Καλοκαίρι είναι …

Καλοκαίρι είναι να κοιμάσαι αργά και να ξυπνάς αργά.

Καλοκαίρι είναι όταν δεν έχεις πρόγραμμα. Όταν ξυπνάς το πρωί και δεν έχεις οργανώσει τίποτα. Και περνάς τη μέρα όπως προκύψει και βγει εκείνη τη στιγμή.

Καλοκαίρι είναι όταν τρως το μεσημέρι καγιανά. Και όταν το απόγευμα χτυπάς ξυλάκι Φλορεάλ, το παλιό εκείνο ξυλάκι που έτρωγες μικρός, το απλό, χωρίς φανφάρες, με την “ψεύτικη” σοκολάτα απέξω.

Καλοκαίρι είναι να μυρίζει ευκάλυπτος. Και να διακόπτεται που και που η διακριτική μυρωδιά του από τηγανίλα.

Καλοκαίρι είναι να είναι η θάλασσα ζεστή. Και να κολυμπάς μέσα για ώρα.

Καλοκαίρι είναι να μην φυσάει στην παραλία και να μην σου κάνει ο αέρας αμμοβολή και πήλινγκ στο δέρμα ταυτόχρονα.

Καλοκαίρι είναι να διαβάζεις Ιούλιο Βερν και να χαζεύεις τα σχολικά βιβλία και τα επιτραπέζια των γονιών σου.

Καλοκαίρι είναι να ξεχωρίζεις τα ώριμα φυστίκια από το δέντρο και να τσιμπάς μόνο αυτά με την ροζ φλούδα που μέσα είναι ανοιχτά. Δεν υπάρχει πιο νόστιμο πράγμα από το ολόφρεσκο φυστίκι με το διάφανο τσόφλι.

Καλοκαίρι είναι να σκαλίζεις στα συρτάρια σου τα καλοκαιρινά και να πετυχαίνεις ρούχα που δεν έχεις δει για έντεκα μήνες και να χαίρεσαι σα να συνάντησες παλιό φίλο.

Καλοκαίρι είναι τα φιδάκια το βράδυ και τα τζιτζίκια πρωί και βράδυ.

Καλοκαίρι είναι να πετυχαίνεις σε κήπο κοράλλι και να θυμάσαι τα κοράλλια στο εξοχικό των παππούδων σου φυτεμένα σε παροπλισμένο, λίγο σκουριασμένο ντενεκέ λαδιού.

Καλοκαίρι είναι να τρως βανίλια υποβρύχιο (γουρουνιά, το ξέρω) με παγωμένο νερό σε θολωμένο ποτήρι.

Καλοκαίρι είναι ο μεσημεριανός ύπνος. Ακόμα κι αν δεν κοιμηθείς τελικά, η βεβαιότητα ότι μπορείς να το κάνεις.

Καλοκαίρι είναι ένας καφές την ημέρα, οπωσδήποτε και μόνο ελληνικός, μόλις σηκωθείς από τη μεσημεριανή σιέστα.

Καλοκαίρι είναι να κάθεσαι ακίνητη, ανάσκελα στη θάλασσα, με κλειστά τα μάτια και όταν τα ανοίγεις να είναι ο κόσμος όλος μπλε.

#ροζδύναμη