Στο Μεξικό λάτρεψα τους ουρανούς του…

…Κάθε μέρα, εκεί σκαρφαλωμένοι, να δίνουν παράσταση μεταξύ τους. Τι σύννεφα… και τι μπλε. Λες και κάναν πάρτυ εκεί πάνω όσοι κατόρθωσαν ν’ανυψωθούν. Βεβαίως οι κλωστές τους κρέμονται πάντα κι έτσι, κάθε 28η Οκτώβρη με 2 Νοέμβρη κατεβαίνουν και σουλατσάρουν επί γης. Για μια μέρα, λέν΄, και η αντάμωση είναι πάντα μια φιέστα. Dia de (los) Muertos, επισήμως στις 31/10. Η μέρα των νεκρών. Αναπόφευκτα αυτή η αντάμωση διαρκεί λιγάκι παραπάνω.

Η μέρα ξυπνά κάπως αργά, 7 παρά. Κόσμος στον δρόμο, στα ποδήλατα -ναι, έχει πολλά ποδήλατα το Μέξικο Σίτυ-, πάμπολλοι λούστροι με τα καθισματάκια τους, περιποιημένα, καθαρά, με μια κουρτίνα πλαστική να κρέμεται σαν άλλη μάσκα -προστασία για τον πελάτη.

Πετύχαμε πολλές πορείες κι όπως πληροφορήθηκα, έχει συχνά, πολύ συχνά, επτά μέρες τη βδομάδα συχνά. Και κλείνουν όλοι οι δρόμοι. Γενικώς, στους Μεξικάνους αρέσουν οι ουρές. Ουρές παντού. Κάποιοι θα το έλεγαν «πολιτισμός». Και τώρα που είπα «πολιτισμός», μάσκες παντού. Μα παντού! Ακόμη και στο μικρότερο χωριό. Μάσκες όλοι, ακόμη και τα παιδιά. Στα καταστήματα, ακόμη και στις «τρύπες», τα εμπορικά, τα παζάρια, παντού αντισηπτικό έξω-μέσα. Κι επειδή το έχουν εξελίξει στο Μεξικό, τα αντισηπτικά τους είναι στερεωμένα σε μεταλλικούς στατήρες με πεντάλ, ώστε να μην χρειάζεται ν’ακουμπήσεις.

Πολύ λεωφορείο, πολλή συγκοινωνία. Όσο για τις στάσεις τους; Κανονικοί μίνι σταθμοί, ανυψωμένοι, σαν πλατφόρμες, προστατευμένοι μέσα σε στέγαστρα, με «αποβάθρες» ανάλογα τον αριθμό του λεωφορείου και τον προορισμό. Απίστευτο. Και μεταξύ τους οι Μεξικάνοι; Αποστάσεις! Και… ουρές.

Σε κοιμητήρια που επισκέφτηκα -όχι από βίτσιο, για τους κατηφέδες, τα μεταλλικά κουτάκια να ξεδιψάσουν οι νεκροί, το γλυκό ψωμάκι που μοιάζει γευστικά με το γαλλικό μπριός, τις μπάντες μισθωμένες να καλωσορίσουν και να χορέψουν την έλευση των αγαπημένων αναχωρημένων- οι μπάτσοι στην είσοδο μου υπενθύμιζαν να φορώ μάσκα. Κι ας ήμουν σε εξωτερικό χώρο. Την περνούσα στο πρόσωπο, απρόθυμα θα έλεγα, κι εκείνοι μ’ευχαριστούσαν. Γκράσιας. Ντε νάδα. Εντύπωση μεγάλη.

Ακόμη και σ’όλους τους υπαίθριους αρχαιολογικούς χώρους που επισκέφτηκα, η μάσκα ήταν υποχρεωτική. Πολυκοσμία υπήρχε φυσικά, συνωστισμός σε σημεία. Αλλά όλοι ευγενικοί, φιλικοί. Κι ακόμη κι αν ο μέσος Μεξικάνος δεν μιλά -και γιατί να μιλά δηλαδή- Αγγλικά, μια χαρά προσπαθούσε να συνεννοηθεί μαζί σου, να σου πει, να σε βοηθήσει.

Ένα βράδυ ψάχναμε μπαράκι, ταξί… κάτι τελοσπάντων. Σταμάτησαν στο πεζοδρόμιο δυο κοπελιές να μας βοηθήσουν, να μας παραγγείλουν ταξί, να δώσουν οδηγίες. Χαμογελαστές. Πρόθυμες! Πόσο μου είχε λείψει αυτό.

Τι άλλο;

Το Μεξικό τα έχει όλα. Ιστορία. Απίθανη ιστορία. Ιστορίες να λες. Οι προκολομβιανοί πολιτισμοί που άκμασαν σ’ολόκληρο το Μεξικό, οι ιθαγενείς, Αζτέκοι, Μάγιας, Ζαποτέκας, Ολμέκοι, Τοτλέκοι, έχουν αφήσει τα σημάδια τους ολοζώντανα σε αυτό το πανηγύρι ιστορίας, παράδοσης, εθίμων. Μεσοαμέρικα. Παλουκωμένα κεφάλια, που θυσιάστηκαν και στέκουν τώρα εκτός τάφων, σημαντικά, με αναγνωρισμένη την προσφορά της ανθρωποθυσίας για την εξευμένιση των θεών, την τροφή τους… Ο γενναίος που προσφερόταν, αφού πρωτα έπινε κακάο με παραισθησιογόνα και κάπνιζε, τον κάθιζαν στην κοιλιά ενός ανθρωπόμορφου αγάλματος και τον θυσίαζαν. Το κεφάλι κυλούσε από την κορυφή της πυραμίδας τα δεκάδες, εκατοντάδες σκαλοπάτια. Κι έβαφε την επιφάνεια. Το αίμα του γινόταν χρώμα. Όχι, οι πυραμίδες δεν ήταν δίχως χρώμα. Η πυραμίδα της Σελήνης, του Ηλίου… Πάλλονται ακόμη, το νιώθεις!

Στο Μεξικό, οι λίμνες μου υπενθύμισαν ότι με έλκουν οι βαρκάδες. Το είχα νιώσει και στο Νεπάλ… Μικραίνεις, ζαρώνεις, αφήνεσαι απόλυτα σε ένα στοιχείο της φύσης, να σε συμπαρασύρει όπου -φαινομενικά- εκείνο θέλει και η φαντασία σου απλώς κυνηγά αντανακλάσεις, διπλές εικόνες, παιχνίδια κάτω από το νερό, την υδρόβια ζωή. Φτάνεις στην προβλήτα, κατεβαίνεις και τότε μόνο ξαναγίνεσαι δίποδος. Χοροπήδα να σε δω!

Έκανα 9 πτήσεις μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα. Και μία εσωτερική από Μέξικο Σίτυ προς Βιλαερμόσα. Νομίζω τη δόση μου την πήρα για φέτος σε αεροπορικό thrill. Για να δούμε πόσο θ’αντέξω την επόμενη χρονιά, μέχρι το επόμενο ταξίδεμα. Από το Μέξικο Σίτυ (μέσω Γερμανίας, Μονάχου και Φρανκφούρτης), ως αφετηρία, γνώρισα την Γκουερναβάκα, το Τάσκο, το Τεοτιχουακάν, το Κερέταρο, το Σαν Μιγκέλ δε Αλιέντε, το Γουαναχουάτο (από τα αγαπημένα μου, μαζί με τη Μέριδα), τη Μορέλια, το Πατσκουάρο, τη Βιλαερμόσα, το Παλένκε, το Καμπέτσε, για να φτάσω στη Μέριδα, την Τσίτσεν Ιτζά, το Τουλούμ και το Κανκούν.

Η Φρίντα, ω freedom-freeda, στέκει, σουλατσάρει, κρατά τα πινέλα και το ύψος της ακόμη στο μπλε σπίτι. Το πατρικό της (Casa Azul). Αποικιακή αρχιτεκτονική. Γοτθική αρχιτεκτονική. Ζυμώσεις, λαϊκή τέχνη, υφαντά, κεραμική, διακόσμηση και ζωγραφική σε πάντοτε έντονη χρωματική βεντάλια. Μια αναγέννηση όταν τη χρειάζεσαι.

Πόσες φορές αναφώνησα με έκπληξη, τελικά, στο Μεξικό. Κάτω από αρχιτεκτονήματα. Μέσα σε φυλλωσιές. Στο δάσος βροχής όπου διανυκτέρευσα. Πατώντας την λευκή άμμο του Ατλαντικού. Εξωτικά. Γήινα. Και πάντα έντονα. Αυτό είναι το Μεξικό. Έντονο. Μια φωνή στο φως.

Για μένα αυτό ήταν το ταξίδι. Κατάφερα να χαθώ, μπήκα σε λεωφορείο, δοκίμασα ξανά και ξανά street food -τι στο καλό, Μεξικό είμαι!-, περπάτησα νύχτα, μπήκα σε κατάστημα ηλεκτρικών ειδών για να βρεθώ στα γκισέ τράπεζας λίγο παραπέρα, ρούφηξα Μαργαρίτες πολλά βράδια κοντά σε μαριάτσι κι αυθόρμητη παρέα, παρακολούθησα διαγωνισμό ταγκό σε έναν πεζόδρομο, άγγιξα πολύχρωμα σημαιάκια και πήλινες νεκροκεφαλές, αθάνατες, φωτογράφισα νύφες που μου έκλεισαν το μάτι, μπήκα και βγήκα από εκκλησίες, μοναστήρια, σταυρούς υψωμένους.

Το Μεξικό, η πόλη μέσα στην πόλη, μέσα στην πόλη. Το Μεξικό των νεκρών, είναι Αθάνατο. Θέλω να ξανάρθω. Να χορέψω. Να φλερτάρω. Να φορέσω τα καπέλα που πήρα και ν’ακολουθήσω τους κλόουν στον δρόμο που περιμένουν τη συγκοινωνία για κάποια πλατεία στολισμένη με κατηφέδες, γκραφίτι, νεολαία. Θέλω να ζήσω ξανά στη χώρα των Ζωντανών!

Φοίβη.-

[όλες οι φωτό είναι δικές μου και ©. Μπορείτε να τις χρησιμοποιήσετε ελεύθερα, αρκεί να γίνει αναφορά προς τη φωτογράφο: Φοίβη Σιταρά / Phoebe Sitara. Το ίδιο ισχύει και το κείμενο!]