Όταν τα παιδιά σου είναι μικρά και μέχρι να φτάσουν όλα περίπου τεσσάρων-πέντε χρονών ζεις το καλοκαίρι και τις διακοπές διαφορετικά. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, με άλλο πρόγραμμα και άλλες συνήθειες.
Όταν ετοιμάζει η μικρομάνα τις βαλίτσες για τις διακοπές τρώει ώρες να σκεφτεί τι να πάρει για τα παιδιά. Στο τέλος, μην μπορώντας να αποφασίσει και μην ξέροντας τι θα της χρειαστεί, καταλήγει και παίρνει όλα, μα όλα, τα ρούχα των παιδιών της. Αποτέλεσμα αυτού είναι το 50% των αποσκευών να ανήκει στα μωρά, το 40% στο σύζυγο και 10% στην ίδια, γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς τι θα φορέσει αυτή, στο τέλος με μαγιό και τρία παρεό θα τη βγάλει.
Η άμαθη και ρομαντική μικρομάνα κάνει τραγικά λάθη. Παίρνει π.χ. μαζί της βιβλία για να διαβάσει στην παραλία. Μην γελάτε, παρακαλώ. Έτσι όπως τα φέρνει στις διακοπές, έτσι τα γυρίζει πίσω στην Αθήνα (ούτε τη τσάντα δεν ανοίγει). Το παίρνει απόφαση μετά το δεύτερο καλοκαίρι και δεν ξανακουβαλάει περιττό βάρος.
Στην παραλία εμφανίζεται ως συμπαθές ιπποειδές με δυο-τρεις τσάντες θαλάσσης, για τις πετσέτες, τα αντηλιακά, τα μωροφαγητά, τις αλλαξιές, τα πάμπερ (αν δεν έχει απαλλαγεί) και τα αξεσουάρ εκσκαφών: κουβαδάκια, τσουγκρανάκια, φτυαράκια, καλουπάκια, ζωάκια, νεροπίστολα κλπ κλπ κλπ
Το πιθανότερο βέβαια είναι να μην την πετύχετε στην παραλία. Γιατί η μικρομάνα έχει άλλο πρόγραμμα, έχει το πρόγραμμα της τρίτης ηλικίας. Εμφανίζεται γύρω στις 9.00 στην παραλία και στις 10.30, ως άλλη Σταχτοπούτα, μαζεύει άρον-άρον τα συμπράγκαλα της και φεύγει. Και μετά ξαναέρχεται το απόγευμα, πάλι φορτωμένη, για να ξανακάνουν τα παιδιά μπάνιο. Γιατί στη θάλασσα μόνο τα παιδιά της κάνουν μπάνιο και χαίρονται. Η μικρομάνα (και ο μικροπατέρας, βέβαια) προσέχουν τα παιδιά ή φτιάχνουν κάστρα. Εναλλάξ.
Ενδιαφέρον προκαλεί το πως μπαίνει στη θάλασσα η μικρομάνα. Μπαίνει σιγά σιγά στο νερό, γιατί είναι κρυουλιάρα. Τη στιγμή που επιτέλους καταφέρνει να μπει μέχρι τη μέση και είναι έτοιμη για το μεγάλο ντου… τότε ΠΑΝΤΑ θα τη φωνάξουν, κάτι έχει γίνει και πρέπει οπωσδήποτε να βγει έξω. Είναι μπάνιο αυτό;
Τι σκέφτεται αυτή; «γμτ, πάλι δε βούτηξα! Και ήμουν τόσο κοντά!», «Θα δω τι θέλουν και θα ξαναμπώ αμέσως!».
Τι σκέφτονται οι υπόλοιποι λουόμενοι που την παρακολουθούν; «Κλασική κατουρλοβουτιά!». «Σα δε ντρέπεται, μπήκε μέχρι τη μέση στο νερό για να μην τρέχει στην τουαλέτα». «Κοίτα την, και καλά κρύωσε και θα βγει τώρα!».
Τι απαντάει αυτή όταν τύχει και της πουν οι άλλοι ότι έκανε «κατουρλοβουτιά»; Αφού περάσουν μερικά δευτερόλεπτα, για να γίνουν οι απαραίτητες εγκεφαλικές συνάψεις, με ειλικρίνεια και ελαφριά συστολή απαντάει: «Δίκιο έχετε, η βουτιά μου στη θάλασσα διαρκεί δυστυχώς πολύ λίγο, όσο ένα κατούρημα» (Θυμίζω, δεν είναι χαζή, απλά είναι σε άλλο σύμπαν, τα ΄παμε αυτά!).
Να είστε επιεικείς με τις μικρομάνες. Δείξτε οίκτο. Ζούνε το δικό τους καλοκαίρι. Της κατουρλοβουτιάς.
#ροζδύναμη
Είμαι η Ελένη και όταν έχω χρόνο, γράφω. Για ό,τι τύχει και ό,τι προκύψει. Προτιμώ το αλμυρό από το γλυκό, την bitter από τη γάλακτος και τους θετικούς ανθρώπους από τους γκρινιάρηδες. Αν με κάνεις να γελάσω και αν με πείσεις, με κέρδισες.
Σχόλια