Hello pinkis! Για να σας πω την αλήθεια, δεν ήξερα που ακριβώς να το πάω το κείμενο σήμερα… Είχα κάτι κάφρικα να γράψω για το Στήρι, αλλά αποφάσισα να το σοβαρέψω λίγο, αν μου επιτρέπεται, και να γράψω για τη ζωή με τον εαυτό μου… Τη ζωή μου με τον εαυτό μου, τον εγωιστικό και απόλυτο εαυτό μου…
Η χιουμανίτσα συνεχώς το λέει πως υποφέρω, από τον εαυτό μου… Με φέρνει και παράδειγμα (προς αποφυγή) στο χιουμαναράκι που περνάει τέτοια φάση…
Η αλήθεια είναι πως χάνω πολλά ωραία της ζωής από το χαρακτήρα μου… Περισσότερα απ’ όσα κερδίζω… Βλέπω αυτό το νεοφερμένο τέρας, που περνάει συνεχώς καλά, χωρίς αναστολές εγωισμούς και second thoughts… Η φυσική μου τάση και θέση είναι να πω πως είναι υποανάπτυκτος, χειμαδιό και δεν έχει κριτική σκέψη και αξιοπρέπεια (που ισχύουν όλα φυσικά). Αλλά μετά βλέπω, πως αυτά του τα χαρακτηριστικά τον κάνουν χαρούμενο, ανάλαφρο και τελικά να περνάει ζάχαρη…
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Είμαι στο κρεβάτι, κάτω από τα λυγισμένα πόδια της χιουμανίτσας, κάτω από τα σκεπάσματα (που είναι εδώ και 2 χρόνια η βραδινή μας ιεροτελεστία), αυτή με το ένα χέρι κρατάει βιβλίο ή κινητό και με το άλλο με χαϊδεύει… Περνάω όμορφα χαλαρώνω, γουργουρίζω, κάνω κοιλίτσες αγκαλιάζω το πόδι της και εκεί που όλα είναι παράδεισος, νοιώθω-μυρίζω κι αισθάνομαι την παρουσία του βλακέντιου… Αρχίζω και γρυλίζω… η χιουμανίτσα μου λέει “Ηρέμησε Γρεισάκι μου, θα κάτσει απλά εδώ μακριά σου, δεν τον αφήνω να σε ενοχλήσει, χαλάρωσε…” Εγώ όμως τα παίρνω κρανίο, τσαντίζομαι και φεύγω…
Ο π@π@ρ@ς παίρνει τη θέση μου… Αποτέλεσμα εγώ μόνη με νεύρα στο σαλόνι κι ο μάπας σε αγκαλιές… Θα μπορούσα να κάτσω εκεί που ήμουν, να τον αγνοήσω… να απολαύσουμε και οι δύο το βραδάκι με τη χιουμανίτσα… αλλά κάτι μέσα μου με σπρώχνει να φύγω, να δείξω πως θίχτηκα, πως αξίζω… Κι αυτό συνεχίζεται σε μικρά και μεγάλα… δεν το ελέγχω κι αντί να παίρνω αυτό που αξίζω δεν παίρνω τίποτα… Ακόμα κι αν περάσει το δικό μου (δλδ η χιουμανίτσα τον διώξει και με φωνάξει να γυρίσω ή ακόμα κι αν έρθει να με φέρει πίσω) εγώ δεν μπορώ να υποχωρήσω… θα φύγω και θα απομονωθώ…
Απ’ ό,τι έχω καταλάβει, αυτό το χούι δε το έχω μόνο εγώ… Δε το έχουν μόνο γάτες… Το έχουν και οι χιούμανς… και υποφέρουν από τον εαυτό τους… και χάνουν από τη χαρά της ζωής…
ΠΩ ΠΩ ΠΟΣΟ ΩΡΙΜΗ ΕΙΜΑΙ ΟΜΩΣ!!! Εεεε όχι σαν αυτό το σκατό που μου σβερκώθηκε… Πάω να του ανάψω δυό τρεις και μετά να χωθώ κάτω από την τραπεζαρία να κλάψω τη μοίρα μου… κοίτα το βλάκα παίζει με την ουρά του σα σκύλος… Φαααπ-Φαααπ!
#Talktothepaw #pinkpower
Είμαι η Grace. Eίμαι μια κούκλα γκρι γάτα (ναι, καλά διαβάζεις), κοντεύω 2 ετών (που είναι ένα κομβικό σημείο για τη ζωή μιας γάτας), δεν είμαι από ράτσα αλλά αισθάνομαι really special! Zω και εργάζομαι (ΑΚΑ τεστάρω τα όρια της οικογενείας που με υιοθέτησε) στην Ελλάδα.
Σχόλια