Σκηνή 1η
Κοιτάς τον κατάλογο του εστιατορίου και αποφασίζεις πως θα παραγγείλεις φιλέτο κοτόπουλου. Μόλις φτάνει το υπέροχο και λαχταριστό πιάτο σου, το κοιτάς σαν τον Mr Bean, μετανιώνεις που δεν έφαγες ταλιατέλες με κιμά ή μήπως λαχανικά ή μήπως μοσχάρι ή μήπως μπριζόλα ή μήπως τις χαρτοπετσέτες τις ίδιες γιατί το κοτόπουλο ήταν στεγνό, μύριζε, είχε πολύ αλάτι, πήρες και παραπάνω θερμίδες γιατί έφαγες και πατάτες ενώ δεν ήθελες να τις φας αλλά σε ανάγκασε το κοτόπουλο και 872.907 δικαιολογίες που κατεβάζει σε κλάσματα δευτερολέπτου ο εγκέφαλος σου για να σε υποστηρίξει.
Σκηνή 2η
Ήρθε η πολυπόθητη ώρα να βάψεις τα μαλλιά σου. Περίμενες πολύ καιρό για αυτή την αλλαγή. Ξανθό μελί με ανταύγειες, φωτεινό και λαμπερό λες και ονειρεύεσαι τη στιγμή που θα βγεις από το κομμωτήριο γεμάτη χαρά και αυτοπεποίθηση. Μόλις ο κομμωτής στεγνώσει το μαλλί, αρχίζουν να κατεβαίνουν τα πρώτα δακρυάκια γιατί σκέφτεσαι πως τελικά μελαχρινή ήσουν πιο ωραία και το ξανθό σε χλωμιάζει και θέλει και μακιγιάζ και δεν είναι τόσο φωτεινό όσο ήθελες αλλά γιατί έκανες τελικά αυτό το λάθος και γιατί είσαι τόσο επιπόλαιη και γιατί δεν τα έβαφες κόκκινα και γιατί πήγες σε αυτόν τον κομμωτή και γιατί άκουσες τη φίλη σου και παρασύρθηκες και ..και..και…
Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα;
Η πίεση για να φτάσουμε στην τελειότητα είναι το τιμόνι που οδηγεί στο ανικανοποίητο, σε μια διαρκή φαντασίωση να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που ήδη είμαστε. Σκεφτόμαστε πως αυτή η «νέα επιλογή» θα μας οδηγήσει στο πολυπόθητο αποτέλεσμα. Ξέρεις ποιο είναι αυτό το αποτέλεσμα; Η αποδοκιμασία προς τον ίδιο σου τον εαυτό για να ξεκινήσεις το νέο κυνήγι.
Φαύλος κύκλος, γεμάτος εμπόδια, μη λειτουργικές σκέψεις, θυμό, ανηδονία, ματαίωση, πόνο. Υπάρχει άραγε μία αρχή με την οποία να ξετυλίγεται αυτό το κουβάρι; Υπάρχει και λέγεται ΓΟΝΕΙΣ. Όταν λοιπόν μεγαλώνεις και αναπτύσσεσαι σε ένα περιβάλλον αγάπης «υπό όρους», όπου σε κατακρίνουν, ζητούν συνεχώς από εσένα κατορθώματα και επιτυχίες, στο βλέμμα τους συναντάς μόνο την κριτική και στην αγκαλιά τους μόνο το αντάλλαγμα, τότε οδεύεις πανηγυρικά προς το αίσθημα του ανικανοποίητου. Κρατάς από το ένα χέρι το μόνιμο «γιατί» και από το άλλο χέρι το μόνιμο «θέλω κάτι άλλο».
Είναι τόσο όμορφο και δημιουργικό να ονειρεύεσαι. Να ζεις, να προσφέρεις, να γεύεσαι, να αναπνέεις με την καρδιά σου. Να αποζητάς την ευτυχία σου και όχι την επιτυχία σου. Να χαμογελάς επειδή έζησες και σήμερα. Να ευγνωμονείς επειδή χτυπά η καρδιά σου και λειτουργεί το μυαλό σου. Να ευχαριστείς τον εαυτό σου που τον έχεις πάντα μαζί σου. Να κοιτάς τον ουρανό, τον ήλιο και τα πουλιά και να γεμίζεις αγάπη. Να δίνεις από την καρδιά σου, με την καρδιά σου, για την καρδιά σου. Έχουμε μάθει μόνο να ζητάμε, νομίζουμε ότι γεμίζουμε όταν παίρνουμε. Πόσο κρίμα Θεέ μου να ζούμε μέσα σε αυτό το ψέμα…Τάισε ένα σκυλάκι, πότισε ένα λουλούδι, πρόσφερε συντροφιά σε μία ηλικιωμένη, χαμογέλασε σε ένα μικρό παιδάκι.
Η ζωή αποκτά άλλο νόημα όταν τη μοιράζεσαι απλόχερα. Ξεκίνα λοιπόν να ζεις.
#ροζδύναμη
Ονομάζομαι Παναγιώτα Σαχαρίδη, γεννήθηκα το 1986 στην Ορμύλια Χαλκιδικής όπου και μεγάλωσα. Από παιδί λάτρευα να μιλάω με ανθρώπους, να ακουμπούν οι ψυχές μας. Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έπειτα έκανα το δεύτερο πτυχίο μου στη Θεσσαλονίκη αναφορικά με τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό επαγγελματικά από το 2010 και πλέον διδάσκω σε παιδιά, εφήβους, ενήλικες και ΑμεΑ. Εφαρμόζω το πρόγραμμα της Χοροθεραπείας και της Συμβουλευτικής μέσω κίνησης. Τον Φλεβάρη του 2021 ολοκλήρωσα το πρώτο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα την Κλινική Ψυχική Υγεία και τον Μάρτη του 2021 ξεκίνησα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με θέμα την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ζω, αγαπώ, συναισθάνομαι, βιώνω.
Σχόλια