«Είμαι καλά, ναι. Ηρεμώ ξανά, όπως μου αξίζει», απάντησα στο τηλέφωνο. Θυμάμαι, κάποτε, ευχόντουσαν οι γονείς μου να «ηρεμήσω». Να βρω την «ψυχική ηρεμία» που θα με φέρει σε ισορροπία. Μια ζωή ήμουν μπλε και πράσινο μαζί. Μια τρικυμία ίσως. Ή κάτω από το νερό, αυτό το μείγμα εκκωφαντικού χάους.
Η ισορροπία με τρόμαζε. Μου ακουγόταν μπανάλ. Μεγαλίστικη. Χωρίς νεύρο. Χωρίς ζωή. Χωρίς ψυχή.
Ήθελα να είμαι Αναρχία. Θόρυβος. Κίνηση. Ενέργεια αδιάλειπτη.
Και τώρα, λοιπόν, που μεγάλωσα και γεύτηκα μεγάλες δόσεις από αυτήν μου την πηγαία Έκρηξη, ξύπνησε ή ανακάλυψα το εκκρεμές μέσα μου. Ένα βαρίδι κάπου στο κέντρο μου, με ταλαντώσεις ήπιες. Ή τουλάχιστον αυτό λαχταρά για να δουλέψει. Να γλιστρά σε μια ελαφρώς ανυψωμένη ευθεία και πάλι πίσω.
Άλλο να είσαι Ήρεμος. Άλλο ήμερος. Εξημερωμένος.
Εξημερωμένη δεν θα είμαι ποτέ. Ούτε καν ήμερη προς τον Εαυτό μου.
Αλλά Ήρεμη… Ισορροπημένη… Συμφιλιωμένη με Εμένα, τα «Θέλω» μου, τις Επιθυμίες, Ανάγκες, τις Παραφωνίες και τις Εξάρσεις μου, ναι. Ήρεμη σε μια Ζωή που γνέφω ίνα-ίνα, λέξη-λέξη, δαχτυλιά-δαχτυλιά.
Φυσώ και το εκκρεμές τόσο εύκολα παίρνει την πορεία του.
Φοίβη.-
#ροζδύναμη
Γεια! Είμαι η Φοίβη Σιταρά, επαγγελματίας κειμενογράφος / δημοσιογράφος. Λατρεύω τις γάτες, τη Μουσική (goth, celtic, electro, classical), τη Σοκολάτα, τον Αφρώδη Οίνο, τις Μηχανές, τα HOGs (games). Με έλκουν οι άνθρωποι που ξέρουν να γελούν, να δίνουν, να ανοίγονται, να ψάχνονται.
Σχόλια