Άχ, Χειμώνας. Ανοίγεις το παράθυρο να αερίσεις και η μυρωδιά σε αιφνιδιάζει. Τα πρώτα τζάκια άναψαν! Ο αέρας μοσχομυρίζει ξύλο καμμένο. Μπορεί να μυρίσει και λίγο πετρέλαιο που βάλαν οι τελευταίοι των Μοϊκανών.
Χειμώνας. Κρύο, παπλώματα, μπουφάν. Αλλαγή φαγητών, πιο πολλές σούπες, πιο βαριά μπαχαρικά, πιο πολύ αλκοόλ, κόκκινο κρασί. Τσαγάκια, σοκολάτες. Σε λίγο θα αρχίσουν τα μελομακάρονα, οι κουραμπιέδες και τα τσουρέκια.
Αχ, κρύο! Καιρός για δύο. Χουχουλιάσματα πάνω σε μοκέτες μπροστά στο τζάκι, με ημίφως. Ναι, ναι, σηκώστε τα φρύδια σας πονηρά.
Έτσι κι εγώ, έχω εδώ κάτι ανήθικες προτάσεις για ανταλλαγή σωματικών υγρών και ατελείωτες ώρες ηδονής. Από ποιον; Από το τελευταίο κουνούπι που προφανώς έχει μείνει ζωντανό στη Γλυφάδα, στο Λεκανοπέδιο, στο νομό Αττικής, στην Ελλάδα εν πάση περιπτώσει. Είναι ένα μεταλλαγμένο κουνούπι με αντοχή στο κρύο, θεωρώ ότι σίγουρα πέρασε και covid πρόσφατα. Του λέω ότι δεν ενδιαφέρομαι. Αλλά με έχει βάλει στο μάτι. Δεν το πιάνει ούτε το αντικουνουπικό, ούτε η μεθυστική εσάνς “Crilen” που φοράω. Αυτό εκεί, επιμένει να με κάνει δικιά του. Κάθε βράδυ λοιπόν εμφανίζεται με βραχνό βζζζζ βζζζζ γεμάτο υποσχέσεις και ενώ εγώ κουκουλώνομαι σαν τη μούμια του Ραμσή, αυτό με κάποιον τρόπο βρίσκει μια χαραμάδα και με τσιμπάει.
Αν και το «τσιμπάει» είναι ένας ευφημισμός. Γιατί δεν με τσιμπάει, μου κάνει αφαίμαξη, παίρνει μια μπουκάλα αίμα, μου κατεβάζει την πίεση από το 9/5 στο 5/3. Βάλε τη χλωμάδα μου, βάλε τους μαύρους κύκλους, βάλε την αιμοδοσία, στο τέλος γίνομαι η νύφη του Τιμ Μπάρτον. Και μου αφήνει και μια ωραία κοκκινίλα στο τρύπημα, την οποία θέλει να αποκαλεί πιπιλιά. Φεύγει με υπόκωφο, βαθύ βζζζζ και μου δίνει ραντεβού για το επόμενο βράδυ.
Πού κρύβεται όλη την ημέρα, δεν ξέρω. Σίγουρα πέφτει σε ημερήσια νάρκη, γιατί με τίγκα την κοιλιά από το αίμα μου, σίγουρα αντέχει 24 ώρες μέχρι να ξαναεμφανιστεί. Μαζί με το χριστουγεννιάτικο δέντρο στόλισα και όλες τις πρίζες του σαλονιού, της κουζίνας και του υπόλοιπου σπιτιού υγρά εντομοαπωθητικά. Το ψάχνω εναγωνίως, θέλω να το πετύχω σε μια στιγμή αδυναμίας ή θολούρας. Και να πάρω το αίμα μου πίσω. Κυριολεκτικά.
#ροζδύναμη
Είμαι η Ελένη και όταν έχω χρόνο, γράφω. Για ό,τι τύχει και ό,τι προκύψει. Προτιμώ το αλμυρό από το γλυκό, την bitter από τη γάλακτος και τους θετικούς ανθρώπους από τους γκρινιάρηδες. Αν με κάνεις να γελάσω και αν με πείσεις, με κέρδισες.
Σχόλια