Πρέπει να κλειστούμε στο σπίτι. Θα κλειστούμε στο σπίτι. Να μην δούμε τους γονείς μας για να μην τους θέσουμε σε κίνδυνο. Δεν θα τους δούμε. Να μην πηγαίνουμε πουθενά τα παιδιά. Δεν θα τα πάμε. Το παίρνουμε, το πήραμε συνειδητά απόφαση, δεν είναι κάτι τραγικό. Και κάπου εκεί σκαλώσαμε. Ξαφνικά ήρθε το σύμπαν ανάποδα. «Εγώ δεν θα κάτσω μέσα, πως θα αντέξουμε, τι θα κάνουμε όλη μέρα, ποιος θα μου απαγορεύσει εμένα να βγω, που θα αφήσω τα παιδιά». Οτιδήποτε μας βγάζει από την υποτιθέμενη βολή μας αυτόματα γίνεται εχθρικό και κατακριτέο. Διαφωνώ κάθετα. Είμαστε ψύχραιμοι και το διαχειριζόμαστε σωστά.
Συγχρόνως, δεν πρέπει να φοβόμαστε. Στον αντίποδα των παραπάνω, οι σπασμωδικές ακραίες συμπεριφορές του «σαρώνω τα ράφια, βάζω τη μάσκα μου ανάποδα, έκαψα τα χέρια μου από το αντισηπτικό, έχω χλωρίνη και χαρτί υγείας μέχρι τα Χριστούγεννα». Όλα αυτά είναι μια εκδήλωση φόβου. Αν αυτός προέρχεται από άγνοια, αμάθεια, έλλειψη αυτοπεποίθησης ή κάτι άλλο, δεν γνωρίζω. Όμως με τρομάζει να τον βλέπω να καταλαμβάνει τους ανθρώπους, ύπουλα και άμεσα.
Αν κάτι μας βοήθησε να εξελιχθούμε ως είδος είναι η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα. Όσοι άλλαξαν, επιβίωσαν. Οπότε… να αλλάξουμε.
Και έτσι αλλάζει η καθημερινότητά μας. Αλλάζει σε κάτι καινούριο και μεταλλάσσεται κάθε μέρα. Άλλα λέγαμε και κάναμε προχθές, άλλα λέμε και κάνουμε σήμερα και άλλα θα λέμε και θα κάνουμε σε τρεις μέρες. Βρήκαμε, βρίσκουμε και θα βρίσκουμε νέες ισορροπίες. Γιατί μπορούμε, γιατί είναι θέμα επιλογής, απόφασης και πρωτίστως θέλησης.
Και κάτι θετικό μέσα από όλο αυτό. Είναι εντυπωσιακό πόσο πιο ευρηματικοί γινόμαστε όταν περιορίζονται τα δεδομένα. Η “έλλειψη” δραστηριοτήτων και η μείωσή τους μας κάνει πιο έξυπνους, πιο επίμονους και ευρηματικούς. Και μας δίνει το άλλοθι που δεν είχαμε για την τακτοποίηση εκκρεμοτήτων. Εκκρεμότητες μέσα στο σπίτι, τηλεφωνήματα σε κάποιους που αναβάλαμε επ’ άπειρον, κουτάκια που χάσκανε και τώρα κλείνουν ένα ένα.
Μήπως ένα pause αποδεικνύεται τελικά λυτρωτικό; Μήπως ένα διάλειμμα στη ρουτίνα, στην δεδομένη καθημερινότητά μας είναι το ανέλπιστο δώρο μιας παράξενης και αναπάντεχης πληγής;
#ροζδύναμη
Είμαι η Ελένη και όταν έχω χρόνο, γράφω. Για ό,τι τύχει και ό,τι προκύψει. Προτιμώ το αλμυρό από το γλυκό, την bitter από τη γάλακτος και τους θετικούς ανθρώπους από τους γκρινιάρηδες. Αν με κάνεις να γελάσω και αν με πείσεις, με κέρδισες.
Σχόλια