Πιστεύω εις έναν..εαυτόν ;;;!!!

• 

Α-πιστος. Ένα γράμμα διαφορά από την πίστη που ορκίστηκαν στον γάμο τους. Μόνο ένα γράμμα διαφορά, όμως η ίδια ένιωθε πως ο κόσμος όλος, ο κόσμος της, είχε γκρεμιστεί. Άλλωστε ο δικός της κόσμος, ήταν όπως έλεγε, ο σύζυγός της. Τόσα χρόνια η απόλυτη εμπιστοσύνη και τώρα το απόλυτο κενό.

Στο απόλυτο τότε, στο απόλυτο τώρα.

Παντρεμένοι από έρωτα και οι δύο πριν από κάποια χρόνια και σήμερα γονείς δύο παιδιών.
Ήρθαν για θεραπεία ζεύγους αποφασισμένοι να σώσουν τον γάμο τους και όλα όσα τους ένωναν όμως βαθύτερα η ίδια έψαχνε να βρει ένα μαγικό τρόπο να ξεχάσει και να μην πονάει άλλο. “Τον θέλω και είμαι ερωτευμένη μαζί του, όμως πως να αντέξω να συνεχίσω να ζω μαζί του; ρώτησε από την αρχή. Πως να ελέγξω τις σκέψεις που έρχονται και βιάζουν το μυαλό μου; Ναι, γιατί περί “βιασμού” σκέψης, άρα μυαλού, το βιώνει.”Θέλω να αντισταθώ και δεν μπορώ”. Εκεί που είμαι καλά, νιώθω πως έρχονται και με κυριεύουν και τότε επιτίθομαι λεκτικά,αρχίζω τις ειρωνείες και την αμφισβήτηση. Και τότε αυτός αντί να μου αποδείξει πως θέλει μόνο εμένα και κάνει τα πάντα για αυτό, ξαναμαζεύεται και δεν προσπαθεί. Αν με ήθελε και με αγαπούσε θα προσπαθούσε. Και τότε έρχεται η παράνοια. Ακολουθούν και άλλες σκέψεις, ασυνάρτητες και πιο επώδυνες.
       Τελικά μήπως μπορώ να τις ελέγξω αλλά δεν ξέρω πως; Ή μήπως βαθιά μέσα μου ξέρω και το πως, αλλά κάποιες φορές επιλέγω να μη μπορώ να το κάνω για να τον πληγώσω όπως αυτός; Για να του υπενθυμίζουν οι σκέψεις πως δεν ξέχασα και πως μπορεί και αυτός να με χάσει, για να του τονίζουν πως δεν είμαι η δεδομένη που πίστευε τόσα χρόνια και για να ξέρει πως δεν τον συγχώρεσα και ούτε θα το κάνω; Για να μου χρωστάει; Γιατί να πρέπει να ζήσω με τον ανταγωνισμό για την “άλλη”;

• 

Ίσως για να μην ξεχάσω να προστατεύομαι στο μέλλον από την προδωσια ή για να θυμάμαι πως δεν βοηθάει να έχω απόλυτη και άνευ όρων εμπιστοσύνη αλλά πιο πολύ από όλα για να μη ξεχάσω πως σε κάθε σχέση, αν θέλω να την κρατάω ζωντανή θα πρέπει να θυμάμαι να δίνω. Να θυμάμαι πως κάθε φορά που επικεντρώνομαι μόνο σε ένα πρόσωπο, χάνω την ισορροπία με κάτι άλλο και με κάποιο άλλο. Να θυμάμαι πως όταν αφοσιώνομαι δηλαδή στο ενα παιδί, απομακρύνομαι από το άλλο ή από την σχέση μου. Να θυμάμαι πως όσο προσκολλάω αλλού τόσο εγκαταλείπω την σχέση.
Και αυτό πονάει εξίσου τον άλλο.
      Μια α-πιστία, αλλού είδους. Αποδεκτή, θεμιτή και γεμάτη χαρά. Δεν παύει να είναι όμως απιστία οταν γίνεται με όρους απόλυτους. Όταν επίκεντρο γίνεται ο καρπός της σχέσης και όχι η ίδια η σχέση. Όταν επίκεντρο γίνεται ο καρπός της ελιάς και όχι το δέντρο. Διότι αν το δέντρο δώσει όλη του την βαρύτητα και την ενέργεια στην ελιά, ενδεχομένως να βγάλει μια δυνατή, ζουμερή και πεντανόστιμη ελιά όμως τα θρεπτικά της στοιχεία ίσως να μη φτάνουν να “ταϊσουν” όλο το δέντρο και τότε ίσως αργά αργά το υπόλοιπο δέντρο να αφυδατωθεί, να στεγνώσει και σιγά σιγά να ξεραθεί. Τότε, δεν θα ψάχνω να βρω τις αιτίες της ξηρασίας του δέντρου μου στο ότι δεν έβρεξε φέτος μιας και είχα την επιλογή να το ποτιζώ και εγώ.
      Να δίνω. Να θυμάμαι να δίνω. Το ίδιο ειλικρινά και αγνά όπως στην αρχή. Όπως τότε που έδινα για τη σχέση μας. Που έδινα για να είμαι καλά και δεν κοιτούσα τι έπαιρνα, διότι όσο έδινα όμορφα τόσο έπαιρνα όμορφα και τόσο γεμάτος ένιωθα. Όταν όμως άρχισα να δίνω λίγα τότε ήταν που πραγματικά άρχισα να παρατηρώ αλλαγές. Και όσο διεκδικούσα με ένταση και άσχημο τρόπο και άλλα, τόσο λιγόστευαν όλα και τόσο η επικοινωνία εξαφανιζόταν.

• 

     Να ξαναερωτεύομαι. Κάθε μέρα. Να βρίσκω λόγους, να φτιάχνω αιτίες, να ξαναζώ τα έντονα συναισθήματα. Να ζω το σήμερα. Να ζω με πάθος για το τώρα και όχι για το πάντα. Αυτό το τόσο μακρινό και αόριστο αλλά για το σήμερα, αυτό το τόσο συγκεκριμένο και ορατό.

     Το να αναζητώ λοιπόν τις ευθύνες στον άλλο αποκλειστικά και να έχω το ρόλο του θύματος και να υιοθετώ την έκφραση “κοιτάξτε τι μου έκανε” αφηγώντας την ιστορία μου σε όλους έχει αποδειχθεί πως δεν είναι λειτουργικό διότι συνεχίζει να ανατροφοδοτεί μια στάση γεμάτη λύπηση για τον εαυτό, γεμάτη μιζέρια και πόνο. Εφόσον λοιπόν επέλεξες να μείνεις διότι έχεις όμορφα συναισθήματα για τον άλλο ακόμη και πιστεύεις πως και ο ίδιος είναι εκεί για εσένα και δεν κάθεται δίπλα σου γιατί απλά μαγειρεύεις νόστιμα, τότε φέρσου υπεύθυνα προς τον εαυτό σου πρωτίστως και μετά προς την σχέση σου.  Το τι θα κάνει ο άλλος αντικριζοντας αυτή σου την στάση, αφορά λοιπόν τον άλλο και σε καμία περίπτωση εσένα διότι δεν μπορείς να ελέγξεις την συμπεριφορά του όσο και να θέλεις – ίσως και μη συνειδητά-.
        Άκου λοιπόν την καρδιά σου και σεβάσου τα συναισθήματά σου διότι μέσω αυτών διαμορφώνονται και οι σκέψεις. Και ο πόνος γεννιέται από λανθασμένες σκέψεις και έτσι χάνεις τον στόχο σου.
       Να θυμάσαι πως οι σκέψεις που σε οδηγούν στο παρελθόν δεν είναι παρά παιχνίδια του μυαλού για να υπερασπιστεί τις πράξεις του σήμερα και να ικανοποιήσει το πληγωμένο σου ΕΓΩ. Βιώνοντας όμως πραγματικά το παρόν και κάνοντας σκέψεις για το κοινό μέλλον έρχεσαι κοντά σε εσένα και ικανοποιεί τις ανάγκες σου και κατ’επεκταση τις ανάγκες της σχέσης σου, μιας και η σχέση αυτή καλύπτει πολλές ανάγκες σου αλλά κυρίως διότι και η ίδια είναι μια ανάγκη.
      Συγχώρεσε πρώτα τον εαυτό σου που του επέτρεψες να βιώσει τέτοιο πόνο και τόσο οδυνηρά συναισθήματα. Που τον άφησες να ζει μέσα στον φόβο και στη θλίψη. Και θα δεις πως η συγχώρεση του άλλου δεν θίγει το ΕΓΩ σου αλλα εσένα μιας και συγ-χωρώντας εσένα και έπειτα τον άλλο, επιτρέπεις την αγάπη να ξανανθίσει κρατώντας αυτή τη φορά τις ισορροπίες για να τραφεί όλο το δέντρο σου βιώνοντας εκ νέου την αναζωογόνησή του. Τώρα γνωρίζεις και ξέρεις τι εξαρτάται από εσένα και τι όχι.

Αλήθεια, εσύ που πιστεύεις; Σε ποιον άραγε;