Αποτύπωματα στην Αθήνα

Υπάρχει μια λέξη που χρησιμοποιείται πολύ τελευταία, είναι το «αποτύπωμα». Ακούμε για το ενεργειακό αποτύπωμα, για το ψηφιακό αποτύπωμα.

Εμένα με γοητεύουν τα αποτυπώματα των σπιτιών. Αυτά που βλέπω στους τοίχους της Αθήνας. Το φάντασμα ενός παλιού σπιτιού. Το αντίγραφό του σε μια κάθετη επιφάνεια, τον τοίχο ενός μεταγενέστερου κτιρίου που χτίστηκε κολλητά πάνω του και το οποίο τώρα πια είναι ο μοναδικός μάρτυρας της ύπαρξης του παλιού.

Βλέπω τους τοίχους που χώριζαν τα δωμάτια, την πλάκα, που βρίσκονταν, που ήταν η δίρριχτη στέγη, παρατηρώ την τοιχοποιία χωρίς το σοβά. Ό,τι έχει απομείνει, δηλαδή. Κάποιες φορές το «αποτύπωμα» είναι σαν την προβολή με προτζέκτορα της τομής πάνω σε ένα τοίχο. Τα αποτυπώματα με γεμίζουν νοσταλγία, περιέργεια και ενδιαφέρον. Σκέφτομαι πως θα ήταν το κτίριο, αυτό που δεν υπάρχει πια.

Κάποιες φορές έχω πετύχει τοίχο μπάνιου με το χαρακτηριστικό μικρό βεραμάν πλακάκι, (nowadays το λέμε το χρώμα της «μέντας»), αυτό το χρώμα μεταξύ γαλάζιου και ανοιχτού πράσινου. Ένα ιδεατό χρώμα πεντακάθαρου νερού. Μια απόχρωση που παραπέμπει σε καθαριότητα. Προφανώς ήταν πολύ της μόδας κάποτε.

Και τα θεμέλια είναι για κάποιους αποτύπωμα. Για μένα όχι, τα θεμέλια σε αρχαία ή νεώτερα  ερείπια ξυπνούν μέσα μου την αρχαιολόγο αλλά δεν με αγγίζουν καθόλου με τον τρόπο που μου προκαλούν το ενδιαφέρον τα αποτυπώματα. Είναι απλά ένα ίχνος. Με τίποτα δεν έχω την αίσθηση του σπιτιού ή του χώρου που ήταν από πάνω.

Με ενοχλεί λίγο όταν βλέπω τα αποτυπώματά μου συλημένα από γκράφιτι. Είναι τόσο όμορφα από μόνα τους που δεν μπορώ να φανταστώ ότι γίνονται ωραιότερα με τις μουτζούρες. Κατά ένα παράδοξο τρόπο σε ένα ολοκαίνουριο τοίχο μοντέρνου κτιρίου δεν θα με ενοχλούσαν, στα αποτυπώματα όμως με εκνευρίζουν. Δεν προσφέρουν τίποτα.   

Κάπου – κάπου πετυχαίνω τοίχους που έχουν διατηρήσει ακόμα τα χρώματά τους. Το καλύτερό μου. Είναι υπέροχα τότε. Παρόλο που έχουν ξεθωριάσει μπορώ να τα φανταστώ στην αρχική τους λάμψη και ζωντάνια. Συγχρόνως, στοιχηματίζω που να ήταν το σαλόνι, που τα υπνοδωμάτια. Στο σωμόν δωμάτιο, σίγουρα το καλύτερο του σπιτιού, αφού έβλεπε στον δρόμο, έχει διατηρηθεί και η γύψινη μπορντούρα στον τοίχο, γεγονός σχεδόν απίθανο.

Το αποτύπωμα είναι η ακτινογραφία ενός σπιτιού. Όταν πετυχαίνω τέτοιες ακτινογραφίες, λειτουργώ στην πόλη σαν τουρίστας. Μου αρέσουν και τις φωτογραφίζω. Με ενδόμυχη απορία αν θα τις ξαναβρώ. Γιατί πάντα σκέφτομαι ότι η πόλη είναι ζωντανή και εξελίσσεται. Την επόμενη φορά τα αποτυπώματα μπορεί να είναι γεμάτα γκράφιτι, απαίσια λερωμένα. Ή μπορεί να είναι τελείως εξαφανισμένα, να έχει ξυστεί και καθαριστεί ο τοίχος και να μην τα ξαναδώ. Και το ότι τα βλέπω τώρα, συμβαίνει από τύχη, από συγκυρία. Αν τα πράγματα είχαν γίνει “σωστά”, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Όσο κι αν αρέσουν σε μένα δεν παύουν να είναι τελείως εφήμερα. Και πολύ γοητευτικά.

#ροζδύναμη