Περί υιοθεσίας

Μανούλα ακόμα δεν έχω γίνει. Και να γίνω, αν μπορέσω θα ήθελα και να υιοθετήσω. Ως παιδαγωγός επισκέφτηκα πολλά ορφανοτροφεία. Παιδιά να τρέχουν πάνω σου για μια αγκαλιά. Να σε κοιτάνε μες τα μάτια και να σου δείχνουν όλες τις ζωγραφιές τους. Τότε μου έγινε ακόμα πιο έντονη η επιθυμία περί υιοθεσίας.

Στο οικογενειακό περιβάλλον έχουμε μία φίλη. Δεν παντρεύτηκε ποτέ της. Πετυχημένη επαγγελματικά, με δική της δουλειά, σπίτι και σχετικά άνετη σε όλα. Δεν είχε στο μυαλό της τον γάμο και γενικά της άρεσε η ιδέα της μοναξιάς. Όμως πάντα ήθελε να αποκτήσει ένα παιδί.

Άρχισε τις επισκέψεις σε ορφανοτροφεία σχεδόν κάθε εμβομαδα. Είχε μπει στην διαδικασία να αποκτήσει παιδί με αυτόν τον τρόπο. Είχε πει αφού μπορώ γιατί να μην το κάνω. Μια μέρα βρήκε τον γιο της. Τον είδε τον ερωτεύτηκε και αυτό ήταν. Ταλαιπωρήθηκε αρκετό καιρό με όλα τα χαρτιά και γενικά με την όλη κατάσταση αλλά σε λίγο καιρό θα τον είχε σπίτι.

Όταν ο μικρός πήγε σπίτι, γέμισε η ζωή της. Σαν να ήταν το μόνο που της έλειπε. Άλλαξε όλη η καθημερινότητά της αλλά άξιζε. Πήρε έμπειρη γυναίκα για να τον κρατάει τις ώρες που λείπει. Ήταν μόνη της έπρεπε να δουλέψει θέλοντας και μη. Ο ελεύθερος χρόνος της ήταν αφιερωμένος με το παιδί και μόνο.

Ο μικρός μεγάλωνε και η μαμά του εκεί στήριγμα σε κάθε του βήμα. Ήταν ένα ευτυχισμένο παιδί. Είχε μία μαμά και ένα σπίτι γεμάτο από αγάπη και χαρά.Συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον. Υπήρξαν δυσκολίες αλλά τα κατάφεραν. Όταν έφτασε σε μια ηλικία, κάθησε και του μίλησε. Του εξήγησε πως δεν είναι η πραγματική του μητέρα αλλά ότι για αυτήν είναι ο γιός της. Το παιδί δεν θύμωσε ούτε αντέδρασε άσχημα. Απλά αγκάλιασε την μητέρα του και την ευχαρίστησε για όσα του έχει προσφέρει.

Τώρα που πια είναι ολόκληρος άντρας και έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική, δουλεύει μαζί με την μητέρα του. Έχουν απίστευτο δέσιμο. Έχει γνωρίσει και τους βιολογικούς του γονείς αλλά η μητέρα του είναι αυτή που το μεγάλωσε.

#ροζδυναμη