Ώρα τρεις τα μεσάνυχτα και ξυπνάς με μοναδική επιθυμία να φας εκείνο το κομμάτι τούρτας που στέκεται στο ψυγείο και σε προσκαλεί σε ένα δελεαστικό βραδινό αλισβερίσι. Καταπίνεις γρήγορα, σαν να σε κυνηγάνε και ταυτόχρονα κοιτάς τριγύρω μήπως ξυπνήσει κάποιος και καταλάβει την βραδινή σου γλυκιά αμαρτία. Κάθε μπουκιά ισούται και με τόνους ευχαρίστησης, κάθε μπουκιά ταΐζει το σώμα και την ψυχή που «πεινά». Λίγο μετά, αρχίζουν να σε κατακλύζουν οι τύψεις. Χορεύουν γύρω σου χαρούμενες σαν χρυσαφένιες φλόγες που κατάφεραν να σε κάνουν δικές τους, να σε κατακτήσουν, να κάνεις αυτό που επιθυμούν. Αισθάνεσαι ντροπή, ενοχές, αμηχανία καταλήγοντας να νιώθεις ακόμη και απέχθεια για τον εαυτό σου και την πράξη σου.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ; Αναρωτιέσαι επίμονα προσπαθώντας να βρεις τη δική σου σανίδα σωτηρίας. ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΙΜΩΡΩ ΕΤΣΙ; Ψιθυρίζεις έτοιμη να βάλεις τα κλάματα.
Το συναισθηματικό φαγητό λοιπόν κυριαρχεί και ταΐζει τις στιγμές μοναξιάς, θλίψης, μελαγχολίας, κατάθλιψης, άγχους και φόβου που βιώνεις στο πέρας της ζωής σου. Το φαγητό είναι εκεί για να σου υπενθυμίσει πως η ψυχή σου «πεινά» και επειδή δεν την «ταΐζεις» με ευχαρίστηση, αγάπη, γαλήνη και ηρεμία θα τη γεμίσεις γρήγορα, βιαστικά, αποτελεσματικά και ενοχικά με τροφή.
Οι τροφές που επιλέγουμε συνήθως είναι πλούσιες σε ζάχαρη και λίπος καθώς και τα δύο αυτά συστατικά έχουν μία ιδιαίτερη γεύση και υφή που διεγείρουν την αίσθηση της ηδονής. Αρχίζεις λοιπόν να συνδυάζεις αυτή τη γευστική απόλαυση με ένα ευχάριστο συναίσθημα και τότε ο εγκέφαλος σου αρχίζει να εκπαιδεύεται αυτόματα να αναζητά το συγκεκριμένο συναισθηματικό φαγητό. Δεν τρως λοιπόν για να καλύψεις την πείνα σου αλλά για να λάβεις ευχαρίστηση…
Το είδος του συναισθηματικού φαγητού που επιλέγουμε δεν είναι τυχαίο! Όταν νιώθουμε μοναξιά, άγχος ή θυμό αναζητούμε κυρίως την παρηγοριά σε σκληρά, αλμυρά, πικάντικα και λιπαρά τρόφιμα όπως τα πατατάκια, οι ξηροί καρποί και το κρέας. Στη μελαγχολία, στη θλίψη και στη στενοχώρια έχουμε ανάγκη από τροφές με γλυκιά γεύση. Και κάπου εδώ έρχεται μία μεγάλη συγκλονιστική και τρυφερή αλήθεια! Η γλυκιά γεύση της τροφής που επίμονα αναζητάς συνδέεται υποσυνείδητα με τη γεύση του μητρικού γάλακτος και τη θαλπωρή της αγκαλιάς της μητέρας μας… Πεινούμε λοιπόν για συναίσθημα, αγκαλιά, ζεστασιά, ασφάλεια και φροντίδα.
Πώς λοιπόν θα καταλάβεις αν αυτό που βιώνεις οφείλεται σε συναισθηματική πείνα και όχι σε βιολογική ανάγκη; Η συναισθηματική πείνα έρχεται απότομα, οι επιθυμητές τροφές είναι συγκεκριμένες και σχεδόν πάντα ανθυγιεινές, το σώμα και η ψυχή αποζητούν άμεση ικανοποίηση μέσω της τροφής αυτής, η κατανάλωση της συνεχίζεται ακόμα και όταν έχεις το αίσθημα του κορεσμού και οι ενοχές είναι η συνηθισμένη παρέα σου.
ΣΑΝΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ:
Ένα βασικό ερώτημα έρχεται να σου απλώσει τρυφερά ένα δίχτυ ασφαλείας το οποίο θα σε κατευθύνει στο φως και θα σε απομακρύνει απ’ αυτό το επίπονο αδιέξοδο.
ΓΝΩΡΙΖΩ ΟΤΙ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΝΑ ΘΡΕΨΩ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ.
ΕΧΩ ΒΡΕΙ ΤΟ ΜΕΣΟ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΘΡΕΨΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ;
Αγκάλιασε τον εαυτό σου, κοίτα κατάματα τους φόβους σου και αναρωτήσου αν αυτό που βιώνεις σε «πάει μπροστά». Να σε ταΐζεις με αγάπη και ζεστασιά. ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ
#ροζδύναμη
Ονομάζομαι Παναγιώτα Σαχαρίδη, γεννήθηκα το 1986 στην Ορμύλια Χαλκιδικής όπου και μεγάλωσα. Από παιδί λάτρευα να μιλάω με ανθρώπους, να ακουμπούν οι ψυχές μας. Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έπειτα έκανα το δεύτερο πτυχίο μου στη Θεσσαλονίκη αναφορικά με τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό επαγγελματικά από το 2010 και πλέον διδάσκω σε παιδιά, εφήβους, ενήλικες και ΑμεΑ. Εφαρμόζω το πρόγραμμα της Χοροθεραπείας και της Συμβουλευτικής μέσω κίνησης. Τον Φλεβάρη του 2021 ολοκλήρωσα το πρώτο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα την Κλινική Ψυχική Υγεία και τον Μάρτη του 2021 ξεκίνησα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με θέμα την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ζω, αγαπώ, συναισθάνομαι, βιώνω.
Σχόλια