“εγώ έχασα τα φοιτητικά μου χρόνια για να σε μεγαλώσω, εγώ μάλωσα με όλους για να σε φέρω στον κόσμο, εγώ παράτησα τη δουλειά μου για να είμαι δίπλα σου, ο πατέρας σου με παράτησε και εγώ στάθηκα δίπλα σου, σε γέννησα ολομόναχη στα 15 μου, δούλευα 20 ώρες την ημέρα για να μην σου λείψει τίποτα, δεν πήγα ούτε μία εκδρομή με τον πατέρα σου για να είμαι δίπλα σου, εγώ έτρωγα ψωμί και τυρί για να σου προσφέρω κρέας”
Θύμα ή θύτης;
Κατανοώ τις θυσίες της μάνας. Σεβαστό όλο αυτό που προσφέρει. Είμαι μάνα και καταλαβαίνω. Αλλά κάπου υπάρχει ένα S T O P και ένα Ο Ρ Ι Ο. Ένα τεράστιο ερωτηματικό για το αν τελικά η μάνα “θυσία” είναι θύμα ή θύτης. Με λίγα λόγια, ποιος την “πληρώνει” τελικά; Το παιδί που την ακούει ή η ίδια η μάνα που δεν την ακούει κανείς; Μοιάζει με ένα χείμαρρο μέσα στο αυτί σου, μια φωνή που σου διαπερνά το τύμπανο και σου εξιστορεί όλα όσα έχει κάνει για εσένα λες και βλέπεις ταινία με τον Βασιλάκη Καίλα. Κάθεται με εκείνο το παραπονεμένο βλέμμα, σχεδόν πάντα κλαίει και μιλάει ασταμάτητα. Αναφέρεται στις φορές που σου έδωσε, σου πρόσφερε, στερήθηκε για να είσαι εσύ καλά. Η μητρότητα δεν είναι εύκολη. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να σου προσφέρει μία γυναίκα. Αρκεί να μην αγγίζει τα όρια της εκμετάλλευσης.
Όσα προσφέρεις, έχει νόημα να τα προσφέρεις χωρίς να διαμαρτύρεσαι.
Προφανώς και ξενύχτησες για να ταΐσεις το μωρό, σίγουρα έμεινες άγρυπνη όλη νύχτα όταν ψηνόταν στον πυρετό, πιθανόν να έζησες ολόκληρες εβδομάδες περιμένοντας να επιστρέψει από τα ξενύχτια. Το ερώτημα είναι ένα: σου το ζήτησε κάποιος; Κατανοώ τους λόγους για τους οποίους το έκανες αλλά αρνούμαι να το ακούω σαν “θυσία”. Δεν είναι. Είναι επιλογή, τρόπος ζωής, έκφρασης. Αυτό που ορίζεις εσύ για το παιδί σου και την οικογένειά σου. Δεν μαθαίνεται, δεν επιβάλλεται και δεν έχει και νόημα να γίνεται έτσι. Το διαλέγεις ασυνείδητα ή συνειδητά μέσα από μία γκάμα επιλογών που σου προσφέρει ο ρόλος σου. Η Ελληνίδα μάνα με τα τάπερ και τους κεφτέδες δεν είναι ανέκδοτο. Είναι μία οδυνηρή πραγματικότητα. Προσφέρεις ασταμάτητα αλλά έχει νόημα να μην ζητάς αντάλλαγμα. Ούτε καν να μην το αναφέρεις. Δίνεις γιατί το αισθάνεσαι, βγαίνει αβίαστα από μέσα σου. Όταν το αναφέρεις ξανά και ξανά, χάνει την αξία του. Και ξέρεις τι γίνεται μετά; Το παιδί νιώθει ένοχο.
Δώσε στο παιδί σου φτερά για να γίνει αυτό που θέλει. Όχι αυτό που αποφάσισες εσύ.
#ροζδύναμη
Ονομάζομαι Παναγιώτα Σαχαρίδη, γεννήθηκα το 1986 στην Ορμύλια Χαλκιδικής όπου και μεγάλωσα. Από παιδί λάτρευα να μιλάω με ανθρώπους, να ακουμπούν οι ψυχές μας. Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έπειτα έκανα το δεύτερο πτυχίο μου στη Θεσσαλονίκη αναφορικά με τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό επαγγελματικά από το 2010 και πλέον διδάσκω σε παιδιά, εφήβους, ενήλικες και ΑμεΑ. Εφαρμόζω το πρόγραμμα της Χοροθεραπείας και της Συμβουλευτικής μέσω κίνησης. Τον Φλεβάρη του 2021 ολοκλήρωσα το πρώτο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα την Κλινική Ψυχική Υγεία και τον Μάρτη του 2021 ξεκίνησα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με θέμα την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ζω, αγαπώ, συναισθάνομαι, βιώνω.
Ακριβώς αυτό, κάνεις δεν μου ζήτησε να θυσιαστω. Δεν είναι θυσία είναι επιλογή. Οι γυναίκες που το βλέπουν σαν θυσία είναι δυστυχισμενες και μάλλον λιγάκι εγωιστριες. Αν θες να γίνεις μητέρα και θες να είσαι και εργαζόμενη,άνεργη, ελεύθερη πρέπει να βρεις τις ισορροπίες ανάμεσα στα δύο για να είναι όλοι ευτυχισμένοι!