Ο πόνος αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ζωής αλλά φυσικά όχι ευχάριστο. Λέγεται ότι η πρωτη μας ανάσα σε αυτό τον κόσμο, με την οποία άνοιξαν οι πνεύμονες μας και δέχτηκαν τον αέρα ήταν εξαιρετικά επώδυνη, εξ ου και το κλάμα. Ευτυχώς η Θεία Πρόνοια δεν μας επιτρέπει να το θυμόμαστε. Ο πόνος αποτελεί ένα μεγάλο μέρος των επισκέψεων στο γιατρό και σίγουρα είναι η πιο κινητοποιός δύναμη για να επισκεφθεί κάποιος ένα νοσηλευτικό ίδρυμα .
Παλιότερα, ο πόνος εξηγούνταν στη βάση του ιατρικού μοντέλου, ως μια αισθητηριακή εμπειρία ως αποτέλεσμα έντονου ερεθισμού. Σήμερα, ο πόνος θεωρείται ως ένα σύνθετο, πολυδιάστατο υποκειμενικό φαινόμενο που σχετίζεται με το είδος, την έντασή του, την ποιότητά του, την χρονιότητα καθώς και το νόημα που το άτομο προσδίδει σε αυτό. Κανείς δεν βιώνει τον πόνο το ίδιο με έναν άλλο άνθρωπο. Και αυτό είναι σημαντικό να το θυμόμαστε όταν κρίνουμε κάποιον που πονάει.
Διακρίνεται σε οξύ και χρόνιο πόνο.
Οξύς είναι ο πόνος ο ξαφνικός, ο έντονος, που ενεργοποιείται ως αίσθηση από το νευρικό σύστημα όταν στον οργανισμό συμβεί ένας τραυματισμός ή βλάβη και χρησιμεύει ως προειδοποίηση για την έγκαιρη αναζήτηση της αιτίας του πόνου και την αντιμετώπιση του. Και περνάει επίσης γρήγορα.
Αλλά ο χρόνιος πόνος είναι αυτό που περισσότερο βασανίζει και πολλές φορές αποδιοργανώνει τη ζωή ενός ανθρώπου. Γιατί, ο χρόνιος πόνος αποτελεί πλέον μία νόσο η οποία χρειάζεται θεραπεία είτε αιτιολογική, όταν βρούμε την αιτία του πόνου, είτε συμπτωματική, όταν δεν μπορούμε να τη βρούμε, και επιδρά στην ποιότητα της ζωής, επηρεάζοντας την καθημερινή λειτουργικότητα, την κοινωνική δραστηριότητα και την παραγωγικότητα και αυτήν ακόμη την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί να επηρεάσει την ποιότητα και το είδος της διατροφής, με αντανάκλαση στο σωματικό βάρος, τη σωματική δραστηριότητα, την εργασία, την ποιότητα του ύπνου και τη σεξουαλική ζωή.
Ο Diego Beltrutti το 1997 δήλωσε ότι “η αντιμετώπιση του πόνου και η ανακουφιστική αγωγή είναι δείκτης του πολιτισμού ενός λαού”, φράση με την οποία συμφωνώ απόλυτα! Κανένας άνθρωπος αλλά και εν γένει ον, δεν πρέπει να αφήνεται αβοήθητο στον πόνο.
Οι τρόποι για να αντιμετωπιστεί είναι πολλοί: Φάρμακα και εγχύσεις φαρμάκων, Βελονισμός, Ηλεκτρική διέγερση, Μπλοκ νεύρων, τεχνικές που μπορούν να εφαρμοστούν από αναισθησιολόγους που λειτουργούν τα Ιατρεία Πόνου, αλλά ακόμη και Χειρουργική επέμβαση εφόσον πρόκειται για κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον τρόπο αυτό. Επίσης η Υποστηρικτική ψυχοθεραπεία και συμβουλευτική καθώς και η Συμπεριφορική θεραπεία έχουν τη θέση τους και συμβάλλουν πολλαπλά ενισχύοντας τη δράση των προηγούμενων μεθόδων. Τεχνικές χαλάρωσης, Τεχνικές διαλογισμού & Θεραπευτικός οραματισμός δρούν επίσης συνεργικά. Τέλος η Φυσικοθεραπεία, η Γυμναστική, το Μασάζ είναι εναλλακτικοί τρόποι αντιμετώπισης ανάλογα με την περίπτωση. Εν γένει μια αλλαγή τρόπου ζωής με ενίσχυση και της Κοινωνικής ζωής και των δημιουργικών δραστηριοτήτων, ενισχύουν τον αγώνα μας ενάντια στον χρόνιο πόνο.
Η θεραπεία θα πρέπει πάντα να είναι εξατομικευμένη, ανάλογη με τις ανάγκες και τα ψυχολογικά, κοινωνικά και οργανικά χαρακτηριστικά του κάθε ανθρώπου και είναι αποτελεσματικότερη όταν παρέχεται διεπιστημονικά. Η υποστήριξη δε της οικογένειας και του κοινωνικού περιβάλλοντος του ασθενή είναι καταλυτική!
#sdimopoulou_doc
#ροζδύναμη
Με 24 χρόνια Κλινικής Εμπειρίας ως Γενικός Γιατρός στο Ελληνικό Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) και παρακολούθηση τόσο χρονίων νοσημάτων όσο και επειγόντων περιστατικών, η δόκτορας Σοφία Δημοπούλου βλέπει πλέον ασθενείς στην πρωτεύουσα της Κύπρου. Απόφοιτος Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), έχει κάνει την Ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής στο Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ΑΧΕΠΑ και κατέχει Μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στην Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (ΕΣΔΥ). Είναι, δε, η Ιδρυτής της Ακαδημίας Υγιών Πολιτών στην Κασσάνδρεια Χαλκιδικής
Σχόλια