Μια τόσο καλά σχεδιασμένη μα αναπάντεχη Απιστία.
Βγαίνεις στη σάλα, ντυμένη τα καλά σου, πανέτοιμη να αλλάξεις παρτενέρ, να σε φλερτάρουν, να ενδώσεις, να ξαφνιαστείς κάτω από τους πολυελαίους. Το ταξίδι είναι μια Απιστία. Προς τον εαυτό σου. Πώς να αρκεστείς μονάχα σ’ένα;!
Ξέρεις ότι θ’ακολουθήσει μια έκπληξη, ένα θέαμα. Αλλά δεν ξέρεις τι. Ούτε πώς θα αντιδράσεις σε αυτό. Και δώστου και πλημμυρίζουν τη σάλα, το παρκέ, το μάρμαρο εραστές της φύσης, των αστεριών, του σύννεφου, της αλμύρας. Καθένας με τον δικό του σκοπό στα χείλη. Ένα σφύριγμα. Ένα αγέρι. Και δώστου πλάνο αεροπλάνο την ερχόμενη μέρα, κάπου αλλού, έτσι πεταχτά, μα τόσο καλά σχεδιασμένα. Η αναμονή ότι «τώρα είναι η σειρά μου!».
Στη χώρα των νεκρών, όλα χρώμα και ζωή. Στο Μεξικό. Των ουρανών. Τι απίθανοι ουρανοί. Τι μπλε με λεπτομέρεια. Τι άνθρωποι βαλμένοι να ζήσουν. Τι φιέστα στη χαρά και τη λύπη, στους κατηφέδες των αναστημένων, έστω και για μια μέρα. Τι ρυθμός σε κάθε χαμόγελο. Σπίρτα βεγγαλικά ν’αγκαλιάζουν τις πλατείες, τους πεζοδρόμους, τα σημαιάκια τα πολύχρωμα που σημαίνουν την απαρχή κάθε γιορτής. Η διάρκειά της, παντοτινή. Μεξικό. Ξανά εδώ. Ζωντανή ή νεκρή.-
Φοίβη.-
[μπορείτε να κάνετε χρήση των φωτογραφιών (και κειμένων) μου αρκεί να γίνει σαφής αναφορά στη φωτογράφο/δημιουργό τους, Φοίβη Σιταρά.]
Γεια! Είμαι η Φοίβη Σιταρά, επαγγελματίας κειμενογράφος / δημοσιογράφος. Λατρεύω τις γάτες, τη Μουσική (goth, celtic, electro, classical), τη Σοκολάτα, τον Αφρώδη Οίνο, τις Μηχανές, τα HOGs (games). Με έλκουν οι άνθρωποι που ξέρουν να γελούν, να δίνουν, να ανοίγονται, να ψάχνονται.
Σχόλια