Καμιά φορά φαντάζομαι όλα τα κομμάτια της Ημέρας να χώνονται μέσα σε ένα σακούλι. Και η Νύχτα να τα φέρνει πάνω-κάτω, γύρω-τριγύρω. Να τα κρύβει, να τα αλλάζει σχήμα, χρώμα, υφή… το γραμμένο τους. Άλλα μπαστουνάκια από εδώ, άλλα κουλουράκια από εκεί. Άλλη ιστορία, πρωτόγνωρη.
Μέχρι που ξημερώνει. Και το Νέο καλοφέρνει τουβλάκια ολοκαίνουργια. Να χτίσεις. Να θεμελιώσεις. Να στηρίξεις και να πολιορκήσεις.
Όμορφα που θα ‘ταν ο Ύπνος, της ημέρας ή της νύχτας, να έσβηνε όσα δεν θέλουμε, ε; Σαν ανεμοστρόβιλος ή υδάτινη καταιγίδα να τα σήκωνε και να τα κατάπινε.
Μια πένα που στάζει, η κάθε μέρα. Στάλα, σταγόνα, σταλαματιά, ρίγος που απλώνεται και δένει με τον σπάγκο του χρόνου. Υφαίνει και ξαίνει. Κατεργάζεται, ξεχνά. Κατεβάζει από τα ράφια, στρώνει πάνω το ένα, πάνω το άλλο…
Γιατί δεν γίνεται; Μα γίνεται! Αφού κάθε μέρα ανοίγεις το βλέμμα, κοιτάζεσαι, αντικρύζεις ό,τι υπάρχει. Το κατανοείς, το στοιβάζεις, το νιώθεις, το γλείφεις, γραπώνεις ό,τι σου είναι, ανοίγεις ό,τι σου δίνει, μιλάς στην ενέργεια της δικής σου μουσικής. Ήχος, τονικότητα, πολλά πεντάγραμμα, ένα μωσαϊκό.
Βλέπεις ότι γίνεται; Ιστός. Αλλά τουλάχιστον, αναρριχάσαι σε τόσες πλευρές, στο ύψος και το βάθος, στης κούρασης την απόφαση. Περίμενε να δεις που θα ξημερώσει. Που θα ανατείλει. Που θα πέσει το φως στη δική σου κλειδαρότρυπα. Εδώ όπου χωράνε μόνο τα κυβάκια που τα έχει λειάνει, φτύσει κι αρπάξει ο δικός σου Χρόνος. Γράψε. Με μελάνι. Άδειασε και μάζεψε Εσένα. Μια πένα, παρακαλώ!
Φοίβη.-
#ροζδύναμη
Γεια! Είμαι η Φοίβη Σιταρά, επαγγελματίας κειμενογράφος / δημοσιογράφος. Λατρεύω τις γάτες, τη Μουσική (goth, celtic, electro, classical), τη Σοκολάτα, τον Αφρώδη Οίνο, τις Μηχανές, τα HOGs (games). Με έλκουν οι άνθρωποι που ξέρουν να γελούν, να δίνουν, να ανοίγονται, να ψάχνονται.
Σχόλια