Η σημερινή ιστορία είναι άκρως αληθινή και είναι ένα προσωπικό μοίρασμα βγαλμένο από την ψυχή μου. Είμαι η Παναγιώτα Σαχαρίδη και αποφάσισα να «μιλήσω» ή καλύτερα να γράψω δημόσια την δική μου περιπέτεια, όλα όσα βίωσα, τις στιγμές εκείνες που μαύρισαν την ψυχή μου, που αφαίρεσαν το γέλιο από το πρόσωπό μου ώστε να πω δυνατά σε όλους πως Η ΑΓΑΠΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΜΑΣ. Ζητώ συγνώμη από τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους γιατί δεν αποκάλυψα ποτέ όσα αντιμετώπισα. Δεν ήθελα να πληγώνω όσους αγαπώ. Γιατί τώρα; Γιατί τώρα μπορώ, γιατί τώρα νιώθω έτοιμη. Γιατί τώρα βρήκα εμένα. Γιατί τώρα εύχομαι να βρεις και εσύ εσένα.
Ιούνης 2017…
Έχω μόλις γεννήσει τον γιο μου, όλοι είναι ευτυχισμένοι, τα πρόσωπά τους λάμπουν. Οι μαίες μπαινοβγαίνουν χαρούμενες, τα τηλέφωνα χτυπάνε αδιάκοπα γεμίζοντας την οικογένεια μας με τρυφερές ευχές, τα λουλούδια και οι γλάστρες έχουν κατακλύσει την έξοδο του δωματίου μου, ο ήλιος από το παράθυρο συναντά το πρόσωπό μου και το σκοτάδι φωλιάζει στην ψυχή και στο μυαλό μου. Κοιτάω τα πάντα γύρω μου σαν μία ταινία του σινεμά, σαν έναν εφιάλτη που δεν τελειώνει ποτέ, σαν ένα τηλεφώνημα μέσα στα μεσάνυχτα που σου σκορπά φόβο και πανικό. Στα μάτια μου κυλάνε δάκρυα, όχι εκείνα που έχουν τη γεύση της χαράς αλλά εκείνα που είναι πικρά και μυρίζουν κατάθλιψη. Ο απέραντος ανεξήγητος φόβος ήταν ο μόνιμος σύντροφος μου, εκείνος που με δάγκωνε από τον λαιμό σαν μανιασμένος άνεμος και δεν με άφηνε να αναπνέω. Φοβόμουν να είμαι μόνη, ζητούσα μόνο τους γονείς μου, φοβόμουν να περπατήσω, να γελάσω, να ονειρευτώ, να ζήσω. Ο φόβος ήταν εκεί για να ρουφήξει αδίστακτα κάθε στάλα χαράς και αισιοδοξίας που μπορεί να κυλούσε στο αίμα μου. Είχα κατάθλιψη, ήξερα πως βίωνα την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου και ο πως ο γιος μου ενώ είχε μια μαμά που τον λάτρευε, είχε ταυτόχρονα μια γυναίκα που πονούσε φρικτά για όσα νιώθει, μια γυναίκα που υπέφερε από θλίψη, μια γυναίκα που πάλευε με την κατάθλιψη. Τα είχα όλα, οικογένεια, χαρά, ηρεμία, έναν εξαιρετικό σύζυγο, μία επιτυχημένη δουλειά, υπέροχους γονείς και συγγενείς, φίλους, τόσους μαθητές που με λάτρευαν…Και αυτή η αλήθεια με πονούσε πιο πολύ από όλες. Ένιωθα αχάριστη, άχρηστη, αδύναμη, φοβισμένη και κυρίως μόνη. ΜΟΝΗ. Είχα άπειρους ανθρώπους δίπλα μου και ένιωθα πιο μόνη από ποτέ. Για την ακρίβεια ένιωθα σαν εκείνα τα σκυλιά που χάνονται σε κεντρικούς δρόμους, κοιτούν τους ανθρώπους και τα φώτα του δρόμου με το βλέμμα του πανικού, δεν ξέρουν που πηγαίνουν αλλά ούτε και από που ήρθαν. Είναι νηστικά και ταλαιπωρημένα, βρώμικα και βρεγμένα. Έτσι ένιωθα και εγώ. Ένα χαμένο και άδειο πλάσμα μέσα σε μια γεμάτη ζωή.
Γιατί σε εμένα;
Πήγαινα στην τουαλέτα και έκλαιγα με τις ώρες, κάθε βράδυ δάγκωνα σφιχτά το μαξιλάρι και έβγαζα τα δικά μου αθόρυβα ουρλιαχτά εκεί, θήλαζα τον γιο μου και ενώ σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να του χαρίσω όλη μου τη ζωή για να είναι ευτυχισμένος, όλα τα όργανα μου για να ζήσει, ταυτόχρονα ένιωθα πως δεν θέλω να ξημερώσει, πως ο πόνος είναι αβάσταχτος, πως δεν έχω δύναμη, πως δεν με αγαπώ…
Ο θαυμασμός
Κοιτάω τις φωτογραφίες μου από εκείνη την περίοδο και ξέρετε τι νιώθω; Θαυμασμό. Με θαυμάζω γιατί μέσα από ένα τούνελ, είδα το φως. Μέσα από έναν βάλτο, είδα καθαρό νερό. Μέσα από τον αληθινό ψυχικό πόνο, είδα την πραγματική Γιώτα. Αυτή που πάντα είναι δυνατή, με λιονταρίσια ψυχή και αληθινό πείσμα. Μέσα από τις φλόγες και τις στάχτες του εαυτού μου, γεννήθηκα και πάλι. Είμαι αυτή που θεραπεύω πλέον ανθρώπους, γιατί βίωσα τον πόνο και εκτιμώ διαφορετικά την αλήθεια του καθενός.
Είμαι εδώ για να σας πω πως ο αληθινός εαυτός σας είναι αυτός που στάθηκε όρθιος μέσα από τις δυσκολίες. Ευχαριστώ δημόσια την αδελφική μου φίλη Γεωργία που με κοίταξε κατάματα και μου είπε:
«Ο γιος σου σε έχει ανάγκη. Ξέρει πραγματικά ποια είσαι, δείξε του ποια είσαι στ’ αλήθεια»
Και εκεί έφαγα το ομορφότερο συναισθηματικό χαστούκι της ζωής μου. Πήγα μόνη μου στο σπίτι μας, αγκάλιασα τον γιο μου και ξεκίνησε η αληθινή ζωή για εμένα. Ήταν η μέρα που έκανα το τατουάζ μου και έγραψα «Πετάει με τα δικά της φτερά». Και εννοούσα εμένα.
Και ναι, είμαι αυτή που πετάει με τα δικά της φτερά για να χαρίσει απλόχερα αγάπη, αφού πρώτα αγάπησε βαθιά τον εαυτό της.
#ροζδύναμη
Ονομάζομαι Παναγιώτα Σαχαρίδη, γεννήθηκα το 1986 στην Ορμύλια Χαλκιδικής όπου και μεγάλωσα. Από παιδί λάτρευα να μιλάω με ανθρώπους, να ακουμπούν οι ψυχές μας. Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έπειτα έκανα το δεύτερο πτυχίο μου στη Θεσσαλονίκη αναφορικά με τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό επαγγελματικά από το 2010 και πλέον διδάσκω σε παιδιά, εφήβους, ενήλικες και ΑμεΑ. Εφαρμόζω το πρόγραμμα της Χοροθεραπείας και της Συμβουλευτικής μέσω κίνησης. Τον Φλεβάρη του 2021 ολοκλήρωσα το πρώτο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα την Κλινική Ψυχική Υγεία και τον Μάρτη του 2021 ξεκίνησα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με θέμα την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ζω, αγαπώ, συναισθάνομαι, βιώνω.
Σχόλια