηθήσουμε.
Η Συρία τα τελευταία χρόνια έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά και έχει απίστευτες απώλειες. Όταν πεθαίνει ένα παιδί ειδικά ,είμαστε άχρηστοι να αποκαλούμε τους εαυτούς μας ανθρώπους. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί και σε εμάς. Να χάσουμε δικούς μας ανθρώπους, να μας ξεριζώσουν από τον τόπο μας.Η αδερφή μου είναι δασκάλα. Πρόσφατα ενώ μιλούσαμε στο τηλέφωνό,μου είπε μια ιστορία από μια οικογένεια από την Συρία.
Όταν είχε ξεκινήσει ο πόλεμος στην Συρία έψαχναν τρόπους να φύγουν από εκεί. Η πιο εύκολη δίοδος ήταν η Ελλάδα. Για την ακρίβεια τα νησιά της Ελλάδας. Μπόρεσαν και έφτασαν στην Σάμο. Μέρες και νύχτες μες το κρύο και την υγρασία. Με τα μωρά σφιχτά αγκάλια για να μην αρρωστήσουν.ε τον πατέρα πίσω στην πατρίδα τους γιατί δεν τα κατάφερε να βγει ζωντανός από εκεί. Και δεν ήταν η μόνη της απώλεια. Έχασε πολλούς συγγενείς και φίλους. Έτσι πήρε την απόφαση και τα δύο της μωρά και έφυγε από την χώρα της.
Έφτασε στην Σάμο μαζί με το υπόλοιπο κύμα μεταναστών. Οι πιο πολλοί οικογένειες με μωρά. Σκοπός των περισσότερων δεν ήταν να μείνουν στην Ελλάδα αλλά να πάνε σε άλλη χώρα. Έτσι και η συγκεκριμένη οικογένεια. Τον πρώτο καιρό έμεναν σε οικισμό διαμορφωμένο από τις ΜΚΟ. Στο συγκεκριμένο νησί ήταν διορισμένη δασκάλα μια φίλη της αδερφής μου. Επικρατούσε ένας χαμός αλλά κάποιοι ήθελαν να βοηθήσουν.
Έτσι η κοπέλα πήγαινε οπότε μπορούσε και βοηθούσε. Είχε ξεχωρίσει τα παιδιά της συγκεκριμένης οικογένειας. Τα παιδιά ηλικίας 5 και 7 αντίστοιχα. Μιλούσαν στα αγγλικά και της είπε πως στην Συρία είχε το σπίτι της ,την οικογένεια της και την δουλειά της. Ήταν μορφωμένη γυναίκα και είχε και καλή δουλειά εκεί. Είχε την ζωή που είχε ονειρευτεί και ότι την διέλυσε ο πόλεμος. Και της “πήρε ” και τον άντρα και πατέρα των παιδιών της.
Τα παιδιά της φοβόντουσαν. Τα βράδια ξυπνούσαν και φώναζαν γιατί φοβόντουσαν. Έκαναν καιρό να κοιμηθούν καλά. Μες την βάρκα κόντεψαν να αρρωστήσουν από το κρύο. Η μόνιμη ερώτηση τους πότε θα έρθει ο μπαμπάς τους να τους βρει. Δεν ήξεραν ακόμα την αλήθεια. Θα την μάθαιναν μόλις έμπαιναν σε μία σειρά.
Σκοπός τους ήταν η Γερμανία. Είχαν κάποιους συγγενείς εκεί και ήταν η μόνη λύση. Βέβαια είχαν πολύ δρόμο για να φτάσουν εκεί. Εκεί για αρχή θα τους φιλοξενούσαν μέχρι να μπορέσει η μητέρα να βρει μία δουλειά και να μπορέσει να ορθοποδήσει.
Δεν έκατσαν πάνω από μήνα στο νησί και πήρα τον δρόμο για να περάσουν τα σύνορα. Δύσκολη απόφαση και δύσκολος ο δρόμος για το νέο τους ξεκίνημα. Πόσο μάλλον όταν έχεις και δύο μωρά. Περπάτησαν παρά πολύ,αρκετές μέρες μες το κρύο και την κακουχία. Ανταμείφθηκαν όμως. Μπόρεσαν και πέρασαν τα σύνορά. Μετά από λίγες μέρες είχαν κλείσει τα σύνορα. Ήταν τυχεροί μες την ατυχία τους.
Έτυχε μια φορά και έμαθαν νέα τους. Μετά από 6 μήνες.Είχε στείλει η μητέρα γράμμα να ευχαριστήσει για την φιλοξενία του νησιού και τους ανθρώπους της. Τα είχε καταφέρει. Πήγε στην Γερμανία,είχε βρει δουλειά και σε εναν μήνα θα πήγαιναν σε δικό τους σπίτι. Τα παιδιά πήγαν σχολείο. Σταμάτησαν να φοβούνται και πλέον κοιμόντουσαν ήσυχα. Ήξεραν πια ότι είχαν έναν άγγελο από ψηλά να τους προσέχει.
#ροζδυναμη
Το όνομα μου είναι Μαρία και είμαι από την Θεσσαλονίκη. Έχω σπουδάσει βοηθός βρεφονοπιοκομού. Είμαι στην Κύπρο τα τελευταία δύο χρόνια. Ζω πλέον στη περιοχή του Λάρνακα. Μέσω της στήλης μου θα συζητήσω ότι έχει σχέση με Παιδιά. Θα ανταλλάξουμε απόψεις, θα λύσουμε ό, τι υπάρχει και γενικά, θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο πάντα για τα παιδιά και τους γονείς τους.
Σχόλια