Σε ένα ονειρεμένο μέρος, κρυμμένο στην ορεινή Αιγιάλεια, δύο φίλοι έχουν κάνει πραγματικότητα το όνειρό τους και μέσα σε αυτό και ένα Λαογραφικό Μουσείο. Ανάμεσα σε αντίκες πορσελάνες υπάρχουν αντικείμενα εποχής και παλιά οικιακά σκεύη. Όπως για παράδειγμα τα εικονιζόμενα αλατοπίπερα. Όταν τα είδα αυτά τα αλατοπίπερα, μου θύμισαν παππού-γιαγιά. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα είχαν οι γιαγιάδες όλων μας. Δεξιά, θήκη για αλάτι, αριστερά για πιπέρι και στη μέση για οδοντογλυφίδες. Απαραίτητο αξεσουάρ πάνω στο τραπέζι, δεν καθόμασταν για φαΐ αν δεν υπήρχε.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί αυτό το αντικείμενο δεν προχώρησε στις επόμενες γενιές. Έχουμε άπειρες ηλιθιότητες στις κουζίνες μας που ίδιες ή παρόμοιες χρησιμοποιούμε τα τελευταία πενήντα χρόνια: πας πουρέ, ψαριέρα, ακονιστήρι και πολλά άλλα. Γιατί το γυάλινο αλατοπιπεράκι δεν είναι ένα από αυτά;
Σπάω το κεφάλι μου. Ανασύρω μνήμες από το μυαλό μου. Ο παππούς βουτάει -ομολογουμένως- άγαρμπα τα τρία δάχτυλά του στο πιπέρι και μετά στο αλάτι για να νοστιμέψει τα αχνιστά αυγά μάτια. Συνειδητοποιώ τώρα καλύτερα την εικόνα. Από την άλλη μεριά, γιαγιά με επιμελώς κρυμμένο βλέμμα γκργκρ@##!μπφφφγκρ!@ απόγνωσης βρίσκεται στα όρια φρικαρίσματος για το γεγονός ότι ο παππούς έχει σκορπίσει το μισό αλάτι και πιπέρι παντού και έχει στολίσει το τραπεζομάντηλο. Επίσης αναρωτιέμαι μόλις τώρα σε τι φάση να ήταν ο δικός της ψυχαναγκασμός βλέποντας τα πιπέρια να μουτζουρώνουν το αλάτι. Γιατί βέβαια ο μη-OCD παππούς έπαιζε σύστημα το “πρώτα πιπέρι- μετά αλάτι” και όχι το “πρώτα αλάτι- μετά πιπέρι”.
Πώς την πάτησε έτσι το αλατοπίπερο; Ένα φαινομενικά αθώο πραγματάκι που άντεχε, δεν λερωνόταν εύκολα και το βλέπαμε στην καθημερινή αλλά και την πιο επίσημη εκδοχή του: ναι, ναι υπήρχε και σε πιο επίσημη εκδοχή για τις γιορτές με ασημένια γείσα και μικροσκοπικά κουταλάκια (πιο μικρά από του εσπρέσσο), με τα οποία μετέφερες το αλάτι και το πιπέρι στο πιάτο σου. Ωστόσο, το ίχνος από την αλατοπιπεριέρα μέχρι το πιάτο ήταν σαν παρέλαση μυρμηγκιών. Να τα λέμε κι αυτά.
Σιγά σιγά τα κομμάτια του παζλ ενώνονται. Να πως εξηγούνται όλα. Το συγκεκριμένο “εργαλείο” εκνεύριζε τη γιαγιά μου. Πιθανόν δε και άλλες γιαγιάδες. Ό,τι εκνευρίζει τις γυναίκες και τους σπάει τα νεύρα δεν πάει παραπέρα. Δεν το δίνουν στις επόμενες. Γίνεται είδος υπό εξαφάνιση. Εξαφανίζεται.
Και το βρίσκεις μόνο στο μουσείο.
#ροζδύναμη
Είμαι η Ελένη και όταν έχω χρόνο, γράφω. Για ό,τι τύχει και ό,τι προκύψει. Προτιμώ το αλμυρό από το γλυκό, την bitter από τη γάλακτος και τους θετικούς ανθρώπους από τους γκρινιάρηδες. Αν με κάνεις να γελάσω και αν με πείσεις, με κέρδισες.
Σχόλια