Στο περιθώριο

Στις μέρες μας το bulling το συναντάς παντού. Έχω ξαναμιλήσει για το συγκεκριμένο θέμα. Απλά έχει επεκταθεί τόσο πολύ αυτή η κατάσταση. Από όποια κατηγορία και να ξεκινήσεις πάντα καταλήγεις εκεί.

Σαν παιδί βίωσα και τον διαχωρισμό και να μην θέλουν να κάτσουν μαζί μου στο ίδιο θρανίο ή να μην παίξουν και μαζί μου. Ήμουν πολύ αγαθό και ήπιων τόνων παιδί. Αρκετές φορές βρέθηκα στο περιθώριο. Στην αρχή στεναχωριομουν παρά πολύ. Μετά όμως με πολλές συζητήσεις με την οικογένειά μου συνειδητοποίησα πως δεν γίνεται να ταιριάζεις με όλους.

Στο νηπιαγωγείο κάναμε παρέα όλα τα παιδιά. Με τα περισσότερα μέναμε και στην ίδια γειτονιά και παίζαμε κάθε απόγευμα στις αλάνες. Στο δημοτικό όμως άλλαξαν τα πράγματα. Από την Τετάρτη Δημοτικού τα παιδιά, όχι όλα,που κάναμε παρέα ξαφνικά σταμάτησαν να παίζουν μαζί μου. Στην πέμπτη δημοτικού χειροτέρεψε η κατάσταση. Θυμάμαι σε μία εκδρομή ότι μαζεύτηκαν κάποια παιδιά από την τάξη και μερικά από αυτά με είπαν να πάω να κάτσω μαζί τους αλλά ένα αγόρι αντέδρασε και είπε ότι αν πάω εκεί μαζί τους θα φύγει αυτός. Ότι δεν με θέλει στην παρέα τους. Και εγώ έφυγα και πήγα να κάτσω με άλλα παιδιά. Στην έκτη δημοτικού η συγκεκριμένη παρέα αποκαλούνταν η παρέα της τάξης και οι υπόλοιποι ήμασταν οι εκτός.

Στο γυμνάσιο δεν ήμουν μαζί τους γιατί μετακόμισα σε άλλο σπίτι,οπότε αναγκαστικά πήγα σε άλλο γυμνάσιο. Εκεί ήμασταν όλοι μια παρέα από όλα τα τμήματα. Βέβαια υπήρχαν και οι ίντριγκες αλλά και αυτά μες το πρόγραμμα είναι. Όχι στο γυμνάσιο δεν μπορώ να πω πως ένιωσα απομόνωση. Πέρασα πολύ ωραία.

Με κάποια από τα παιδιά του γυμνασίου συνεχίσαμε και στο λύκειο μαζί. Εκεί συνάντησα και τους συμμαθητές μου, δηλαδή αυτούς που δεν με ήθελαν, από το δημοτικό. Ήρθαν μου μίλησαν γιατί είχαν να με δουν από τότε που τελείωσε το δημοτικό. Απλά τους χαιρέτησα και τους χαιρετουσα καθ’όλη την διάρκεια του Λυκείου.

Στο λύκειο ήμουν ανάμεσα στις παρέες τις σχετικά ήσυχες. Οι πιο πολλοί κοιτούσαν να κάνουν παρέα με άτομα που φοράνε μάρκες και μόνο και είχαν μια καλύτερη οικονομική κατάσταση. Πολλές φορές κορόιδευαν για το τι φορούσαμε ή που δεν βαφομασταν. Εμένα οι παρέες μου και οι καλές μου φίλες ήταν εκτός σχολείου.

Μετά αφού τελειώσαμε και το σχολείο αυτά τα κορίτσια που με το ζόρι μας χαιρετούσαν ξαφνικά άρχισαν να χαίρονται που μας έβλεπαν και προσπαθούσαν να μας πιάσουν συζήτηση. Ειδικά μία από αυτές είχε κόψει επαφές με τις υπόλοιπες και ήρθε και μου ζήτησε συγνώμη για την συμπεριφορά της όλα αυτά τα χρόνια. Ναι συγχωρείς αλλά η πικρά πάντα μένει.

Δεν έχω κρατήσει καμία επαφή με παιδιά από το σχολείο μου πέρα από δύο τρία άτομα. Όχι δεν θα ήθελα να αλλάξει κάτι από εκείνα τα χρόνια. Με έκαναν αυτό που είμαι τώρα. Δεν ντραπηκα ποτέ γιατί δεν φορούσα επώνυμα ρούχα ή να είχαν οι γονείς μου μία καλύτερη οικονομική κατάσταση. Δεν θα άλλαζα με τίποτα τον άνθρωπο που έχω γίνει τώρα.