Διαβάζεις τον τίτλο και έρχονται μπροστά σου χιλιάδες στιγμές στις οποίες θα ήθελες να είχες αντιδράσει διαφορετικά. Να είχες ζητήσει την αύξηση που σου αναλογεί, να είχες διεκδικήσει το δικαίωμα σου όταν έπρεπε, να είχες απαιτήσει καλύτερη συμπεριφορά από τον σύντροφό σου, να είχες εξηγήσει ότι προηγείσαι στην ουρά του super market, να είχες αγνοήσει κάποια σχόλια, να,να,να…
Τι είναι τελικά το θάρρος;
Το πρώτο και σημαντικότερο θάρρος με το οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι είναι ο ερχομός μας στη ζωή…Ναι, ναι, καλά διαβάζεις! Πόσο εντυπωσιακό να βγαίνεις από την κοιλίτσα της μαμάς, την ασφάλεια και τη ζεστασιά που είχες εκεί για εννέα μήνες και ξαφνικά να συναντάς άλλο φως, άλλες φωνές και άλλο περιβάλλον! Είναι η πρώτη και σημαντικότερη μορφή θάρρους με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι και μάλιστα δίχως να έχουμε το δικαίωμα της επιλογής. Μας βγάζουν από εκεί, τέλος.
Στο πέρας της ζωής, συνηθίζουμε να κολλάμε στα παράλογα στοιχεία του φόβου και να οδηγούμαστε στην έλλειψη θάρρους. Είναι σημαντικό εδώ να αναρωτηθείς: «Δεν έχω θάρρος ή μου έμαθαν να μην έχω θάρρος;» Το θάρρος δεν είναι μία ατομική υπόθεση, είναι μία συλλογική πράξη. Είναι πολύ σημαντικό και λειτουργικό το πλαίσιο υποστήριξης γύρω μου ξεκινώντας ασφαλώς από τους γονείς οι οποίοι βοηθούν στη δόμηση του θάρρους για όλη μας τη ζωή.
Δεν υπάρχει η περίπτωση «δεν έχω θάρρος», αλλά η περίπτωση «το θάρρος μου έχει υποστεί ζημία»
Ο ίδιος μου ο εαυτός είναι η ίδια έλλειψη θάρρους καθώς στέκομαι απέναντι μου και με σαμποτάρω προκειμένου να μην κάνω το νέο ξεκίνημα. Φοβάμαι την αποτυχία, (θα πει κάποιος και το δέχομαι), αλλά έρχομαι να σε ρωτήσω: «φοβάσαι την αποτυχία, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ; ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ Ή ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;». Έχει νόημα να καταλάβω το λόγο για τον οποίο με εξυπηρετεί η έλλειψη θάρρους. Αναρωτιέμαι λοιπόν τι είναι αυτό που φοβάμαι πραγματικά; Οι άλλοι ή ο εαυτός μου; Έχει μεγαλύτερο νόημα επίσης να κοιτάξουμε τον συγκεκριμένο φόβο και να υιοθετήσουμε τα χρήσιμα στοιχεία του.
Στόχος είναι να ξεπεράσω την αγωνία και όχι τη δειλία
Ο εαυτός μας έχει τον εαυτό του και ταυτόχρονα προσπαθεί να τον φτάσει. Ποιο θεωρείς πως είναι τελικά το όπλο σου; Η χαρά! Είναι εκείνη που επιβεβαιώνει τη ζωή και το νόημα της, κατανοεί την ευθύνη, δίνει αυθεντικότητα στην ύπαρξη μας. Έλα κοντά τώρα να σου ψιθυρίσω κάτι σημαντικό στο αυτί:
Δεν θα υπάρξει ποτέ καλύτερος εαυτός από εμάς τους ίδιους
#ροζδύναμη
Ονομάζομαι Παναγιώτα Σαχαρίδη, γεννήθηκα το 1986 στην Ορμύλια Χαλκιδικής όπου και μεγάλωσα. Από παιδί λάτρευα να μιλάω με ανθρώπους, να ακουμπούν οι ψυχές μας. Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έπειτα έκανα το δεύτερο πτυχίο μου στη Θεσσαλονίκη αναφορικά με τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό επαγγελματικά από το 2010 και πλέον διδάσκω σε παιδιά, εφήβους, ενήλικες και ΑμεΑ. Εφαρμόζω το πρόγραμμα της Χοροθεραπείας και της Συμβουλευτικής μέσω κίνησης. Τον Φλεβάρη του 2021 ολοκλήρωσα το πρώτο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα την Κλινική Ψυχική Υγεία και τον Μάρτη του 2021 ξεκίνησα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με θέμα την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ζω, αγαπώ, συναισθάνομαι, βιώνω.
Σχόλια