Γυρνάς εξαντλημένη αργά το βράδυ από τη δουλειά, συναντάς ένα σπίτι που είναι πολύ πιθανό να συναντήθηκε με την ίδια την έκρηξη. Ακόμα και αν προσπαθούσαν να μπουν κλέφτες, ανοίγοντας την πόρτα θα πίστευαν πως είναι μέσα άλλοι κλέφτες, λόγω της ακαταστασίας και αναστάτωσης που επικρατεί, οπότε γλιτώσαμε. Νιώθεις εκείνο τον πονοκέφαλο που μοιάζει με σφυρί που σε εκδικείται, η πίεση σου ανεβαίνει και θέλεις να ουρλιάξεις με όση φωνή έχεις:
«ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΜΕ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑ; ΕΙΜΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ; ΜΗΠΩΣ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΜΕΝΕΤΕ ΣΕ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ;» (θα πρόσθετα και τις ανάλογες βρισιές που ξεστομίζω βουβά αλλά θα κρατηθώ και δεν θα τις γράψω)
Τόσες ευθύνες στη δουλειά, καθημερινές εντάσεις με τον σύζυγο, οι δυσκολίες με τα παιδιά και μέσα σε όλη αυτή την πάλη προστίθενται και το βάρος που κουβαλάς μέσα στην ψυχή σου, τα ιατρικά σου θέματα, οι φόβοι σου, όλα. Η πόρτα του μπάνιου αρχίζει να αναβοσβήνει μπροστά σου σαν τα μηχανήματα απ’ τα φρουτάκια . Σε προσκαλεί δελεαστικά γιατί ξέρει ότι εσείς οι δύο έχετε ανταλλάξει χιλιάδες βουβά κλάματα, έχετε καταπιεί παρέα ουρλιαχτά και φωνές. Συνειδητοποιείς πως η πόρτα του μπάνιου είναι αληθινή φίλη σου, σε νιώθει πριν καν ξεστομίσεις τι έχεις και σου ανοίγει την αγκαλιά της για να της μιλήσεις. Η πόρτα κλείνει. Το κλάμα αρχίζει. Το κλάμα πονάει. Ο εαυτός και η ψυχή σου χορεύουν χωρίς ρυθμό και μελωδία προσπαθώντας κάπου να συναντηθούν. Πόσο βουβό και ταυτόχρονα λυτρωτικό αυτό το κλάμα.
Σηκώνεις το κεφάλι σου και σε κοιτάς. Τα μάτια σου θολά, το βλέμμα τρομαγμένο με μία δόση απελπισίας και λύπησης προς τον ίδιο σου τον εαυτό και εσύ κάπου εκεί να αναρωτιέσαι αν έχεις φταίξει, πως κατάντησες έτσι, γιατί δίνεις τόσες ευκαιρίες σε όλους, γιατί μοιάζεις δεδομένη, πώς θα ήταν η ζωή σου αν δεν είχαν γίνει όλα αυτά, τι πρέπει να κάνεις για να αλλάξεις. Το κλάμα δυναμώνει, ο θυμός κρατά το χέρι σου σφικτά.
Τώρα που σου γράφω πιστεύω πως κάνεις εικόνα και τον ίδιο σου τον εαυτό μέσα απ’ όλα όσα έχεις βιώσει μέσα στο δικό σου μπάνιο. Θα δοκιμάσουμε λοιπόν κάτι μαζί. Θέλεις; Θα σταθώ εγώ απέναντί σου και θα γίνω ο καθρέπτης σου. Μπες μέσα στον κόσμο μου και έλα να σου πω:
-είσαι σπουδαία, γενναία, υπέροχη, μοναδική, ξεχωριστή
-όλοι στηρίζονται σε εσένα -όχι γιατί είσαι δεδομένη- αλλά γιατί είσαι τόσο ικανή που τα βγάζεις όλα εις πέρας
-το βουβό κλάμα είναι η συντροφιά σου για πολλά χρόνια γιατί ακόμα και τον πόνο σου θέλεις να μην τον διοχετεύεις στους δικούς σου, είσαι αυτή που στηρίζει τους άλλους με χαμόγελο
-έχεις ψυχή λιονταριού γιατί κατάφερες να σταθείς δυνατή, να παλέψεις με ανδρεία και να αντιμετωπίσεις τα σκοτάδια της ψυχής σου και τους πόνους στο σώμα σου
-όλα όσα διαβάζεις είσαι εσύ, αυτή η σπουδαία γυναίκα που ήρθε στον κόσμο για να δώσει νόημα στη ζωή όσων παλεύουν να βρουν νόημα.
Είσαι εσύ και είσαι ένα δώρο της ζωής. Ζήσε.
_Αφιερωμένο με αγάπη στην Ε._
#ροζδύναμη
Ονομάζομαι Παναγιώτα Σαχαρίδη, γεννήθηκα το 1986 στην Ορμύλια Χαλκιδικής όπου και μεγάλωσα. Από παιδί λάτρευα να μιλάω με ανθρώπους, να ακουμπούν οι ψυχές μας. Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έπειτα έκανα το δεύτερο πτυχίο μου στη Θεσσαλονίκη αναφορικά με τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό επαγγελματικά από το 2010 και πλέον διδάσκω σε παιδιά, εφήβους, ενήλικες και ΑμεΑ. Εφαρμόζω το πρόγραμμα της Χοροθεραπείας και της Συμβουλευτικής μέσω κίνησης. Τον Φλεβάρη του 2021 ολοκλήρωσα το πρώτο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα την Κλινική Ψυχική Υγεία και τον Μάρτη του 2021 ξεκίνησα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με θέμα την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ζω, αγαπώ, συναισθάνομαι, βιώνω.
Σχόλια