Οι ηρωίδες μου

Ένας πολυταξιδεμένος ερημίτης με ρώτησε κάποτε ποιοι είναι οι ήρωες μου. Του απάντησα ότι δεν έχω ήρωες. Όταν ήμουν έφηβη, δεν κρέμαγα αφίσες στο δωμάτιό μου, δεν μάζευα φωτογραφίες τραγουδιστών, ηθοποιών, αθλητών ή άλλων προσωπικοτήτων. Δεν μου έκανε ποτέ αίσθηση να βάλω κάποιον πάνω σε ένα βάθρο και να τον προσκυνώ ή να διακηρύττω ότι είναι ο ήρωάς μου. “Ωραία τότε”, συνέχισε εκείνος, “ποιες είναι για σένα ηρωικές μορφές; Μην μου απαντήσεις αμέσως.” Και δεν του απάντησα, γιατί δεν είχα τι να του πω.

Παρά ταύτα η σκέψη έμεινε καρφωμένη στο μυαλό. Πώς την ξεχωρίζεις την ηρωική μορφή; Πώς την διαλέγεις; Για το σύνολο; Για επιμέρους ιδιότητες; Για την επαγγελματική πορεία; Για τα “κληροδοτήματα προς την ανθρωπότητα”; Γιατί αυτή και όχι η άλλη; Και γιατί όχι εγώ; Εν πάση περιπτώσει, η καθημερινή ρουτίνα βάζει στην άκρη τέτοια ερωτήματα. Το τρέξιμο στη δουλειά, οι υποχρεώσεις του σπιτιού, οι ευθύνες των μαμάδων για τα παιδιά, τα διαβάσματά τους, τα πέρα-δώθε είναι η καθημερινότητα.

Τρέφω μεγάλο σεβασμό στις μαμάδες που, πέρα από όλα αυτά τα τρεχάματα, έχουν και άλλα να αντιμετωπίσουν. Ας πούμε, την μαμά που το παιδί της δεν συνεννοείται μαζί της, όχι από πείσμα, αλλά γιατί δεν μπορεί να συνεννοηθεί. Την μαμά που το παιδί της την χτυπάει με ανεξέλεγκτη βία, γιατί δεν καταλαβαίνει τη δύναμή του. Που τη χτυπάει γιατί δεν το πιάσανε τα φάρμακα. Την μαμά που φτάνει συχνά στα όρια της απελπισίας, όχι γιατί δεν είναι δυνατή, αλλά γιατί δεν βλέπει “φως στο τούνελ”. Τη μαμά που περνάει κάθε χρόνο το παιδί της από την επιτροπή για να αποδείξει το αυταπόδεικτο, το προφανές, το αυτονόητο. Τη μαμά που βγαίνει από την επιτροπή και πλέον δεν έχει το κουράγιο ούτε να κλάψει, μα ούτε να γελάσει με τη φαιδρότητα της κατάστασης. Την μαμά που κολλάει τους γιατρούς στον τοίχο με τις ερωτήσεις που τους κάνει. Την μαμά που κάνει πειράματα με φόβο ψυχής μέχρι να βρει το τελικό κοκτέηλ φαρμάκων που θα πιάνει το δικό της παιδί.

Ή την μαμά που παλεύει με αυτοάνοσο. Αυτοάνοσες λένε οι γιατροί τις ασθένειες που δεν μπορούν να εξηγήσουν. Πετάνε τη λέξη και καθάρισαν. Την μαμά που κάθεται δίπλα στο παιδί της την ώρα που κοιμάται εκείνο και είναι έτοιμη να του βάλει στο στόμα ένα κομμάτι σοκολάτα ή να του χώσει ινσουλίνη, ανάλογα με το μπιπ. Που φοβάται να κοιμηθεί μην και τυχόν πέσει εκείνη την ώρα το παιδί της σε κώμα. Τη μαμά που σκέφτεται τους άλλους πριν από όλους τους άλλους. Την μαμά που η ανησυχία της -η δικαιολογημένη ανησυχία της- γίνεται δεύτερη φύση.

Την μαμά που το παιδί της έχει παρά φύσιν έδρα. Και προσπαθεί να κολλήσει το σακκουλάκι στη στομία και αυτό δεν κολλάει. Την μαμά που δείχνει ψύχραιμη και σίγουρη μπροστά στο παιδί, ενώ από μέσα της είναι η ακροβάτης του cirque du soleil. Την μαμά που θα κληθεί, μεγαλώνοντας το παιδί, να του διδάξει να τη χειρίζεται μόνο του. Την μαμά που υφίσταται μπούλινγκ για το παιδί της, ένα μπούλινγκ κρυφό και ανομολόγητο από ανθρώπους που δεν περίμενε.

Να η απάντησή μου. Να οι ηρωίδες! Τρέφω απεριόριστο σεβασμό για όλες αυτές τις μαμάδες. Είναι πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου. Αυτές είναι οι ηρωίδες μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τι περνάνε και τι αισθάνονται, αλλά τους το αναγνωρίζω. Και βέβαια, αυτές καθόλου δεν ενδιαφέρονται για τον σεβασμό μου, την εκτίμηση μου ή την αναγνώριση. Δεν τις νοιάζει, δεν τα αποζητάνε, δεν είναι αυτός ο σκοπός τους. Δεν είναι ο σκοπός τους να τις θαυμάσω εγώ. Ή οποιοσδήποτε άλλος. Δεν τα χρειάζονται.

Χρειάζονται όμως αγάπη. Πολλή αγάπη. Γιατί τη δική τους τη δίνουν όλη, δεν κρατάνε καθόλου. Είναι σαν νεροχύτες χωρίς τάπα, που όσο νερό και να περνάει, φεύγει. Στερεύουν γρήγορα από αγάπη, τη δίνουν τόσο απλόχερα και έντονα. Να τις αγαπάτε τις ηρωίδες μου.

#ροζδύναμη