Σχέση γιατρού-ασθενή: μια θεραπευτική σχέση

Πολλές φορές ακούμε στο ιατρείο τη φράση : «πολύ καλός γιατρός αυτός, αλλά και άνθρωπος!».             

Αναφέρονται συνήθως σε έναν συνάδελφο που εκτός από την επιστημονική του επάρκεια έδειξε και μια άλλη όψη της προσωπικότητάς του στον ασθενή. Αυτή την ανθρώπινη πλευρά της συμπαράστασης, της ενσυναίσθησης, της κατανόησης αλλά επίσης και της αποδοχής, του σεβασμού της άποψης και των επιλογών του.

Ο γιατρός δεν είναι ένας μηχανικός που θα δει μόνο το κομμάτι της όποιας νόσου. Καταρχήν ελάχιστοι άνθρωποι, έχουν μόνο μια νόσο, δυστυχώς. Πάντα υπάρχουν και συνυπάρχουσες καταστάσεις που επηρεάζουν σαφώς και την υπόλοιπη νοσολογία. Η ολιστική, ανθρωπιστική και ολοκληρωμένη προσέγγιση του κάθε προσώπου είναι εξαιρετικά σημαντική.

Ο κάθε άνθρωπος σύμφωνα με μια παλιότερη έκφραση είναι «ο γιατρός του εαυτού του» κι αυτό γιατί κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο δεν νιώθει όπως αυτός. Τα συμπτώματα σχεδόν πάντα,  χρωματίζονται από την προσωπικότητα του ασθενή, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής του, το οικογενειακό και επαγγελματικό περιβάλλον του, τα πιστεύω του  και πολλά άλλα. Το πιο κοινό παράδειγμα ο πόνος: εντελώς διαφορετικά βιώνεται ο πόνος από τον κάθε άνθρωπο!

 Όλα αυτά δεν τα γνωρίζει ο γιατρός αλλά οφείλει να ενδιαφερθεί για αυτά , να τα ρωτήσει  πάντα με σεβασμό και διάκριση, διατηρώντας εννοείται το ιατρικό απόρρητο, ώστε να προσπαθήσει να προσαρμόσει τις θεραπευτικές του συμβουλές, τη φαρμακευτική αγωγή κλπ. στις ιδιαίτερες συνθήκες του κάθε ανθρώπου. Οφείλει με μια λέξη «να ακούσει» τον ασθενή, οφείλει να του εξηγήσει  τις συνέπειες της κάθε επιλογής όπως και να τον εκπαιδεύσει πχ για το πως θα παίρνει τα φάρμακά του κλπ.

Παλαιότερα κυριαρχούσε το πατερναλιστικό μοντέλο στη σχέση γιατρού και ασθενή. Δηλαδή ο γιατρός ήταν η μια και μοναδική αυθεντία που ήξερε τα πάντα και ο λόγος του ήταν απαράβατη εντολή, χωρίς δυνατότητα καμίας αντίρρησης! Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και ο ασθενής έχει ισότιμο λόγο στην επιλογή της θεραπείας του.

Μαζί , γιατρός και ασθενής θα επιλέξουν την καλύτερη θεραπευτική προσέγγιση. Ο ένας θα βάλει τις γνώσεις, την επιστημονικότητα και την εμπειρία του και ο άλλος θα βάλει το βίωμα του, τις προσωπικές του αρχές, αξίες και επιλογές και θα συναποφασίσουν. Δηλαδή , θα « κόψουν και θα ράψουν το κοστούμι» του αρρώστου, στα μέτρα του. Γιατί είναι και οι δύο «σύμμαχοι» απέναντι σε έναν κοινό εχθρό: την αρρώστια.

Ακρογωνιαίος λίθος μιας τέτοιας σχέσης είναι η εμπιστοσύνη και η ειλικρίνεια και από τις δύο πλευρές. ¨Όπως επίσης και το αληθινό ενδιαφέρον, το νοιάξιμο για το πρόβλημα του άλλου.

Και κάτι ακόμη: ο χρόνος. Ο χρόνος που δαπανάμε με τους ασθενείς μας, πολλές φορές είναι περιορισμένος λόγω πολλαπλών συνθηκών. Αυτό από μόνο του θέτει πολλούς περιορισμούς που δεν είναι όμως ανυπέρβλητοι! Μπορούν πάντα να βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι επικοινωνίας στη βάση του σεβασμού και της κατανόησης.

Η σχέση λοιπόν γιατρού και ασθενή, είναι μια θεραπευτική σχέση που όταν λειτουργεί καλά βοηθά και τα δυο μέρη.

Γιατί δεν κερδίζουν μόνο οι ασθενείς αλλά και οι γιατροί.

Μαθαίνουν να κατανοούν και να αποδέχονται, να γίνονται ευέλικτοι και ουσιαστικοί, να γίνονται τελικά, καλύτεροι άνθρωποι!

#sdimopoulou_doc

#ροζδύναμη