Υπάρχει άραγε τέλειος σύντροφος;

Η σχέση ξεκινά με τις καλύτερες προδιαγραφές, μπάνια και καθαριότητες 179 ωρών μέχρι να βγει το ίδιο μας το δέρμα, αρώματα, κρέμες, ρούχα, αποτριχώσεις, χαμόγελα, όνειρα, υποσχέσεις, έρωτες, ξενύχτια με ανταλλαγή μηνυμάτων και βιντεοκλήσεων, φουλ γυμναστικές για ωραίο και γραμμωμένο σώμα, προσεκτική διατροφή γιατί «πώς θα με δει έτσι στη θάλασσα», στα εστιατόρια παραγγέλνουμε σαλατούλες και τρώμε με μικρές και σεμνές μπουκίτσες λες και μας εξετάζει από απέναντι ο Ζαμπούνης και όλα τα βιβλία του savoir vivre, όλα είναι τέλεια και παραμυθένια, ζούμε την απόλυτη ευτυχία, μοιάζουμε λες και πρωταγωνιστούμε σε θρυλικά παραμύθια.

Λίγα χρόνια μετά, έχουμε παντρευτεί και έχουμε γεννήσει, οι μαύροι κύκλοι κάτω από το μάτι είναι το τέλειο καθημερινό μακιγιάζ, το κολάν έχει λιώσει από τα πλυντήρια και τα στεγνωτήρια γιατί δεν μας χωράει και τίποτα άλλο, το στήθος πέφτει όπως και όλα τα υπόλοιπα, η παντόφλα αφήνει και λίγες κλωστούλες στο περπάτημά μας απ’ τη χρήση, το φρύδι έρχεται να σου θυμίσει την Φρίντα Κάλο, το κλαμεράκι στο άλουστο μαλλί είναι ο μόνιμος σύντροφος, οι μυρωδίτσες μας είναι τα βγαλμένα γάλατα του μωρού στον ώμο μας και μόλις ανοίξουμε το ψυγείο καταβροχθίζουμε ό, τι βρουμε λες και γυρίσαμε χθες από το survivor. Εκείνος χαλαρός στον καναπέ, ρίχνει ευωδιαστά αέρια και γελάει γιατί «έλα ρε μωρό, πώς κάνεις έτσι, νιώθω άνετα». Τα σώματα μας έχουν αλλάξει, τα μαλλιά μας πέφτουν, το πρόσωπο μας γερνάει, τα χρόνια περνάνε, η σχέση ωριμάζει.

Κοιτάμε ο ένας στην ψυχή του άλλου και ναι, σίγουρα νιώθουμε αγάπη, αλλά εκείνο το τρελό καρδιοχτύπι και ο γλυκός πόνος στο στομάχι μας αποχαιρετούν για πάντα. Όντως; Ή έτσι μας έμαθαν να νιώθουμε;

Τελικά υπάρχει τέλειος σύντροφος;

«Αισθάνομαι αγάπη για εκείνον αλλά βαθιά οικογενειακή αγάπη και όχι έρωτα, το πάθος έφυγε» λέει η Α. παντρεμένη μητέρα 2 παιδιών. Ο έρωτας μοιάζει παρελθόν, κοιτάμε φωτογραφίες και αναπολούμε όσα ζούσαμε, πόσο ανέμελοι ήμασταν _είτε είχαμε είτε δεν είχαμε λιβάδια_ και ένα τεράστιο ερωτηματικό έρχεται και καθηλώνεται στο κεφάλι μας. ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΕΤΣΙ;

Ψήσε τώρα ένα καφεδάκι και κάτσε να σου πω. Ας σκεφτούμε μαζί ένα καινούριο αυτοκίνητο. Στην αρχή το έχουμε πάντα πεντακάθαρο, ανυπομονούμε να μπούμε μέσα και να ταξιδέψουμε μαζί του σε νέες περιπέτειες,  πιστεύουμε πως έχουμε το καλύτερο αυτοκίνητο του κόσμου και κανένα δεν συγκρίνεται μαζί του. Όσο περνάει ο καιρός, (το) συνηθίζουμε. Αρχίζουμε να μην ενθουσιαζόμαστε, όλα μοιάζουν ίδια και επαναλαμβανόμενα και εμείς είμαστε πρωταγωνιστές στην ίδια ταινία.

Κάπου εδώ όμως υπάρχει και μία μεγάλη αλήθεια πλημμυρισμένη από αγάπη, αλήθεια και δικαιοσύνη. Το αυτοκίνητο είναι δοκιμασμένο σε ακραίες καιρικές συνθήκες, έχει αντέξει πολλά χιλιόμετρα, έχει επιβιώσει από μακρινά ταξίδια, έχει ταυτιστεί με τις πιο τρυφερές αναμνήσεις της ζωής μας και αν τύχει κάποια στιγμή να το πουλήσουμε, δεν θέλουμε να το κάνουμε γιατί πονάμε.

Το αυτοκίνητο καρδιά μου, είναι ο σύντροφος μας. Εκείνος που στάθηκε δίπλα μας, που γελάσαμε και κλάψαμε στον ώμο του, που μας κράτησε το χέρι σε κάθε ανάσα της κοινής μας ζωής, που άντεξε τα νεύρα και τις υστερίες μας,  που φώναξε δυνατά «σ’ αγαπώ», που κράτησε στα χέρια του το παιδί μας, που του έμαθε να περπατά, που μας δίδαξε την ίδια τη ζωή. Ο τέλειος σύντροφος είναι δίπλα σου. Είναι ο εαυτός σου και αυτός που επέλεξες για να εξελίσσει τον εαυτό σου.

Αφιερωμένο στον έρωτα της ζωής μου, στον Ηλία μου, που μου έμαθε να μοιράζομαι.

#ροζδύναμη