Τα κουνούπια και εγώ πορευόμασταν στο σύμπαν παράλληλα, χωρίς να ενοχλούμε ιδιαίτερα ο ένας τον άλλον. Όσες φορές συναντηθήκαμε υπήρξε μια αμοιβαία ανοχή. Με τσίμπαγαν, δεν τους έδινα σημασία, είχα μια μικρή φαγούρα, όπως όλος ο κόσμος, και λίγο μετά μου πέρναγε.
Όλα αυτά μέχρι πέρσι. Που τα κουνούπια κήρυξαν πόλεμο. Που οι πιο επιτήδειες μονάδες κρούσης αποφάσισαν να με δοκιμάσουν, σωματικά και ψυχολογικά. Μήπως έγινα πιο γλυκιά; Μήπως έφερα μια εξωτική allure από το Μπαλί, στην οποία δεν μπορούν πια τα ημεδαπά να αντισταθούν; Μήπως «ου γαρ μόνον»; Δεν ξέρω. Το γεγονός πάντως είναι ότι από πέρσι ελικόπτερα-κουνούπια μου επιτίθενται και φεύγοντας αφήνουν πίσω τους μεγάλες ενοχλητικές κοκκινίλες. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποια αλλεργία. Που τέτοια τύχη. Κουνούπια-δράκουλες είναι, απεφάνθη η δερματολόγος και μου έδωσε και μια κορτιζονούχα κρεμούλα, γιατί αν δεν την βάζω, λέει, θα μου μείνουν σημάδια όλα τα τσιμπήματα.
Πώς καταλαβαίνουμε ότι ήρθε το καλοκαίρι; Από το κατέβασμα των καλοκαιρινών; Από το αιρκοντίσιον που αναγκαζόμαστε να ανάψουμε στο αυτοκίνητο γύρω στις 2,00 μ.μ.; Από τα παγωτά που γεμίζει η κατάψυξη; Από τα παγωτά που βάζουν μερικές στο εξώφυλλό τους στο φβ; Όχι, βέβαια. Καλοκαίρι έρχεται όταν αγοράζεις τα αροξόλ υγρά και τα φιδάκια με τις σακκούλες.
Τρία κουνούπια με τσίμπησαν πριν από λίγο. Άργησα να ανάψω τα φιδάκια και δεν τα ζάλισα εγκαίρως. Τα φαντάζομαι να πετάνε τώρα στον εναέριο χώρο της Γλυφάδας, ικανοποιημένα, τρεις σάπιοι μπυροκοιλιές (διόρθωση: αιματοκοιλιές), σιχαμένα, ευχαριστημένα που μου ρούφηξαν το αιματάκι μου. Και τώρα κάθομαι με την κορτιζονούχα στο χέρι, ένα φιδάκι στο ένα μέτρο δεξιά και ένα στο ένα μέτρο αριστερά.
Έτσι κι ανάψω κι άλλο, από αύριο θα απαντάω στο «Πυθία».
#ροζδύναμη
Είμαι η Ελένη και όταν έχω χρόνο, γράφω. Για ό,τι τύχει και ό,τι προκύψει. Προτιμώ το αλμυρό από το γλυκό, την bitter από τη γάλακτος και τους θετικούς ανθρώπους από τους γκρινιάρηδες. Αν με κάνεις να γελάσω και αν με πείσεις, με κέρδισες.
Σχόλια